του Λουη Σερεμετη
«Hallo boy, hallo boy ….» έλεγες και ξανάλεγες Νίκο, και έτσι σε γνώρισαν όλα τα παιδιά, και έγινες ιδιαίτερα αγαπητός από όλους, και χρήσιμος σε όλο το χωριό!
Νίκο δεν θα το ξανακούσουμε αυτό από τα χείλη σου, ούτε τον καλό λόγο που είχες για όλους! Δεν θα ξαναδούμε πια το πλατύ καθημερινό χαμόγελό σου, την στιβαρή περπατησιά σου, δεν θα αισθανθούμε ξανά την θερμή σου χειραψία.
Όπως και δεν θα ξεχάσουμε την αγωνία σου για τούτο το χωριό, που αν και δεν γεννήθηκες εδώ το αγάπησες και το υπηρέτησες πιστά και υπεύθυνα σαν μέλος του Τοπικού Συμβουλίου Κροκεών, αλλά και σαν έμπορος και πρόεδρος στον τοπικό Σύλλογο Εμπόρων.
Δεν θα σε ξαναδούμε στην αγορά, σε γλέντια και σε οικογενειακές γιορτές, ούτε να κατηφορίζεις από το σπίτι σου στον Αϊ Λιά να πας στο μαγαζί σου, ούτε έστω και για μια βόλτα στους «Σκαρπούς», στο «Στεφάνι» και στο «Μποστάνι» που τόσο λάτρευες!
Όσο και να ρωτάμε γιατί έφυγες τόσο νωρίς, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε απάντηση. Τελευταία το είχες καταλάβει ότι ο δρόμος σου δεν είχε γυρισμό. Πάλεψες όμως, αλλά δεν κατάφερες να κερδίσεις, και ίσως είναι η μοναδική φορά που δεν κέρδισες! Τα δάκρυα κάποια στιγμή θα στερέψουν, και ο χρόνος λένε ότι είναι γιατρός. Ο χρόνος μπορεί να μας κάνει να ξεχνιόμαστε για λίγο, όχι όμως και να ξεχάσουμε όσους φεύγουν από κοντά μας. Αυτή την ώρα θρηνώντας τον άκαιρο χαμό σου, όσα δεν μπορώ να σου τα πω ψύχραιμα πάνω από το φέρετρο, θέλω να σου τα πω από εδώ, να σε αποχαιρετήσω με ένα μοιρολόι, από τα τόσα που έχουμε ακούσει από τη θειά μας την Σταθούλα, Θεός σχωρέστην. Την θυμόμαστε στα μοιρολόγια να τραβάει τα μαλλιά της και να χτυπά τα στήθη της, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που η μοίρα χτύπησε σκληρά την οικογένειά μας.
«Ήλιε μου πως εβιάστηκες να πας να βασιλέψεις,
ν’ αφήσεις το σπιτάκι σου κι αλλού να πας να φέξεις.
Θάρρεψες τ’ είναι η κάτω γης ωσάν και την επάνω;
Εφτού ο Χάρος είν’ ο βασιλιάς, ο Χάρος είν’ ο Ρήγας.
Για πες μου, τι του ζήλεψες αυτού του «κάτου κόσμου»;
Εφτού βιολιά δεν παίζουνε, παιγνίδια δε βαρούνε.
Είναι κι οι νιοι ξαρμάτωτοι, κι οι νιές ξεστολισμένες,
και των μανάδων τα παιδιά σα μήλα ραβδισμένα.
Τώρα που φεύγεις σαν βοριάς πριν απ’ τα πρωτοβρόχια,
κοίτα μη μοιάσεις του λαγού όπου γεννά κι αρνιέται,
και πιεις νερό της λησμονιάς στης αρνησιάς τη βρύση.
Σταυραετός στα τάρταρα, να πλέεις στις μαύρες λίμνες,
όπου συνδυό δε κάθονται, συντρείς δεν κουβεντιάζουν.
Εφτού που βούλεσαι να πας, κι όπου ξεπερατιέσαι,
αν εύρεις νιούς χαιρέτα τους, και νιές κουβέντιασέ τους,
κι αν εύρεις και μικρά παιδιά, γλυκά παργόρησέ τα.
Μην κάμεις νιές να κλάψουνε και νιούς ν’ αναστενάξουν,
μην κάμεις και μικρά παιδιά να θυμηθούν τις μάνες».
Δυστυχώς αείμνηστε Νίκο έτσι είναι η ζωή. Όμως δεν είναι μόνο αυτοί που φεύγουν, είναι και αυτοί που μένουν πίσω. Αυτοί που πρέπει να θυμούνται και να ζουν με τον πόνο επειδή έφυγες άκαιρα, αυτοί που καλούνται να συνεχίσουν στα χνάρια σου επειδή η ζωή συνεχίζεται. Θερμά συλλυπητήρια, καλή δύναμη και κουράγιο στους γονείς σου, στα αδέρφια σου, στην σύζυγό σου, στο παιδί σου, στον Λεωνίδα σου όπως τον έλεγες και καμάρωνες! Χρέος όλων μας είναι να σε θυμόμαστε, και να κάνουμε το παν για να απαλύνουμε τον πόνο τους.
Αύριο Κυριακή 21 Νοέμβρη στις 12 το μεσημέρι, θα είμαστε όλοι δίπλα σου, στον Άγιο Νικόλα, για τον στερνό αποχαιρετισμό!
Αιωνία σου η μνήμη και καλή ανάπαυση της γλυκύτατης ψυχής σου αγαπημένε μας Νίκο.
