του Λουη Σερεμετη
Εδώ και πολύ καιρό ένα μυστήριο πλανιόταν πάνω από το χωριό! Μόλις βγαίναμε στο δρόμο συναντούσαμε σκόρπια παπούτσια, και όλοι απορούσαμε ποιοι και γιατί τα πετάνε αφού δεν ήταν παλιωμένα! Εν τω μεταξύ δεν εύρισκες ούτε ένα ζευγάρι, ήταν όλα μονά. Παπούτσια σε καλή κατάσταση, της δουλειάς, γαλότσες, αρβύλες, μποτάκια, αλλά και καλά παπούτσια, αθλητικά, σκαρπίνια, μπότες, ακόμα και γόβες! Το μυστήριο λύθηκε όταν είδαμε από τις αυλές των σπιτιών να βγαίνουν τα αδέσποτα σκυλιά, κρατώντας από ένα παπούτσι στο στόμα, και πιο πέρα στο πάρκο μια ομάδα σκύλων να παίζει πασούλες με τα παπούτσια!
Η κατάσταση στο χωριό έχει γίνει ανυπόφορη και επικίνδυνη για μικρά παιδιά, μεγάλους, ποδηλάτες, οδηγούς αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, εξ αιτίας μιας αγέλης αδέσποτων σκύλων που περιφέρονται σε όλο το χωριό, στην πλατεία, στην παιδική χαρά και στο πάρκο, και είναι επικίνδυνα και για τα οικόσιτα ζώα, κότες, κατσίκες κλπ. Σκάβουν όπου υπάρχει πράσινο, δεν μπορείς να περπατήσεις από τα περιττώματα και την βρώμα από τα κάτουρα στα δέντρα, στις κολώνες φωτισμού, στα παγκάκια, και το χειρότερο ορμούν και ακολουθούν γαβγίζοντας ποδηλάτες, μηχανάκια, αυτοκίνητα, που αναγκάζονται να κάνουν επικίνδυνους ελιγμούς για να τα αποφύγουν κινδυνεύοντας να πέσουν.
Κάθεσαι κάπου με την παρέα και σου έρχονται παρέα από δίπλα να ανεβούν στο τραπέζι, και δεν μπορείς να κουβεντιάσεις από τα γαβγίσματα. Προχτές το βράδυ στο πάρκο μπροστά σε κόσμο όρμησαν αγριεμένα σε ένα νέο άνθρωπο που βάδιζε αμέριμνος και πήγε η ψυχή του στην «κούλουρη», αλλά προλάβαμε να τα διώξουμε. «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», και «μια χαρά χάλια» που λέει ο Μανώλης!
Το πρόβλημα αν και το λέμε πολύ καιρό, και το βλέπουν και οι αρμόδιοι έχει να κάνει με την υγιεινή και καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων για μικρούς και μεγάλους από την ανεξέλεγκτη παρουσία των αδέσποτων, και με την ασφάλεια του κόσμου από την επιθετικότητα των αδέσποτων σκύλων που δεν ξέρεις πότε θα δαγκώσουν, ή και να προκαλέσουν ακόμα και τροχαίο ατυχήματα! Δηλαδή τι περιμένουν οι αρχές, να συμβεί το κακό, ή την «τελική» λύση να την δώσουν οι «φόλες» , που είναι ό,τι χειρότερο για τα ζώα, και ένα στίγμα για την ανθρώπινη κοινωνία! Βέβαια δεν θα υπήρχαν αδέσποτα αν δεν υπήρχαν ασυνείδητοι φιλόζωοι που θεωρούν δικαίωμά τους να τα αποκτούν όταν θέλουν να παίξουν τα παιδιά τους, και να τα ξεφορτώνονται όποτε τα βαρεθούν και όπου θέλουν.
Μέχρι τώρα, πολλές φορές αυθαίρετα, πολίτες και σωματεία αναλαμβάνουν δράση και τα ταΐζουν όπου θέλουν αυτοί, ενώ θα πρέπει να γίνεται μόνο στα σημεία που θα αποφασίζει ο Δήμος, μακριά από κατοικημένες περιοχές. Όμως η φροντίδα περιλαμβάνει και την στείρωση, την περίθαλψη, το «τσιπάρισμα», πάντα όμως με επίβλεψη του Δήμου. Τον Μάρτη του 2018 είχε κατατεθεί για ψήφιση στη Βουλή από την προηγούμενη κυβέρνηση ένα τολμηρό νομοσχέδιο, που θα αντικαθιστούσε τον νόμο του 2012, και υπήρχε η βεβαιότητα ότι θα δίνονταν επιτέλους οριστικές λύσεις.
Όμως ως συνήθως ξεκίνησαν οι αντιδράσεις από τις φιλοζωικές οργανώσεις, που ουσιαστικά διαμαρτύρονταν επειδή περιοριζόταν και καθοριζόταν αυστηρά ο ρόλος τους, και κορυφώθηκαν με τις αντιδράσεις του κόμματος των «Οικολόγων Πράσινων», κατηγορώντας τον δικό τους εκπρόσωπο στην τότε κυβέρνηση, υπουργό κ. Γ.Τσιρώνη, για «ιδεολογική υποταγή στο ισχύον πολιτικό σύστημα, καθώς και για την προοδευτική απορρόφηση του οικολογικού κινήματος από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας»! Μετά από αυτά, με εντολή του τότε Πρωθυπουργού αποσύρθηκε το νομοσχέδιο, με την υπόσχεση να τεθεί ξανά σε δημόσια διαβούλευση σε 30 μέρες, αλλά ούτε που ξαναφάνηκε! Προφανώς χάριν του καταραμένου «πολιτικού κόστους» επέλεξαν ως συνήθως την μη λύση του προβλήματος σαν την «μόνη λύση», κουκουλώνοντας κάτω από το «χαλάκι» άλλο ένα πρόβλημα που θα διαιωνίζεται και θα μετατίθεται για τον επόμενο.
Φέτος, από αρχές Μαΐου είναι σε δημόσια διαβούλευση το νέο νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς, που φιλοδοξεί να σταματήσει αυτό το κακό με τα αδέσποτα. Σ αυτήν την προσπάθεια να συνεισφέρουν όλοι με τολμηρές προτάσεις, και να μη χαθεί η ευκαιρία για ριζικές λύσεις! Μέχρι που να ψηφιστεί όμως, και αν ψηφιστεί, και δεν δούμε τίποτα «επαναστάσεις» από φιλοζωικές οργανώσεις, οι Δήμοι πρέπει να ξέρουν ό,τι ισχύει ο προηγούμενος νόμος.
Τον Αύγουστο του 2018 είχαμε ένα περιστατικό τραυματισμού ηλικιωμένης γυναίκας από επίθεση μιας αγέλης αδέσποτων στο πάρκο. Επειδή είδα το περιστατικό που την έσωσε την γριούλα ο παπάς του χωριού, αμέσως επισκέφθηκα γι αυτό το λόγο την Εισαγγελέα στη Σπάρτη, την ενημέρωσα για το πρόβλημα και το περιστατικό, και με προτροπή της ανέφερα το πρόβλημα στο Α.Τ του Δήμου Ευρώτα, αλλά και κατέθεσα γραπτώς το αίτημα και διαμαρτυρία και για το περιστατικό στον Δήμο Ευρώτα. Ενημέρωσα προσωπικά τον νυν Δήμαρχο και έναν παριστάμενο αντιδήμαρχο, και τηλεφωνικά και τη κτηνίατρο που συνεργαζόταν με το Δήμο. Δυστυχώς ελάχιστα έγιναν, και ξανά το πρόβλημα μπροστά μας.
Τι θα μπορούσε να γίνει; 1) Περισυλλογή με ειδικά συνεργεία, κτηνιατρικός έλεγχος, περίθαλψη, στείρωση και σήμανση. 2) Συγκρότηση επιτροπής κατόπιν απόφασης Δημάρχου, η οποία είναι αρμόδια να εξετάζει το ποσοστό επικινδυνότητας ενός ζώου, ή ανίατης κατάστασης από έναν κτηνίατρο που ορίζεται από το Δήμο και είναι υπεύθυνος για το πρόγραμμα προστασίας αδέσποτων ζώων συντροφιάς, έναν εκπαιδευτή σκύλων, έναν εκπρόσωπο του Δήμου, και μέλη από φιλοζωικές ενώσεις και σωματεία που λειτουργούν νόμιμα και εδρεύουν στο Δήμο. 3) Ίδρυση και Λειτουργία Δημοτικού Καταφυγίου για αδέσποτα ζώα συντροφιάς 4) Φύλαξη δεσποζόμενων ζώων που έχουν αφαιρεθεί από τον ιδιοκτήτη τους με εισαγγελική παραγγελία.
Δυστυχώς στους φιλόζωους υπάρχει η άποψη ότι τα αδέσποτα δεν πρέπει να στεγάζονται σε κλειστούς χώρους- «φυλακές» όπως τις λένε, αλλά να περιθάλπονται για λίγο από τους δήμους, να εμβολιάζονται, να στειρώνονται, και να απελευθερώνονται στον φυσικό τους χώρο. Δηλαδή να συνεχίζουν να είναι αδέσποτα δίπλα μας! Ένα άλλο πολύ της μόδας είναι ο καθένας να φέρνει το σκυλάκι του να κάνει το «πιπί» του όπως το λένε, στην παιδική χαρά και στο πάρκο πάνω στο γκαζόν που παίζουν και κυλιούνται τα παιδάκια, και κάτω από την πινακίδα που γράφει «απαγορεύονται τα ζώα στο πάρκο»! Αν τους πεις γιατί, θα σου πούν ότι είναι παράνομη η απαγόρευση! Δηλαδή στεκόμαστε μόνο στο τι επιτρέπει και τι απαγορεύει ο νόμος, και δεν μας ενδιαφέρει τι υπαγορεύει και τι απαγορεύει η κοινή λογική!
Το μόνο πράγμα που ζητάμε από τον Δήμο και το τοπικό συμβούλιο είναι να επέμβουν πριν είναι αργά και κλαίμε, ή να μας απαντήσουν επιτέλους τι σκέφτονται να κάνουν, και όχι να μας περιφρονούν όπως συνηθίζουν τελευταία. Για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει κι εμείς να τους βοηθήσουμε, και αν χρειαστεί να πιέσουμε μαζικά και όχι μεμονωμένα, ακόμα κι αν γινόμαστε ενοχλητικοί.
Είναι απαραίτητη η τόλμη, η συμμετοχή και η προσωπική υπευθυνότητα όλων μας για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, να καλυτερέψουμε την ζωή μας, να μπορούμε να απολαμβάνουμε τους κοινόχρηστους χώρους και τους χώρους αναψυχής, να ζούμε σε ένα υγιεινό και καθαρό περιβάλλον, ασφαλείς, κατοχυρώνοντας παράλληλα και ένα νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων της συντροφιάς, με περιορισμούς και υποχρεώσεις που θα αναλαμβάνουν οι ιδιοκτήτες τους, που θα σταματήσει επιτέλους να «παράγει» αδέσποτα. Αυτό θα πει πολιτισμός!
Αλλιώς αν φτάσουμε στο σημείο να θεωρείται πολιτισμός η μη ευαισθητοποίηση των δημοτικών και τοπικών αρχών και του κόσμου σε αυτό το ζωτικής σημασίας πρόβλημα που αφορά στην κακοποίηση των αδέσποτων, και στην άθλια αισθητική να υπάρχουν αδέσποτα παντού εγκυμονώντας κινδύνους για την υγεία και ασφάλεια όλων, αν θεωρείται πολιτισμός να συνεχίζουν οι αρχές το «βιολί» τους να μην αισθάνονται την υποχρέωση να ενημερώσουν τους συνδημότες τους για ό,τι τους απασχολεί, τότε το χωριό κινδυνεύει να ανακηρυχτεί σε «κοιτίδα» αυτού του ιδιότυπου «πολιτισμού», κι εμείς θα είμαστε οι «απολίτιστοι»! Ίδωμεν!
