του Λουη Σερεμετη
Εδώ και μέρες λόγω του πρωτοφανούς καύσωνα πηγαίνουμε στα χωράφια αφώτηγο για τα εντελώς απαραίτητα, και φεύγοντας μόλις φανεί ο ήλιος πάνω από την «Αλογόμαντρα», συναντάμε κοπάδια από αγριογούρουνα να περιφέρονται στα χωράφια, αφού εκτός από κάτι λίγα πρόβατα, είναι τα μόνα ζωντανά που κυκλοφορούν! Μας κάνει εντύπωση που τα βλέπουμε τέτοια ώρα να είναι ακόμα έξω, και να βαδίζουν νωχελικά, σχεδόν ανενόχλητα!
Ίσως να αργούν επειδή η νύχτα είναι μικρή και δεν προλαβαίνουν να βοσκήσουν, ίσως επειδή είναι πολλά και οι τροφές λιγοστεύουν, ίσως να συνήθισαν στο ήσυχο περιβάλλον δίπλα μας αφού έχουν εγκαταλείψει τους μακρινούς λόγκους γιατί στέρεψαν τα ποταμάκια και ψάχνουν για νερό στα ποτιστικά χωράφια. Εν τω μεταξύ αφού δεν ενοχλούνται από κυνηγούς, βόσκουν ό,τι ώρα θέλουν! Το μενού περιλαμβάνει σύκα, αχλάδια, σταφύλια, κηπευτικά, ποντίκια, μυρμήγκια, σκουλήκια, λαγούς, ψοφήμια, και ό,τι άλλο προκύψει!
Είναι μεγάλα τα προβλήματα που προξενούν τα αγριογούρουνα στην αγροτική παραγωγή αλλά και παντού απ’ όπου περνάνε! Στα χωράφια βγάζουν ακόμα και δέντρα για να βρουν μια ποντικοφωλιά, χαλάνε τα δίκτυα άρδευσης για να βρουν νερό, και τις νύχτες όταν διασχίζουν εθνικούς ή επαρχιακούς δρόμους γίνονται αιτίες τροχαίων ατυχημάτων, και έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα του λεγόμενου «βιασμού της φύσης», μιας «πράξης» που γίνεται από κάποιους ακτιβιστές εδώ και χρόνια! 
Στο σχολείο μάθαμε ότι στο φυσικό περιβάλλον τα φυτά είναι περισσότερα από τα φυτοφάγα ζώα, και αυτά με τη σειρά τους είναι περισσότερα από τα σαρκοφάγα, για να υπάρχει ζωή για όλα τα είδη. Φτάσαμε λοιπόν τόσων χρονών, και τα αγριογούρουνα τα ξέραμε μόνο από φωτογραφίες αφού ζούσαν στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας, στο φυσικό τους περιβάλλον, τρώγοντας βελανίδια και άλλους καρπούς από δέντρα του δάσους, αλλά και μικρά ζώα της περιοχής!
Όλος αυτός ο φυτικός και ζωικός κόσμος κάθε περιοχής είναι οι κρίκοι της λεγόμενης «τροφικής αλυσίδας», και επειδή οι περισσότεροι οργανισμοί είναι παμφάγοι, οι κρίκοι της τροφικής αλυσίδας μπλέκονται μεταξύ τους και σχηματίζονται τα «τροφικά πλέγματα», που διατηρούν σε μια ισορροπία φυτά, έντομα, πουλιά, ερπετά, ζώα.
Έτσι υπάρχει μια ισορροπία σε κάθε τοπικό οικοσύστημα. Όμως όσο κακό είναι να εξαφανίζει ο άνθρωπος ένα είδος, άλλο τόσο κακό αποδεικνύεται το να εγκαθιστά με το ζόρι ένα άλλο, σε άλλες περιοχές, με άλλες ιδιαιτερότητες και με άλλες συνθήκες, όπως πουλιά, άγρια ζώα, φίδια, χελώνες, έντομα κλπ. Αυτό συμβαίνει με κάποιους γραφικούς τύπους που γυρνάνε με ένα στράστο στον ώμο, δηλώνουν μέλη οικολογικών οργανώσεων, φυσιολατρικών, και κυνηγητικών συλλόγων, βλέπουν την οικολογία όπως την θέλουν αυτοί, σαν μόδα, δηλώνουν «ερωτευμένοι» με την φύση, αλλά καθημερινά την «βιάζουν»!
Εδώ και αιώνες το αγριογούρουνο είχε εξαφανιστεί από την Πελοπόννησο, και στα επίσημα βιβλία θηραματοπονίας ως περιοχές εξάπλωσής του αναφέρονταν η Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη και μέρος της Θεσσαλίας. Το 1989 με απόφαση του Κυνηγετικού Συλλόγου Μεγαλόπολης απελευθερώθηκαν οκτώ αγριογούρουνα στην περιοχή ευθύνης του, αδιαφορώντας αν αυτά τα βουνά έχουν άλλη δασική βλάστηση και άλλα ζώα του δάσους, από αυτά της Β. Ελλάδας, αν και γνώριζαν ότι ο μόνος φυσικός εχθρός του αγριογούρουνου είναι ο λύκος! Τα οκτώ αγριογούρουνα τα αγόρασε από εκτροφείο του Αγρινίου 40.000 δρχ το ένα, και στην απελευθέρωσή τους δόθηκε πανηγυρικός χαρακτήρας, και γέμισε με χαρά και όνειρα τους κυνηγούς της ευρύτερης περιοχής Αρκαδίας, Λακωνίας, Μεσσηνίας.
Από κει άρχισαν και τα προβλήματα με ζημιές στις καλλιέργειες. Αφού λοιπόν στην Πελοπόννησο δεν υπάρχουν λύκοι, άρα δεν υπάρχει ο φυσικός τους εχθρός, τα αγριογούρουνα άρχισαν να αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, και χωρίς αρκετή τροφή, φυτική και ζωική στα βουνά μας, γιατί υπάρχουν μόνο πεύκα και έλατα που είναι μια πρώτης τάξεως καύσιμη ύλη για πυρκαγιές, άρχισαν να μετακομίζουν σε ημιορεινές, και στην συνέχεια σε πεδινές περιοχές όπου υπάρχουν καλλιέργειες προξενώντας ανεξέλεγκτες καταστροφές, και φέρνοντας σε απόγνωση τον αγροτικό κόσμο. Σίγουρα και η καταστροφή των δασών από πυρκαγιές έχει συντελέσει στην φυγή τους για άλλα μέρη!
Είναι πολλά τα παραδείγματα «βιασμού» των οικοσυστημάτων που συντελούνται σε όλο τον κόσμο! Η Αυστραλία είναι το κορυφαίο παράδειγμα, γιατί είναι μια περιοχή με ιδιαίτερο οικοσύστημα λόγω της απόστασης που την χωρίζει από άλλες ηπείρους και στεριές. Το 1935 λοιπόν, από τα τροπικά δάση της Νότιας Αμερικής το κράτος έφερε και εγκατέστησε στο Μπρισμπέιν βατράχους που είχαν μέγεθος 30 εκατοστών, για να καταπολεμήσει τις κατσαρίδες και άλλα έντομα που κατασπάραζαν τις φυτείες του ζαχαροκάλαμου! Οι βάτραχοι χωρίς φυσικό εχθρό πολλαπλασιάστηκαν επικίνδυνα, εξαπλώθηκαν σε όλη την χώρα, στο δρόμο τους κατασπάραζαν τα πάντα, επιτίθεντο ακόμα και στους ανθρώπους, και προξενούσαν ακόμα και τροχαία ατυχήματα!
Ένα άλλο παράδειγμα με την Αυστραλία ήταν η περίπτωση με τα αγριοκούνελα που τα έφεραν οι πρώτοι άποικοι και τα άφησαν ελεύθερα για να τα κυνηγάνε! Χωρίς φυσικό εχθρό τα αγριοκούνελα πολλαπλασιάστηκαν ανεξέλεγκτα και έκαναν τεράστιες ζημιές στις σοδειές και στα δέντρα γιατί έτρωγαν τις ρίζες ! Τότε σκέφτηκαν και έφεραν από την Ευρώπη αλεπούδες, έναν φυσικό εχθρό των κουνελιών, αλλά οι αλεπούδες στράφηκαν σε άλλα ζώα, ωφέλιμα στον άνθρωπο, αφού τα κυνηγούσαν και πιο εύκολα. Οι αλεπούδες χωρίς φυσικό εχθρό αυξήθηκαν επικίνδυνα, και τελικά αναγκάστηκαν να τις επικηρύξουν!
Μετά σκέφτηκαν και έφεραν από την Ασία για τα αγριοκούνελα έναν ιό, της μυξωμάτωσης, και κατάφεραν να ελέγξουν τον πληθυσμό τους, αλλά για λίγο, γιατί με τα χρόνια τα αγριοκούνελα απέκτησαν ανθεκτικότητα και έγινε καινούργια έκρηξη του πληθυσμού τους, και από τον ιό προσβλήθηκαν και εξολοθρεύτηκαν τα οικόσιτα κουνέλια! Στην συνέχεια με τις μεταφορές ο ιός επεκτάθηκε και στην Ευρώπη, όπου έγινε η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που συντέλεσε στον εξαφανισμό των εκεί άγριων κουνελιών και την συνακόλουθη διατάραξη της διατροφικής αλυσίδας που επηρέασε όλο το οικοσύστημα!
Στην Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν μερικά παραδείγματα διατάραξης της οικολογικής ισορροπίας, όχι τόσο ακραία όσο στην Αυστραλία. Για αρκετά χρόνια οι αλεπούδες είχαν χαρακτηριστεί επιβλαβές είδος λόγω των ζημιών στα αμπέλια και στα κοτέτσια, με αποτέλεσμα να επικηρυχτούν από το Δασαρχείο, και οι κυνηγοί πήγαιναν για απόδειξη στα δασαρχεία τα κομμένα πόδια των αλεπούδων και έπαιρναν την αμοιβή! Παράλληλα εμπιστεύτηκαν φόλες σε κατοίκους χωριών, και μαζί με τις αλεπούδες «την πλήρωσαν» τα κυνηγόσκυλα και άλλα άγρια ζώα σαρκοφάγα, και οι κόρακες. Αποτέλεσμα ήταν η εκρηκτική αύξηση ποντικιών και αρουραίων με καταστροφικές συνέπειες στην γεωργία!
Όμως η περίπτωση με την εγκατάσταση των αγριογούρουνων που αυξάνονται ταχύτατα λόγω έλλειψης φυσικού εχθρού, και σε περιοχές που δεν υπάρχει επαρκής δασική τροφή, είναι ίσως η πιο ακραία σύγχρονη περίπτωση βιασμού οικοσυστήματος που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ο επόμενος φόβος μας είναι μήπως αυτοί που τάχα αγαπάνε περισσότερο την φύση από εμάς, μην τυχόν και φέρουνε αρκούδες και λύκους!
Δυστυχώς η οικολογία για πολλούς είναι «μόδα», και τα άτομα που ανακατεύονται, εκτός από μόδα το κάνουν και λόγω του ότι προσφέρει τη δυνατότητα κάποιας εξουσίας. Είναι αυτοί οι περίεργοι ακτιβιστές που αγωνίζονται να ματαιώσουν ακόμα και μεγάλα δημόσια έργα στην Ελλάδα επειδή πιστεύουν ότι καταστρέφουν το περιβάλλον, αλλά δεν βγάζουν μιλιά για τα οφέλη που προκύπτουν από αυτά στην φύση, στο περιβάλλον, στην ποιότητα ζωής! Εναντιώνονται π.χ στο να πέσουν επεξεργασμένα λύματα σε ένα ποτάμι, γιατί απλά αγνοούν ότι με τον βιολογικό καθαρισμό ανοργανοποιούνται οι οργανικές ενώσεις που δημιουργούν το πρόβλημα, λιπαίνονται οι εκβολές του, και διατηρείται ο υδροβιότοπος.
Είναι αυτοί που εναντιώνονται ακόμα και σε σοβαρές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα λέγοντας ότι υποβαθμίζουν, βλάφτουν, και προσβάλουν αισθητικά το περιβάλλον, την στιγμή που αποδεδειγμένα από την εφαρμογή και ανάπτυξή τους στο εξωτερικό, αυτές βοηθάνε στην αειφόρο ανάπτυξη, στην βιωσιμότητα και προστασία του περιβάλλοντος! Όμως «αγαπάνε» τόσο πολύ την φύση, που είναι βέβαιο ότι με τόσο «σφιχταγκάλιασμα», η κακομοίρα θα «σκάσει» στο τέλος, και όλοι μαζί της, από την υπερβολική τους «αγάπη»!
Το δίλλημα λοιπόν είναι: οικολογία με τήρηση των νόμων και κανόνων, με σεβασμό στις ισορροπίες για προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος που οδηγεί και στην ανάπτυξη, ή ακτιβισμός και «βιασμός» της φύσης με καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον και στο οικοσύστημα, που οδηγεί σε στασιμότητα και σε οικονομικό μαρασμό; Οικολογία!!!
Το κράτος οφείλει να εκπαιδεύσει όλους τους πολίτες, και να κάνει σαφές παντού πρώτον: ότι η οικολογία δεν είναι μόδα που έρχεται και παρέρχεται, αλλά πολιτισμός και στάση ζωής που κατοχυρώνει την διατήρηση της ζωής! Και δεύτερον: ότι αγαπάμε την φύση και δείχνουμε τον σεβασμό σε αυτήν, μόνο μέσα από συνέπεια και επιστημονική καθοδήγηση, και δεν κυνηγάμε την «μόδα» του «ακτιβισμού», και την λόξα του κάθε παρασάνταλου!
Το κράτος λοιπόν έχει υποχρέωση να παρέμβει και να σταματήσει την κάθε αυθαιρεσία σε θέματα περιβάλλοντος, και να αποκαταστήσει μια επικίνδυνα διαταραγμένη τάξη και ισορροπία στη φύση! Οφείλει να πάρει γρήγορα δραστικά μέτρα για να ελεγχθεί ο πληθυσμός των αγριογούρουνων, να εξαλειφτούν οι δυσμενείς επιπτώσεις στην γεωργία, καθώς και ο κίνδυνος της μετάδοσης της πανώλης των χοίρων και στα οικόσιτα γουρούνια, περιορίζοντας ταυτόχρονα και τους κινδύνους που αφορούν και στην οδική ασφάλεια!
