Γραφει ο Β Μητρακος
Μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου συγκροτήθηκε διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο, το οποίο, από τις 20 Νοεμβρίου 1945 έως την 1η Οκτωβρίου 1946, δίκασε, στη Νυρεμβέργη της Βαυαρίας, τους γερμανούς ναζιστές εγκληματίες πολέμου, με κατηγορούμενους 24 μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού κόμματος και οκτώ ναζιστικές οργανώσεις.
Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Διεθνούς Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης, άρχισαν οι δίκες που έμειναν στην ιστορία ως: “Επακόλουθες Δίκες της Νυρεμβέργης”. Οι δίκες αυτές είχαν σαν σκοπό την ποινική δίωξη κατώτερων αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος, οι οποίοι συνέβαλαν με τις πράξεις τους στην διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Έτσι, στις 10 Μαΐου 1947, ξεκίνησε στη Νυρεμβέργη και η Υπόθεση VII (7η), η “Δίκη του Λίστ” (επίσημος τίτλος: “Οι ΗΠΑ εναντίον Βίλχελμ Λιστ, κ.ά.”), γνωστότερη ως η “Δίκη των ομήρων”. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονταν 11 από τους 12 στρατηγούς που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου στα Βαλκάνια.
Στη 7η αυτή επακόλουθη Δίκη της Νυρεμβέργης, στις απολογίες των γερμανών κατηγορουμένων, κατατέθηκαν, μεταξύ άλλων πολλών, και διαφωτιστικά στοιχεία για τις συνθήκες σύλληψης κι εκτέλεσης των 118 Σπαρτιατών στο Μονοδέντρι (26 Νοεμβρίου 1943), τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο του Χέρμαν Φράνκ Μάγερ, “Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”.
Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ (Hermann Frank Meyer, 26 Σεπτεμβρίου 1940 – 12 Απριλίου 2009) ήταν Γερμανός συγγραφέας κι ερευνητής που ασχολήθηκε με την περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.
Στο πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο, που προέρχεται από την αντίπερα όχθη και γι’ αυτό έχει ξεχωριστή αξία ως μαρτυρία, αναφέρονται (μεταξύ άλλων πολλών) και τα εξής:
Α. “Στενότατα συνεργάζονταν τα τάγματα ασφαλείας με τους γερμανούς και στις εκτελέσεις ομήρων. Η σύλληψή τους εξακολούθησε βέβαια να γίνεται μέσω των ερευνών της μυστικής στρατιωτικής αστυνομίας, μέσω των ερευνών των μονάδων και μετά από πληροφορίες ελλήνων ιδιωτών και ελλήνων συνδέσμων”, αλλά η ανάκριση των ομήρων γινόταν από τον Παπαδόγκωνα, ο οποίος λειτουργούσε ως “κρησάρα” όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο Φέλμυ (σ.σ. γερμανός στρατηγός) .
Οι όμηροι ανακρίνονταν “από άτομα του επιτελείου του” ανέφερε ο Φέλμυ, “και μόνον όταν εκείνος έκρινε ότι επρόκειτο όντως για υπόπτους συμμορίτες, εκτελούνταν στην κατάλληλη περίπτωση”.
(Δίκη Νυρεμβέργης , υπόθεση 7η , σελ.7055)
Χέρμαν Φράνκ Μάγερ: “Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”, σελ.507
Β. «Στην Πελοπόννησο οι όμηροι μεταφέρονταν στα στρατόπεδα της Τρίπολης και της Κορίνθου, των οποίων η διοίκηση βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια της 117ης μεραρχίας καταδρομών. Εκεί τα ονόματά τους “καταγράφονταν σε καταλόγους” ενώ η επιλογή των μελλοθανάτων γινόταν συχνά από έλληνες καταδότες που κάλυπταν τα κεφάλια τους με κουκούλες από φόβο ότι θα μπορούσαν να πέσουν θύματα ενεργειών αντεκδίκησης. Επειδή δεν διεξάγονταν κανονικές δίκες η ζωή των ομήρων κρεμόταν συχνά από τον καταδότη, ο οποίος μπορούσε “από εκδίκηση ή μίσος” να κάνει ακόμα και ψευδή κατάθεση».
(Δίκη Νυρεμβέργης, υπόθ.7η, σελ.7065)
Χέρμαν Φράνκ Μάγερ: “Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”, σελ.508
– Όμως, ποιο ήταν το πολιτικό κι εθνικό ποιόν και η συγκρότηση εκείνων, που συνειδητά επέλεξαν να συνεργαστούν “ψυχήν τε και σώματι” με τους γερμανούς κατακτητές την ώρα που η γερμανία κατέρρεε από τα χτυπήματα των συμμάχων και η εθνική αντίσταση στην Ελλάδα, με κορυφή το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, είχε φουντώσει απ’ άκρου εις άκρον της ελληνικής γης; Το βιβλίο του Χέρμαν Φράνκ Μάγερ είναι γεμάτο από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα παρμένα από επίσημες πηγές. Τελείως επιλεκτικά παραθέτω τρία απ’ αυτά:
Α. «Προφανώς ο Παπαδόγκωνας είχε κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Φέλμυ… Ως ένδειξη ότι οι προθέσεις του ήταν “απολύτως τίμιες” και ότι “στην περίπτωση απόβασης των συμμάχων δεν θα την έφερνε πισώπλατα [στους γεμανούς]” ο Παπαδόγκωνας προσέφερε στους γερμανούς “την γυναίκα του και την κόρη του ως ομήρους”, για να αποδείξει την πίστη του σε αυτούς . Ο Φέλμυ όμως αρνήθηκε, γιατί “εμπιστεύθηκε αυτόν και το λόγο του”.
(Δίκη Νυρεμβέργης, υπόθ.7η , σελ. 6826)
Χέρμαν Φράνκ Μάγερ: “Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”, σελ.505-506
Β. «Και ο ομαδάρχης και αντιστράτηγος των ενόπλων SS και της αστυνομίας Βάλτερ Σίμανα, υπό τις διαταγές του οποίου είχαν ταχθεί τα τάγματα των ευζώνων και τα τάγματα ασφαλείας μετά τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους οργάνωση , επαίνεσε στο τέλος του φθινοπώρου 1944 τη “συντροφική” σχέση προς τις ελληνικές μονάδες. Κι αυτό όχι χωρίς λόγο: Όταν τον Ιούλιο του 1944 απέτυχε η απόπειρα δολοφονίας του γερμανού δικτάτορα, ο Παπαδόγκωνας εξέφρασε στον Σίμανα τη θλίψη του για την απόπειρα. Προφανώς μετά από εντολή του Χίτλερ, ο Χίμμλερ έστειλε στις 2 Αυγούστου 1944 το ακόλουθο μήνυμα δια τηλετύπου στον Σίμανα με την παράκληση να το διαβιβάσει στον Παπαδόγκωνα:
Αγαπητέ συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα!
Ο Φύρερ έλαβε την ανακοίνωση που κάνατε εσείς και οι 5.000 αξιωματικοί και στρατιώτες των ελληνικών μονάδων εθελοντών της Πελοποννήσου και χάρηκε πάρα πολύ. Ο Φύρερ μου ζήτησε να σας διαβιβάσω τις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς του.
Χάιλ Χίτλερ
Υπογρ.: Χ. Χίμμλερ
Διοικητής των SS
Yπουργός Εσωτερικών
Χέρμαν Φράνκ Μάγερ: “Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”, σελ. 506
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κατά κυριολεξίαν, ο συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγκωνας, ο οργανωτής κι επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου, δεν εξέφρασε απλώς στον Σίμανα τη θλίψη του για την απόπειρα εναντίον του Χίτλερ (20 Ιουλίου 1944) αλλά απέστειλε και τηλεγράφημα προς τον Χίτλερ, στο οποίο ανέγραφε τα ακόλουθα:
«Οι 5.000 αξιωματικοί και άνδρες των ελληνικών εθελοντικών τμημάτων της Πελοποννήσου με το μεγαλύτερον μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου όπισθεν αυτών, εκφράζουν την βαθυτάτην αγανάκτησίν των δια την εναντίον σας απόπειραν σχεδιασθείσαν και επιχειρηθείσαν υπό υποκειμένω , τα οποία δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του αγώνος κατά του κομμουνισμού και των πλουτοκρατών συνεργατών του.
Εκφράζουν την χαράν των δια την θαυμαστήν διάσωσίν σας και κλίνουν με ευγνωμοσύνην το γόνυ ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού, όστις ήπλωσε προστατευτικήν χείρα επάνω από την ζωήν σας δια να σας διαφύλαξη εις το γερμανικόν έθνος και εις την εν τω αγώνι κατά της κομμουνιστικής πανώλους ηνωμένην Ευρώπην.
Δια τους έλληνας εθελοντάς της Πελοποννήσου η ένδειξις αυτή είναι μία παρόρμησις όπως συνεχίσουν δι’ όλων των δυνάμεων μέχρις εσχάτων τον αγώνα κατά των ξένων προς την χωράν μπολσεβικικών ορδών εν Ελλάδι
Από της ιεράς γης της αρχαίας Σπάρτης, εκ της οποίας προήλθεν η δράξ των ηρώων του Λεωνίδου , η οποία έσωσε τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν, υψούται η προσευχή μας:
“Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ”
Ένα δοξαστικό ντροπής από έναν αφοσιωμένο συνεργάτη των γερμανών, που προκειμένου να ενδυθεί αίγλη έφτασε στην κατάντια να επικαλείται την αρχαία Σπάρτη, η οποία μισούσε τους τυράννους και απεχθανόταν τους προδότες, καθώς και τον Λεωνίδα με τους Τριακόσιους, που άφησαν αιώνιο και παγκόσμιο παράδειγμα αφοσίωσης στην Πατρίδα και στην Ελευθερία . Ας είναι!
Γ. «Όμως ο Παπαδόγκωνας δεν επέλεγε απλώς τους μελλοθανάτους παρουσιαζόμενος απέναντι στους Πελοποννήσιους συμπατριώτες του ως κριτής ζωής και θανάτου. Οι μονάδες του συμμετείχαν και στις εκτελέσεις ελλήνων ακόμα και όταν υπήρχαν “μόνο»” γερμανικές απώλειες κατά τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ. Όταν π.χ στις 11 Μαρτίου 1944, κατά την επίθεση εναντίον φάλαγγας φορτηγών κοντά στο Αλεποχώρι, στο δρόμο ανάμεσα στην Τρίπολη και στη Σπάρτη, σκοτώθηκαν 18 γερμανοί και τραυματίστηκαν 44, ο Λε Σουίρ… ζήτησε από τον Φέλμυ άδεια να εκτελεστούν 200 όμηροι. Ο Φέλμυ… επικοινώνησε… με τον Παπαδόγκωνα, ο οποίος τον πληροφόρησε ότι κατά τον έλεγχο των 200 ομήρων διαπιστώθηκε ότι 59 “δεν είχαν σχέση με την επίθεση”. Αντίθετα τα χωριά Καρυές, Βρέσθενα, Κάτω και Άνω Κολλίνες, Σκορτσινό, Καλτεζές, Μαυρογιάννης, Βλαχοκερασιά, Αρβανιτοκερασιά και Μάναρης, από τα οποία κατάγονταν οι πιθανοί αυτουργοί, μπορούσαν να θεωρηθούν “συμμοριτοφωλιές”. Ο Φέλμυ επέτρεψε αντίστοιχα την καταστροφή τους και έδωσε την άδεια να εκτελεστούν οι 141 όμηροι που είχε επιλέξει ο Παπαδόγκωνας, οι οποίοι εκτελέστηκαν τελικά από ελληνικές μονάδες υπό τη διοίκηση των Γερμανών».
(ΟΑ-ΣΤ : RW 40/147, ημερήσια αναφορά 22-3-44 , σ. 72)
Χέρμαν Φράνκ Μάγερ: «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα», σελ.509
Αυτές, δυστυχώς, είναι οι αναμφισβήτητες και διασταυρωμένες αλήθειες που προσπαθούν (έκτοτε) επίμονα και συνειδητά να σβήσουν από τα βιβλία της ιστορίας “κείνοι που πράξαν το κακό”.
Όμως ό,τι κι αν κάνουν ματαιοπονούν: “…Στο τέλος νικά πάντα η αλήθεια”. Η ιστορία δεν ξαναγράφεται. Του λαού μας ο μεγάλος αγώνας δεν ξαναγράφεται ούτε αυτός.
