γραφει ο Λουης Σερεμετης
Την ώρα που φίλοι από την Αθήνα μου έστελναν φωτογραφίες με τις χιονισμένες γειτονιές τους, εμείς στα Λεβέτσοβα είχαμε στέγνια, «ήλιο με δόντια», έξω «το κρύο έκοβε καρφιά», και τα γύρω βουνά ήταν κάτασπρα!
Ντύθηκα καλά, καθότι μεσήλικας πλέον «και με τη βούλα», φόρεσα «καθαρά σκουτιά», όπως κάνουν όταν θέλουν να πάνε στον γιατρό, πήρα την «μασκούλα μου», τα χαρτιά μου, και το σαραβαλάκι μου, και κατηφόρισα για το Βλαχιώτη για να βρεθώ στην ώρα μου στο πρώτο ραντεβού με το εμβόλιο! Καθ’ οδόν άκουγα στο ραδιόφωνο να παίζει το γνωστό διαφημιστικό σπότ για τον εμβολιασμό με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Μάρω Κοντού, με το τραγούδι «Καινούρια τώρα ζωή»!
Ένα πολύ αγαπημένο και κλασικό ερωτικό τραγούδι που πρωτακούστηκε το 1945 από την Σοφία Βέμπο, και το θυμηθήκαμε τώρα με το διαφημιστικό σπότ για το εμβόλιο! Το τραγούδι τότε είχε και μια δεύτερη ανάγνωση, αφού αναφερόταν κατά κάποιο τρόπο και στην προσπάθεια αναγέννησης της Ελλάδας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μετά ήρθε ο εμφύλιος και……
Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να έχει και μια τρίτη ανάγνωση, να αναφέρεται δηλαδή και στην σημερινή δύσκολη περίοδο που περνάμε υπομονετικά, αλλά και στη μεγάλη πρόκληση για μια νέα ζωή που παρουσιάζεται μπροστά μας με το εμβόλιο, και στον αγώνα για μια καινούρια και ελεύθερη ζωή για όλους τους ανθρώπους.
Στο εμβολιαστικό κέντρο του Κ.Υ. Βλαχιώτη πηγαινοερχόταν κόσμος για το εμβόλιο, και ήταν όλοι προσωπικό και κόσμος ενθουσιασμένοι! Ζήτησαν το ιστορικό μου, όλα καλά, και όταν κάθισα και ξεμπρατσώθηκα, μου είπε η νοσηλεύτρια: «Με ποιο χέρι γράφετε»; Γέλασα, και της απάντησα ότι «η δουλειά μου δεν είναι να γράφω, μόνο σκάβω, κλαδεύω και άλλα τέτοια, αλλά και ό,τι άλλες δουλειές έχω, τις κάνω με το δεξί, αλλά κοίτα μην με παρεξηγήσεις πια», και γέλασε κι αυτή!
Πρόβαλα λοιπόν το αριστερό μπράτσο, πήρα βαθειά ανάσα, και δεν κατάλαβα τίποτα, «ούτε ψύλλος να ήτανε»! Αυτό ήταν, και από εκείνη την ώρα το εμβόλιο της Astra Zeneca άρχισε να κυλάει στο αίμα μου! Μετά από δεκαπέντε λεπτά αναμονής στον προθάλαμο, δώσανε το σύνθημα της αποχώρησης, χαιρετηθήκαμε και είπαμε «εις το επανιδείν», γιατί το επόμενο ραντεβού είναι σε έντεκα εβδομάδες!
Το στοίχημα που πρέπει να μπει από όλους μας είναι το εξής ένα: να νικήσουμε! Τέλος!
Η ονομασία της επιχείρησης να είναι κάτι ανάλογο με τον τίτλο της ταινίας με τους Κωνσταντίνου και Κοντού, «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα»! Για παράδειγμα, «ο δε ιός να φοβείται το εμβόλιο»! Γι αυτό λοιπόν, «νοιαζόμαστε, προστατευόμαστε, εμβολιαζόμαστε», χωρίς φόβο, και με πολύ πάθος! Κάντε ένα δώρο ζωής στον εαυτό σας!
Υ.Γ: Κι αφού πέρασαν τρεις ώρες και δεν πέθανα, μου ήρθε να πάρω το τρακτέρ να πάω στο χωράφι, έστω και για μισό μεροκάματο, αλλά δεν πρόλαβα να το πω, σήκωσαν επανάσταση! Αύριο πρώτα ο Θεός, κανονικά χωράφι από το πρωί!
