γραφει ο Λούης .Γ.Σερεμέτης
Ποιος θα πίστευε ότι θα βλέπουμε παντού στους δρόμους πινακίδες να προειδοποιούν για την συχνή διέλευση αγριογούρουνων, αφού εκτός από τα προβλήματα που προξενούν στην αγροτική παραγωγή, και απ’ όπου περνάνε, προξενούν τροχαία ατυχήματα τις νύχτες διασχίζοντας εθνικούς ή επαρχιακούς δρόμους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του λεγόμενου «βιασμού της φύσης», μιας «πράξης» που γίνεται χρόνια τώρα από κάποιους γραφικούς τύπους που δηλώνουν ακτιβιστές, μέλη «οικολογικών» οργανώσεων, φυσιολατρικών, και κυνηγητικών συλλόγων, αφού βλέπουν την οικολογία σαν «μόδα»!
Από το σχολείο ξέρουμε ότι στο φυσικό περιβάλλον τα φυτά είναι περισσότερα από τα φυτοφάγα ζώα, και αυτά με τη σειρά τους είναι περισσότερα από τα σαρκοφάγα, για να υπάρχει ζωή για όλα τα είδη. Όλος ο φυτικός και ζωικός κόσμος κάθε περιοχής είναι οι κρίκοι της «τροφικής αλυσίδας», και επειδή οι περισσότεροι οργανισμοί είναι παμφάγοι, μπλέκονται μεταξύ τους και σχηματίζονται τα «τροφικά πλέγματα», διατηρώντας σε ισορροπία στο τοπικό οικοσύστημα φυτά, έντομα, πουλιά, ερπετά, ζώα. Όμως όσο κακό είναι να εξαφανίζει ο άνθρωπος ένα είδος, άλλο τόσο κακό είναι σε περιοχές με ιδιαιτερότητες και με άλλες συνθήκες, να εγκαθιστά με το ζόρι ένα άλλο άγριο είδος.
Αιώνες το αγριογούρουνο είχε εξαφανιστεί από την Πελοπόννησο, και ζούσε στην Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, και Θεσσαλία. Το 1989 με μια απόφαση του Κυνηγετικού Συλλόγου Μεγαλόπολης αγοράστηκαν από εκτροφείο του Αγρινίου οκτώ αγριογούρουνα, και απελευθερώθηκαν πανηγυρικά σε βουνά της περιοχής ευθύνης, γεμίζοντας με χαρά τους κυνηγούς της Αρκαδίας, Λακωνίας, Μεσσηνίας. Αδιαφόρησαν όμως για το ότι εκεί υπήρχε άλλη δασική βλάστηση και άλλα ζώα του δάσους από αυτά της Β. Ελλάδας, και ότι δεν ζει ο λύκος, ο μόνος φυσικός εχθρός του αγριογούρουνου.
Αφού λοιπόν στην Πελοπόννησο δεν υπάρχει ο φυσικός τους εχθρός, τα αγριογούρουνα άρχισαν να αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, και χωρίς αρκετή φυτική τροφή στα βουνά, γιατί υπάρχουν σχεδόν μόνο πεύκα και έλατα που είναι πρώτης τάξεως καύσιμη ύλη για πυρκαγιές, άρχισαν να μετακομίζουν και σε πεδινές περιοχές όπου υπάρχουν καλλιέργειες προξενώντας ανεξέλεγκτες καταστροφές, και φέρνοντας σε απόγνωση τους αγρότες. Και η καταστροφή των δασών από πυρκαγιές συντέλεσε στην φυγή τους για άλλα μέρη!
Είναι πολλά τα παραδείγματα «βιασμού» των οικοσυστημάτων σε όλο τον κόσμο! Η Αυστραλία είναι το κορυφαίο παράδειγμα, γιατί είναι μια περιοχή με ιδιαίτερο οικοσύστημα λόγω της απόστασης που την χωρίζει από άλλες ηπείρους και στεριές. Το 1935 λοιπόν, από τα τροπικά δάση της Νότιας Αμερικής το κράτος έφερε και εγκατέστησε στο Μπρισμπέιν βατράχους μεγέθους 30 εκατοστών, για να καταπολεμήσει κατσαρίδες και άλλα έντομα που κατασπάραζαν τις φυτείες του ζαχαροκάλαμου! Οι βάτραχοι χωρίς φυσικό εχθρό πολλαπλασιάστηκαν και εξαπλώθηκαν παντού, κατασπάραζαν τα πάντα, επιτίθεντο ακόμα και στους ανθρώπους, και προξενούσαν τροχαία ατυχήματα!
Άλλο παράδειγμα με την Αυστραλία ήταν τα αγριοκούνελα που τα έφεραν οι πρώτοι άποικοι και τα απελευθέρωσαν για να τα κυνηγάνε! Χωρίς φυσικό εχθρό πολλαπλασιάστηκαν ανεξέλεγκτα και έκαναν ζημιές στις σοδειές και στις ρίζες των δέντρων! Για να τα αντιμετωπίσουν έφεραν από την Ευρώπη αλεπούδες, έναν φυσικό εχθρό των κουνελιών, αλλά αυτές στράφηκαν σε ζώα ωφέλιμα στον άνθρωπο, αφού τα κυνηγούσαν πιο εύκολα. Οι αλεπούδες χωρίς φυσικό εχθρό αυξήθηκαν επικίνδυνα, και τελικά αναγκάστηκαν να τις επικηρύξουν! Μετά σκέφτηκαν και έφεραν από την Ασία για τα αγριοκούνελα τον ιό της μυξωμάτωσης, κατάφεραν να ελέγξουν τον πληθυσμό τους για λίγο, γιατί με τα χρόνια αυτά απέκτησαν ανθεκτικότητα, έγινε καινούργια έκρηξη του πληθυσμού τους, και από τον ιό προσβλήθηκαν και εξολοθρεύτηκαν τα οικόσιτα κουνέλια! Με τις μεταφορές ο ιός επεκτάθηκε και στην Ευρώπη, όπου συντέλεσε στον εξαφανισμό των εκεί άγριων κουνελιών και στην διατάραξη της διατροφικής αλυσίδας!
Στην Ελλάδα η βίαιη εγκατάσταση των αγριογούρουνων που αυξάνονται ταχύτατα λόγω έλλειψης φυσικού εχθρού, και σε περιοχές που δεν υπάρχει επαρκής δασική τροφή, είναι η πιο ακραία περίπτωση βιασμού οικοσυστήματος. Δυστυχώς η οικολογία για πολλούς είναι «μόδα», αφού τους προσφέρει τη δυνατότητα κάποιας εξουσίας. Είναι αυτοί οι περίεργοι που αγωνίζονται να ματαιώσουν ακόμα και μεγάλα δημόσια έργα στην Ελλάδα επειδή πιστεύουν ότι καταστρέφουν το περιβάλλον, αλλά δεν βγάζουν μιλιά για τα οφέλη που προκύπτουν από αυτά στην φύση, στο περιβάλλον, στην ποιότητα ζωής! Εναντιώνονται π.χ στο να πέσουν επεξεργασμένα λύματα σε ένα ποτάμι, γιατί απλά αγνοούν ότι με τον βιολογικό καθαρισμό ανοργανοποιούνται οι οργανικές ενώσεις που δημιουργούν το πρόβλημα, λιπαίνονται οι εκβολές του, και διατηρείται ο υδροβιότοπος.
Εναντιώνονται ακόμα και σε σοβαρές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα λέγοντας ότι υποβαθμίζουν και προσβάλουν αισθητικά το περιβάλλον, την στιγμή που αποδεδειγμένα από την εφαρμογή τους στο εξωτερικό βοηθάνε στην αειφόρο ανάπτυξη, στην βιοποικιλότητα, και προστασία του περιβάλλοντος! Βρίσκουν έδαφος εκμεταλλευόμενοι την απουσία επαρκούς κρατικού σχεδιασμού και θεσμικού πλαισίου για ολοκληρωμένη προστασία του περιβάλλοντος. Η ευαισθητοποίηση πρέπει να ξεκινάει από το σχολείο με την εκπαίδευση, για να γίνει σαφές πρώτον: ότι η οικολογία δεν είναι μόδα που έρχεται και παρέρχεται, αλλά πολιτισμός και στάση ζωής που κατοχυρώνει την διατήρηση της ζωής! Και δεύτερον: ότι αγαπάμε την φύση και δείχνουμε τον σεβασμό σε αυτήν μόνο με συνέπεια και επιστημονική καθοδήγηση, και δεν κυνηγάμε την «μόδα» του ακτιβισμού!
Το κράτος έχει υποχρέωση να παρέμβει και να σταματήσει την κάθε αυθαιρεσία σε θέματα περιβάλλοντος, και να αποκαταστήσει μια επικίνδυνα διαταραγμένη τάξη και ισορροπία στη φύση! Οφείλει να πάρει γρήγορα δραστικά μέτρα για να ελεγχθεί ο πληθυσμός των αγριογούρουνων, να εξαλειφτούν οι δυσμενείς επιπτώσεις στην γεωργία, καθώς και ο κίνδυνος της μετάδοσης της πανώλης των χοίρων και στα οικόσιτα γουρούνια, περιορίζοντας πρωτίστως και τους κινδύνους που αφορούν και στην οδική ασφάλεια! Το δίλλημα λοιπόν είναι: οικολογία με τήρηση των νόμων και κανόνων, με σεβασμό στις ισορροπίες για προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος που οδηγούν και στην ανάπτυξη, ή ακτιβισμός και «βιασμός» της φύσης με καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον και στο οικοσύστημα, που οδηγεί σε στασιμότητα και οικονομικό μαρασμό;
