Γράφει ο Λούης Γ. Σερεμέτης.
Κυριακάτικο πρωινό, μουντό και γκρίζο τοπίο από την ομίχλη που θύμιζε Λονδίνο, και την ώρα που ξεκινάγαμε για το χωράφι, μπήκε η πρώτη πινελιά χρώματος, και μια ευχάριστη νότα αισιοδοξίας από το χαμόγελο και τον χαιρετισμό του Παναγιώτη, ενός παιδιού που τελείωσε τις σπουδές του και δουλεύει αυτόν τον καιρό στις ελιές μεροκάματο!
Στον δρόμο συναντήσαμε κι άλλα παιδιά σαν τον Παναγιώτη, τον Λεωνίδα, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Νικόλα, τον Χρήστο, και άλλα, φοιτητές κυρίως που αυτόν τον καιρό βοηθάνε τους γονείς τους στις ελιές , ή κάνουν μεροκάματα!
Πιο κάτω είδαμε την Κωνσταντίνα με μια λανάρα ανά χείρας και την μπαταρία στην πλάτη να κυνηγάει το σπυρί της ελιάς κατακόρφαδα! Ένα κορίτσι που τελείωσε κι αυτή τις σπουδές της και βοηθάει την οικογένεια της αφού δεν υπάρχουν εργάτες. Εύγε σε όλα τα παιδιά που δεν τα τρομάζει οποιαδήποτε δουλειά, και δείχνουν το ενδιαφέρον τους για όλους και για όλα, και μας τόνωσαν σήμερα το ηθικό!
Λίγο πριν φτάσουμε στο χωράφι, να ‘σου μπροστά μας και μια αγκοριτσιά, που παρά την γύμνια της από φύλλα, βρήκε το κουράγιο στο καταχείμωνο να ανθίσει, σπάνιο φαινόμενο, οπότε δεν χάθηκε η ευκαιρία για μια φωτογραφία με την ανθισμένη αγκοριτσιά!
Στο βάθος και ο Ταΰγετος, τυλιγμένος κι αυτός από σύννεφα, αφού ντρέπεται για την γύμνια του από χιόνια!
Το απόγευμα σκολάσαμε νωρίτερα όχι μόνο γιατί ήταν Κυριακή, αλλά γιατί το θλιβερό καθήκον μας καλούσε να ανάψουμε ένα κεράκι για το καλό κατευόδιο στην Κωνσταντίνα που έφυγε άκαιρα κι αυτή από τη ζωή, μια νέα κοπέλα, κόρη, αδερφή, σύζυγος , μάνα!
Ας είναι αναπαυμένη και καλό κουράγιο στους δικούς της, και περισσότερο στην χαροκαμένη μάνα της!
Όλα αυτά που σας είπα δεν είναι παραμύθια, είναι η σημερινή πραγματικότητα. Έτσι είναι η ζωή, ανακατεμένη, με τα πάνω και τα κάτω, με τα όμορφα και τα άσχημα, με τις χαρές και τις λύπες!
«Τη ζωή να την παίρνετε όπως έρχεται, ποτέ να μην λυγίσετε, ποτέ μη τα παρατήσετε» έλεγε πάντα ο πατέρας μου που του είχαν τύχει πολλά.
Καλό σας βράδυ!!!
