Στην φωτογραφία από αριστερά: ο Μπάρμπα Πότης ο Βλαχάκος, ο μπάρμπα Μήτσος ο Σκεύος, ο μπάρμπα Βάσος ο Μητράκος (Τσιμπιδάρος), ο μπάρμπα Γιώργος ο Παρθύμος, (Ρόιδης), και τέλος ο μπάρμπα Αντώνης ο Κλώνης
Γραφει ο Λουης Σερεμετης
Το ότι μικραίνουν τα χωριά είναι γνωστό, το πόσο όμως έχουν μικρύνει φαίνεται στους χώρους συνάθροισης.
Τώρα που έφυγαν οι καλοκαιρινοί επισκέπτες και «ήρθαμε στα ίσια μας», αν κάνεις μια βόλτα στο χωριό, βλέπεις ξανά άδεια την παιδική χαρά, το πάρκο, την πλατεία, τα καφενεία, τις καφετέριες, τις ταβέρνες, τις αλάνες, τις ρούγες, και οι συγκρίσεις με αλλοτινές εποχές σου φέρνουν μελαγχολία!
Το δημογραφικό πρόβλημα έχει αιτίες, και έχει αντίκτυπο παντού. Σχολεία κινδυνεύουν με κλείσιμο, παιδικές χαρές φιλοξενούν όλο και λιγότερα παιδιά!
Οι εκκλησίες, ένας ιδιαίτερος πνευματικός τόπος, είναι μισοάδειες, γιατί οι ηλικιωμένοι που συνήθως τις γέμιζαν, σιγά σιγά «αποδημούν εις Κύριον»! Παλιά που ήταν υποχρεωτικός ο Κυριακάτικος εκκλησιασμός των σχολείων, είχε παιδιά η εκκλησία, ενώ τώρα μόνο 25η Μαρτίου και 28η Οκτώβρη!
Όσο για τις ρούγες, που ήταν χώρος συνάντησης και ευκαιρία να αλλάξει ο κόσμος μια κουβέντα και να ξεσκάσει, να γελάσει, τα έχουμε ξαναπεί. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναικοπαρέες που απολάμβαναν τον απογευματινό καφέ πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο, και λέγανε το φλιτζάνι! Λιγόστεψε ο κόσμος, και άλλαξαν οι συνήθειες! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθαν και τις αποτελείωσαν τα Τούρκικα σήριαλ που κράτησαν τον κόσμο απομονωμένο σπίτι του. Αμίλητοι παρακολουθούν «τα έργα», και «το δάκρυ τρέχει σαν κορόμηλο»!
Η «αγορά» που γνώρισε στιγμές δόξας, κι αυτή έχει χάσει τον κόσμο της και την παραδοσιακή της όψη!
Κάτι που ξεχώριζε και μας έχει μείνει, ήταν οι παρέες των ηλικιωμένων στα καφενεία! Είχαν την δική τους ξεχωριστή παρουσία οι απόμαχοι της ζωής, τα περήφανα γηρατειά, όπως τα λέγανε κάθε τέσσερα χρόνια, παραμονές των εκλογών!
Οι γέροι στα καφενεία όταν κάθονταν βαράγανε παλαμάκια για να παραγγείλουν! Ένας διάβαζε εφημερίδα και οι άλλοι άκουγαν, θυμόντουσαν τα παλιά, λέγανε τα δικά τους, είχαν την πλάκα τους, και έπαιζαν και καμιά «κολιτσίνα» για το κέρασμα. Έπαιζαν το βαρύ κεχριμπαρένιο κομπολόι τους μετρώντας τους καημούς, και κάπνιζαν κανά τσιγαράκι που τους τα έδιναν με το μέτρο οι γριές τους!
Μερικοί παππούδες είχαν «ταμπάκο» στην τσέπη τους γιατί τους άρεσε να τον μυρίζουν, και όταν τον μύριζαν σειότανε η πλατεία από το συνεχόμενο φτέρνισμα! Πολλές φορές από το πολύ φτέρνισμα τους φεύγανε και οι μασέλες και τις κυνηγάγανε στον δρόμο!
Τα απογεύματα τα γεροντάκια φλόμωναν από το καυσαέριο όταν μετρούσαν τα φορτηγά που βογκούσαν στην ανηφόρα, καθώς κουβάλαγαν τα πορτοκάλια από τον κάμπο της Σκάλας και Στεφανιάς ! Τότε ακόμα περνούσε ο εθνικός δρόμος μέσα από την πλατεία. Πριν πέσει το σκοτάδι ξεκίναγαν για το κονάκι του ο καθένας.
Σήμερα δύσκολα βλέπεις παρέες γέρων στα καφενεία, και το μόνο που μας μένει είναι να αναπολούμε παλιές καλές στιγμές, και να θυμόμαστε αυτούς που λείπουν, αναζητώντας τους αντικαταστάτεςτους!
Τις προάλλες η πλατεία είχε μόνο μια παρέα έξι ηλικιωμένων. Καθόντουσαν στον παχύ ίσκιο της πλατανομουριάς, τους χαιρέτισα, και με φώναξαν να με κεράσουν καφέ. Τους είπα ότι έχω δουλειά και βιάζομαι, αλλά ο μπάρμπα Γιάννης επέμεινε λέγοντας: «έλα ρε να τα πούμε λίγο, κάτσετε και με τους γέρους, ως πότε θα μας βλέπετε; Κάτσε να μας πεις κανά νέο και να πάρεις μιαν ανάσα! Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη! Δεν βλέπεις ότι όλα εδώ θα μείνουν; Να έχεις υπόψη σου πως όσοι κοιμούνται στα κυπαρίσσια στον Άγιο Θόδωρο, άφησαν πίσω εκκρεμότητες»!
Χείμαρρος ο μπάρμπα Γιάννης, αλλά αυτό το τελευταίο με λύγισε, και κάθισα. Ήθελαν κουβέντα!
Είπαν ότι το πρωί είχαν πάει στο «γιατρείο» να γράψουν τα εμβόλια για την γρίπη, για να προλάβουν πριν πέσει κανένα σουρτικό, αλλά τους είπε ο γιατρός ότι «το σύστημα για τα εμβόλια θα ανοίξει από Δευτέρα»! Τα φρύδια και τα πάνω βλέφαρα χαμήλωσαν, σουφρώσανε τα χείλη τους, και αφού βρίσανε το «σύστημα», και το ευχαριστήθηκαν, τράβηξαν για την αγορά. Μιλήσαμε για όλα, και για τον κορωνοϊό, και για να ξεφύγουμε λίγο από τα συνηθισμένα, τους λέω για να τους πειράξω: «Α ρε πότε θα πάρω κι εγώ σύνταξη να κάθομαι στην πλατεία»! Αυτό ήταν η σπίθα για την κουβέντα!
Πετάχτηκε ο μπάρμπα Λεωνίδας, που κόντεψε να κομπιάσει ενώ έπινε τον χυμό του για να μην αρρωσταίνει τον χειμώνα , και λέει: «μην το ξαναπείς! Τα γεράματα είναι σκοντάματα»! Μα δεν είπα πότε θα γεράσω του λέω, είπα πότε θα πάρω σύνταξη!
Ο μπάρμπα Νίκος πήρε αμέσως τον λόγο, «το πήγε πιο βαθιά» και είπε: «Όταν έρθει η ώρα θα πάρεις σύνταξη, αλλά οι νέοι έχετε το νου τους στο πόσο πιο νωρίς θα πάρετε σύνταξη. Γι’ αυτό τα πήρε ο διάβολος τα ταμεία. Τα ξετινάξανε αυτοί που φρόντισαν να μοιράσουν στους εαυτούς τους πόρους των ασφαλισμένων, με τις πολλές παροχές, και τις μεγάλες και διπλές συντάξεις, και τους πενηντάρηδες συνταξιούχους! Εσείς οι νεότεροι δεν ξέρω τι σύνταξη θα πάρετε» συμπλήρωσε.
Ο μπάρμπα Νίκος, έμπορος ονομαστός στις Κροκεές, διάβαζε πολλές εφημερίδες και ήξερε αρκετά για την οικονομία και το ασφαλιστικό, και τα εξηγούσε στην παρέα με γλαφυρό τρόπο. Από χρόνια έβλεπε και φώναζε για την επερχόμενη κρίση του ασφαλιστικού, αλλά και του Χρηματιστηρίου το 1999, και δεν τον πιστεύαμε! Τον θυμόμαστε να μιλάει με θέρμη για την μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό που πρότεινε ο Γιαννίτσης το 2001, τότε που είχανε ξεσηκωθεί εναντίον του ακόμα και οι πέτρες! Λέγανε κάποιοι τότε ότι δεν πτωχεύουν το κράτος και τα ταμεία, και ότι το κράτος εγγυάται τις συντάξεις, αλλά να που ήρθαν όλατούμπα! Δίπλα του ο μπάρμπα Τάσος προσπαθούσε να φάει ένα παστέλι! Το παίδευε αλλά δεν τα κατάφερνε με τις μασέλες! Ταλαιπωρημένος κι αυτός με τα γόνατά του, είπε: «Όταν γεράσει το δεντρί, ξεράδια δεν του λείπουν»!
Κι ο μπάρμπα Κώστας αφού ρούφηξε και το κατακάθι από τον σκέτο που έπινε, λέει με αναστεναγμό: «Ανάθεμα δυό πράματα, φτώχεια και γεράματα»!
Πάρα δίπλα ο μπάρμπα Σταύρος πρόσθεσε κι αυτός την εμπειρία του: «Του γέρου τα παιχνίδια σαν νερόβραστα κρεμμύδια»! Τα έλεγε κάτι τέτοια όταν κατέβαζε τα ποτήρια με το τσίπουρο!
Συνέχιζαν να μιλάνε αλλά δεν πρόσεχα πια. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι διάφορα. Για πόσο καιρό ακόμα θα βλέπουμε και θα ακούμε αυτήν την μικρή όμορφη παρέα, που είναι η μοναδική ρούγα γερόντων που έχει απομείνει στην αγορά; Και αν κάποια στιγμή έρθουμε στην θέση τους, θα υπάρχει κάποιος να ασχοληθεί και με εμάς, και να μας προσέχει; Και ποιός νέος θα κάθεται να κουβεντιάζει μαζί μας έστω και για λίγο, να μας πειράζει, να μας ρωτάει να του πούμε τη γνώμη μας για τα άτιμα τα γεράματα, τα σκοντάματα;
Αφού με είδαν αφηρημένο, με σκούντηξαν και με ρώτησαν τι έπαθα. Συνήρθα, αλλά δεν ήθελα να τους πω τι με βασάνιζε! Εκείνη την ώρα χτύπησε και το τηλέφωνο! Είχα αργήσει και με έψαχναν! Πάνω στην ώρα ήρθε το τηλεφώνημα, άλλαξε η κουβέντα, και δεν τους είπα τι σκεφτόμουνα! Ήθελα να καθίσω κι άλλο, αλλά με καλούσαν οι υποχρεώσεις! Χαιρόσουνα να τους βλέπεις και να τους ακούς να λένε κουβέντες φιλοσοφημένες και τεκμηριωμένες!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ευχαριστηθήκαμε που τα είπαμε! Κατάλαβαν ότι με έψαχναν και μου είπαν: «τώρα είσαι ελεύθερος να πας στις δουλειές σου». Αφού χαιρετηθήκαμε, φεύγοντας βιαστικά τους είπα «εις το επανιδείν, αύριο πάλι»! Με σταμάτησαν και πάλι, και μου είπαν αυστηρά και με νόημα: « Άσε να ξημερωθούμε με το καλό, και μην τα υπολογίζουμε όπως θέλουμε! Πάντα να λες πρώτα ο Θεός, κι αν θέλει και η κυρά η Παναγιά! Μην το ξεχνάς αυτό»! Είχαν δει πολλά τα μάτια τους!
Πώς να τους χορτάσεις, και πώς να τους ξεχάσεις τέτοιους ανθρώπους!
Υ.Γ: Θερμή παράκληση: Επειδή όλοι οι εικονιζόμενοι ήταν Κροκεάτες που άφησαν το αχνάρι τους στον τόπο που έζησαν και αγάπησαν, αξίζει να αναφερθούν ονομαστικά! Όποιος γνωρίζει τους υπόλοιπους να μας τους πει. Πρέπει να σώσουμε ό,τι σώζεται, και να θυμόμαστε!
