του Λουη Σερεμετη
Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς έστω και δυο λόγια να πει για τον χαμό ανθρώπων που φεύγουν άκαιρα για το μακρινό ταξίδι, αλλά και τι λόγια να πεις σ αυτούς που μένουν πίσω, παρά μόνο δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν! Σήμερα κηδέψαμε δύο νέους ανθρώπους, την Βαρβάρα και τον Κώστα, συνομηλίκους μας, γύρω στα 58, και η θλίψη όλων μας είναι ανείπωτη!
Η Βαρβάρα ήρθε νύφη στο χωριό πριν τριάντα χρόνια, έφτιαξε μια ωραία οικογένεια, έκανε δυο κορίτσια και ευτύχησε να δει και εγγονάκια, αλλά δεν πρόλαβε να τα χορτάσει. Βιοπαλαιστής και ακούραστη, καλοσυνάτη, με το χαμόγελο στα χείλη, ήταν παντού και πάντα μπροστά σε όλα στο χωριό, και έτσι θα την θυμόμαστε! Τελευταία είχε προβλήματα υγείας, και έδινε με θάρρος και δύναμη την δική της μάχη, αλλά δεν νίκησε. Στους συγγενείς της μόνο καλό κουράγιο, και στα παιδιά της να την θυμούνται, και να συνεχίσουν στα χνάρια που άφησε στην συντομη ζωη της ! Αναπαύσου εν ειρήνη αείμνηστη Βαρβάρα!
Ο Κώστας άτυχος κι αυτός, ψυχούλα, έζησε αθόρυβα, και έφυγε αθόρυβα. Κάμποσα χρόνια τώρα, προβλήματα υγείας τον έκλεισαν σπίτι, τον έριξαν τελευταία στο κρεβάτι, και τον φρόντιζε η αδερφή του που ζούσαν μαζί. Υπέμενε καρτερικά τα πάντα, μέχρι που ήρθε ο θάνατος, που ίσως να ήταν η λύτρωση από τα βάσανά του.
Καλό παιδί, άκακο, αγνό, πήγαινε τακτικά στην εκκλησία, από τους λίγους άντρες που πήγαιναν εκκλησία κάθε Κυριακή, είχε το στασίδι του δίπλα στους ψάλτες! Σαν να τον βλέπουμε τώρα να κατεβαίνει κάθε Κυριακή από την κατηφόρα της Αγια Παρασκευής και να πηγαίνει στην λειτουργία, και μετά να περνά από την πλατεία με το φυλλάδιο της εκκλησίας, «το φως του Κυρίου», και το αντίδωρο στο χέρι!
Είχε και ένα πάθος ο Κώστας! Αγαπούσε παράφορα τον Ολυμπιακό, ζούσε έντονα όλα τα παιχνίδια, και πανηγύριζε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο! Τον θυμόμαστε να κατεβαίνει νωρίς το απόγευμα την Αγια Παρασκευή να πιάσει θέση στο καφενείο δίπλα στο ραδιοφωνάκι, να ακούσουμε μαζί όλη η παρέα την αναμετάδοση των αγώνων της Κυριακής! Μια φωνή ήταν του Διακογιάννη, και μία του Κώστα, που όταν έβαζε γκολ ο Ολυμπιακός δεν κρατιόταν!
Έτσι θα σε θυμόμαστε Κώστα, όπως σε ζήσαμε, που έλεγες «είμαι μια χαρά παιδί» όταν έσφιγγες με δύναμη τη γροθιά να φανούν τα μπράτσα! Στη αδερφή σου που ήταν το στήριγμά σου και έμεινε μόνη πίσω, μόνο καλό κουράγιο, και ο Θεός να την βοηθήσει! Αναπαύσου εν Ειρήνη αείμνηστε φίλε Κώστα!!!
