γραφει ο Λουης Σερεμετης
Πριν λίγες μέρες, μια μέρα βροχερή που δεν μάζευε ο κόσμος ελιές, πέντε παιδιά του χωριού πήγαν να πάρουν καφέ με το γνωστό take away, και στάθηκαν στα όρθια για λίγο έξω από την καφετέρια να τα πουν, αφού λόγω της δουλειάς και της καραντίνας είχαν καιρό να ειδωθούν! «Καθόντουσαν στ’ αγκάθια» και σε απόσταση, γιατί τα μέτρα και οι απαγορεύσεις που ισχύουν είναι γνωστά σε όλους, και αφορούν όλους!
Κι εκεί που κόντευαν να το διαλύσουν, να σου και η αστυνομία! Κάποιοι λένε ότι έγινε μετά από καταγγελία! Τι να κάνουμε, υπήρχαν, υπάρχουν, και θα υπάρχουν οι καταγγέλλοντες ως «άγρυπνοι και ακοίμητοι φρουροί», «αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό», που λέει και το τραγούδι! Και χωρίς καμία σύσταση, και χωρίς να δεχτεί καμία δικαιολογία, κόπηκαν «πάραυτα» όπως λέμε, πέντε 300άρια, λες και οι νεαροί έκαναν κανένα πάρτι, όπως αυτά που γίνονταν στο Ντουμπάι!
Στον αντίποδα αυτής της ιστορίας βλέπουμε στην τηλεόραση κάποια μέτρα να μην ισχύουν για όλους, ή να αναιρείται, ή να υπονομεύεται η αναγκαιότητα ενός μέτρου από την συμπεριφορά κάποιων υπεύθυνων. Σχεδόν καθημερινά παρακολουθούμε θέλοντας και μη δραστηριότητες από αρκετούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, που φαίνεται ότι απολαμβάνουν περισσότερες ελευθερίες από τους κοινούς θνητούς. Βλέποντας κανείς να προβάλλονται κάτι τέτοια, το μυαλό όλων πηγαίνει στο ότι για κάποιους είτε τα μέτρα δεν ισχύουν, ή ότι για τους υπόλοιπους είναι υπερβολικά.
Δυστυχώς αυτό το μήνυμα εκπέμπεται, προκαλώντας έτσι μια εύλογη δυσαρέσκεια στον κόσμο που δοκιμάζεται όχι μόνο από την κλεισούρα, και την έλλειψη της βόλτας και της παρέας. Κυρίως δοκιμάζεται και βρίσκεται στα όρια αντοχής της η κοινωνική σταθερότητα εξ’ αιτίας της επαγγελματικής αβεβαιότητας και της επερχόμενης οικονομικής καταστροφής για κάποιες επαγγελματικές ομάδες, από τους παρατεταμένους περιορισμούς, παλινωδίες, και απαγορεύσεις.
Έχουμε και λέμε! Μια στην Πάρνηθα με τα ποδήλατα, που αναγνωρίστηκε ότι ήταν λάθος! Την άλλη στα Τρίκαλα, που ειπώθηκε δεν ειπώθηκε μια συγνώμη! Τώρα στην Ικαρία για φαγητό με κουστωδία σε μια βεράντα, αλλά τηρήθηκαν λέει τα μέτρα, λες και δεν τα τηρούμε εμείς!
Την ίδια ώρα εμείς να σκεφτόμαστε αν θα μπορέσουμε να πείσουμε ότι πάμε για βοήθεια στους δικούς μας, ή να μην μπορούμε να σμίξουμε με πέντε φίλους στο σπίτι μετά τις εννιά, να τρέμουμε να πάμε πενήντα μέτρα στο σούπερ μάρκετ χωρίς sms, να μην πηγαίνουμε για κυνήγι και για ψάρεμα. Βλέποντας λοιπόν ό κόσμος όλες αυτές τις αντιφάσεις, δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο πολλοί φωνάζουν όλο και πιο δυνατά: «ρε μπας και μας δουλεύουν»;
Προσωπικά δεν το ασπάζομαι καθόλου αυτό, και προσπαθώ κάθε μέρα να πείσω όσους μπορώ ότι το πρόβλημα υπάρχει και αφορά όλους μας! Αλλά από την άλλη όμως, με τέτοια παραδείγματα που δίνουν, θα υπάρχουν αντιδράσεις ανυπακοής από μερίδα του κόσμου, και έτσι θα δημιουργηθούν βαθιές ρωγμές στο μέτωπο κατά της πανδημίας, που αν καταρρεύσει χαθήκαμε!
Κάποιες συμπεριφορές από κυβερνητικούς λειτουργούς τις καταπίνεις και με μια συγνώμη. Κάποιες άλλες δεν μπορείς να τις χωνέψεις με τίποτα. Κάποιες φορές πάλι μπορείς να τις ανεχτείς, αλλά όχι συνέχεια. Εξ’ άλλου ο σοφός λαός το λέει πολύ παραστατικά! «Σ αγαπώ κυρά κι αν κλάνεις, αλλά μην το παρακάνεις»!
