Γραφει ο Λουης Σερεμετης
Σήμερα Κυριακή, ακούγοντας μετά από τόσο καιρό να χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες της εκκλησίας, αισθανόσουνα ότι γιορτάζαμε την Ανάσταση, ή καμιά επέτειο απελευθέρωσης! Ξεχώρισε ξανά η Κυριακή που είχε μπερδευτεί και είχε γίνει ένα με τις άλλες μέρες. Μετά την πρώτη καμπανιά άρχισαν να χτυπάνε και τα τακουνάκια των γυναικών στο δρόμο που πήγαιναν στην εκκλησία!
Πετάχτηκα πάνω να ανοίξω το παράθυρο να ακουστούν πιο δυνατά οι καμπάνες, που κάποτε μπορεί και να μας ενοχλούσαν στον πρωινό ύπνο. Να χαζέψω αυτό που κάποτε δεν μας έκανε εντύπωση, αλλά ήρθε ο καιρός που τα στερηθήκαμε και τα πεθυμήσαμε!
Ήταν παράξενα τόσο καιρό, λες και είχε ξεκολλήσει κάτι από μέσα μας! Αισθανόσουν ότι έχουμε χάσει το μπούσουλα, ότι έλειπε από τη ζωή μας κάτι που μας ένωνε. Μας έλειπαν κάποιες συνήθειες που είχαμε για την Κυριακή και τις γιορτές που πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε. «Η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού » λέει ο κόσμος, και δεν είναι μόνο θέμα πίστης, αλλά και παράδοσης. Από παλιά την είχαμε συνδέσει όχι μόνο με την εκκλησία και την προσευχή , αλλά και με την ευκαιρία για ξεκούραση. Ακόμα και με το φαγητό, που περιλάμβανε οπωσδήποτε κρέας.
Συνήθως τις Κυριακές οι γυναίκες το πήγαιναν στον νταβά για ψήσιμο στον φούρνο του Λέκκα που ήταν στον δρόμο τους για την εκκλησία! Την Κυριακή φοράγαμε τα καλά μας για τη βόλτα, πηγαίναμε θάλασσα όλα τα ξαδέρφια αγόρια και κορίτσια πάνω στην καρότσα του φορτηγού του θείου, ή τα τρακτέρ! Κάναμε επισκέψεις στους συγγενείς, και πηγαίναμε στο γήπεδο το απόγευμα για να δούμε τον «Κροκεατικό», τον «Άγιαξ του νότου» όπως έλεγε ο συχωρεμένος ο μπάρμπα Νίκος !
Μέχρι πριν 40 χρόνια περίπου που δεν ήταν ακόμα το πενθήμερο, η Κυριακή ήταν η μόνη αργία της εβδομάδας, κι εμείς μαθητές τότε την περιμέναμε πως και πως! Βέβαια υπήρχε και ο υποχρεωτικός σχολικός εκκλησιασμός, και όποιος δεν πήγαινε, τη Δευτέρα έπαιρνε αποβολή από το σχολείο! Και τι δεν θα μπορούσαμε να θυμηθούμε για την Κυριακή!
Σήμερα μόλις σκόλασε η εκκλησία, συνάντησα τη γιαγιά Γιώργαινα που είχα δύο μήνες να την δω λόγω κορωνοϊού! Ερχόταν σεινάμενη κουνάμενη, στολισμένη «σαν την φρεγάτα» όπως λέμε, φορώντας μαύρη μάσκα για να είναι ασορτί με το ταγεράκι, και άσπρα γαντάκια για την αντίθεση! Ευκαιρία λέω να καλαμπουρίσουμε λίγο, γιατί είναι καλαμπουρτζού! «Γειά σου γιαγιά λεβέντισσα, να που ήρθε ο καιρός να ξαναϊδωθούμε!
Μια χαρά σε βλέπω, βγάλε τη μάσκα να σε φιλήσω που σ έχω πεθυμήσει τόσο καιρό» της λέω! «Τρελάθηκες παιδάκι μου» μου λέει! «Κατά πρώτον φτύσε με μη με ματιάσεις, και κατά δεύτερον δεν έχεις ακούσει εκείνον το χριστιανό που κάθε μέρα λέει να παίρνουμε τις αποστάσεις, και να μην φιλιόμαστε»; Την έφτυσα να μην τη βασκάνω για την κορμοστασιά της, αλλά και γιατί με συγκίνησε με την ατομική της υπευθυνότητα!
Όμως αφού ήθελα να την τσιγκλήσω, το συνέχισα! «Και που ήσουνα λω γιαγιά με τα γάντια και τη μάσκα σαν χειρουργός», της λέω! Κατάλαβε για ποιο λόγο τη ρωτάω, και μου απαντά ήρεμα: «Δε βλέπεις; Είχα πάει να μεταλάβω! Ακοινώνητη θα είμαι άμα με πάρει ο Θεός ξαφνικά»; Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, έχω να κοινωνήσω από τα Χριστούγεννα! Είχε και μεγάφωνα και τους έξω»! Βοήθειά σου γιαγιά της λέω, αλλά…. «Δεν έχει αλλά», μου λέει κοφτά! «Όσο για τις αποστάσεις, πάντα προσέχαμε, έτσι κι αλλιώς αραιά καθόμαστε τελευταία. Λίγοι μείναμε που πάμε πια στην εκκλησία, και οι περισσότεροι είμαστε τσακωμένοι μεταξύ μας και καθόμαστε έτσι κι αλλιώς μακριά. Αλλά το κακό είναι ότι όλο και λιγοστεύουμε! Ως πότε θα μας βλέπετε στο δρόμο!
Αλλά το βρήκανε τώρα το παραμύθι με τις εκκλησίες! Τις άλλες μια τραγουδίστρια τραγούδαγε πάνω σ ένα φορτηγό, τριγύρναγε στην Αθήνα, και βγήκε ο Μητσοτάκης κι ο κόσμος ο ένας πάνω στον άλλον να την χειροκροτήσει! Αμ ο άλλος ο Δήμαρχος της Αθήνας που έκανε προχτές εγκαίνια στην Ομόνοια και μαζεύτηκε ένα σωρό κόσμος; Πώς να πειθαρχήσει ο άλλος βλέποντας τέτοια πράγματα από τους επίσημους; Και τους φταίγανε οι εκκλησίες!
Σα δεν ντρέπονται λιγάκι που κλείσανε τις εκκλησίες; Από τους αριστερούς το περιμέναμε, από τους δεξιούς μας ήρθε! Και μην ακούς τι λένε για την κοινωνιά. Εκτός από το ότι είναι σώμα και αίμα Χριστού, είναι και από κρασί «Μαυροδάφνη», κρασί γλυκό και δυνατό. έχει πολύ οινόπνευμα, οπότε θα σκοτώνει και τα μικρόβια! Τα χέρια μας δεν τα τρίβουμε με οινόπνευμα για να τα απολυμάνουμε; Να καταλάβεις τόσα χρόνια που κοινωνάμε, δεν μας κόλλησε τίποτα! Ούτε και τους παπάδες που στο τέλος πίνουν ό,τι περισσέψει από την κοινωνιά!
Μόνο επειδή είναι νηστικοί από το βράδυ, τους τσακώνει η κοινωνιά και είναι σαν μεθυσμένοι! Κοιτάτε να πηγαίνετε κι εσείς στην εκκλησία γιατί «Τουρκέψατε»! Να κάνετε ό,τι κάνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, και δεν θα χάσετε! Και κόψτε τις βόλτες στις πλατείες και στις παραλίες, γιατί λένε ότι ο ιός παραμονεύει! «Εγώ μωρή, το λέω και κολάζομαι αλλά ο Θεός να με συχωρέσει, δεν πάω στην εκκλησία με φτούνη τη μουστρούχα όσο υπάρχει ο κίνδυνος», πετάχτηκε από δίπλα μια συνομήλικη της γιαγιάς που σκούπιζε την αυλή της και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι που άκουγε την κουβέντα! «Εσύ κάτσε μέσα σαν την κουκουβάγια!
Ο καθένας ό,τι κάνει το κάνει για να σώσει τη δική του ψυχή, και μην κοιτάτε τι κάνουν οι άλλοι! Και τέτοια μέρα δεν σκουπίζουν προκομμένη μου, αλλά που σ αφήνει η ρούγα και το φλυτζάνι», ανταπάντησε η γιαγιά Γιώργαινα. «Εσύ που είσαι «Άγια κόρη», άμα πας στον παράδεισο πρώτη, μόλις μπεις μέσα κλείσε την πόρτα γρήγορα και άσε μας εμάς απόξω», ανταπάντησε η άλλη έτοιμη να βουτηχτούνε! «Μη με κολάζετε σήμερα που κοινώνησα», λέει η γιαγιά Γιώργαινα, και έκανε να φύγει. Σε αφήνω τώρα, πάω να συγυρίσω και να κάνω χώρο γιατί αύριο που θα επιτραπούν οι μετακινήσεις θα έρθει η αδερφή μου, τα παιδιά και τα εγγόνια μου από την Αθήνα που τους έχω πεθυμήσει! Και που είσαστε, φοράτε και καμιά μάσκα γιατί δε σας βλέπω καλά»! Να μου φιλήσεις τα παιδιά, και πολλά φιλιά στη γυναίκα σου μου λέει! Αφού το λές εσύ θα τη φιλήσω κι ας απαγορεύεται της λέω! Ξέρει από τέτοια ο κώλος σου μου λέει, κι έφυγε περπατώντας σαν την πέρδικα! Η γιαγιά νόμισε ότι της την είχα «στημένη», με πήρε «φαλάγγι», και δεν πήρα ανάσα! Τα συναισθήματα και των δύο μας; Εκ διαμέτρου αντίθετα!
Αγχωμένος και σκεφτικός εγώ για το αν και πότε θα επιστρέψουμε στην παλιά καθημερινότητα, γιατί ο κόσμος έχει υποχρεώσεις, ήρεμη και αισιόδοξη η γιαγιά γιατί έχει περάσει και πιο χειρότερα στη ζωή της, και βλέπει ότι ήδη επέστρεψε στην δικιά της κανονικότητα, μόνο και μόνο επειδή πήγε ξανά στην εκκλησία! Καθένας με τον πόνο του! Όπως το ζει κανείς, αλλά κάθε πράγμα στην ζωή έχει την αξία του, και υπέρτατα αγαθά είναι η υγεία και η ζωή. Πάντως η αυριανή Δευτέρα, όπως και η προηγούμενη, δεν θα είναι η «τσαγκαροδευτέρα» που όλοι μισούμε. Θα είναι μια άλλη Δευτέρα, πιο καλή κι από την «Καθαρά Δευτέρα», που θα μας φέρει περισσότερες ελευθερίες, μια Δευτέρα που την περιμένουμε εδώ και μέρες σαν….. Κυριακή!
Το χτύπημα της καμπάνας σήμερα μετά από καιρό ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσουν μνήμες, και ας άναψαν λίγο τα αίματα Κυριακάτικα! Ζωντάνια είναι κι αυτό! Κυρίως όμως έγινε ένα ακόμη βήμα, και δόθηκε ένα ακόμα σύνθημα να αναζωογονηθεί και να αναπτερωθεί η ελπίδα! Αυτή ήταν σήμερα η αποστολή της γιαγιάς Γιώργαινας! Να γίνει ιεραπόστολος της ελπίδας, και τα κατάφερε θαυμάσια!
Καλή δύναμη!!!
