γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Η παγκόσμια λαίλαπα του κορωνοϊού συνεχίζεται απτόητη, οι απορίες πληθαίνουν αντί να λιγοστεύουν και οι παθογένειες της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου ανεβαίνουν στον αφρό:
– Η κοινωνία βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, μπροστά στο δίλημμα:
“Θέλεις να πεθάνεις από κορωνοϊό ή από ανεργία, φτώχεια και κατάθλιψη”;
Το δίλημμα αυτό έχει μία μόνο απάντηση:
“Δεν θέλω να πεθάνω ΟΥΤΕ από κορωνοϊό ΟΥΤΕ από ανεργία, φτώχεια και κατάθλιψη. Θέλω να ζήσω”.
– Υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (μεγάλο, μεσαίο ή μικρό δεν έχει σημασία) που έχει αναγάγει τη “σκυλάδικη” διασκέδαση, τα πάρτι (πριβέ και δημόσια), την καφετέρια, την πλατεία, τις διακοπές, τα ταξίδια, κλπ, κλπ, ως κορυφαία θύματα του κορωνοϊού, αντί εκείνων της ανεργίας, της φτώχειας, της έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας, της κατάργησης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας και της παιδείας, των περιορισμών της ελευθερίας, του “θανάτου” του Πολιτισμού κλπ, κλπ.
O tempora, o mores!
– Η “μαμά Ελλάς”, που τόσο όψιμη αγωνία επιδεικνύει μήπως και δεν αντέξει το σύστημα υγείας, τι έκανε επί τόσες δεκαετίες για να οικοδομήσει ένα “δημόσιο σύστημα υγείας” που να αντέχει στις “πιέσεις” και να υπηρετεί με απόλυτη επάρκεια τη δημόσια υγεία;
– Η κυβέρνηση, διαρκώς, ενοχοποιεί τους πολίτες για την εξέλιξη της κατάστασης. Οι δικές της ευθύνες, άραγε, πού βρίσκονται; Πότε και από ποιον ακούστηκε έστω και μια φωνή αυτοκριτικής;
Όπως έγραψε, πολύ σωστά, στο ΠΟΝΤΙΚΙ, ο Δημήτρης Μηλάκας (6 Οκτωβρίου 2020):
“Μέχρι να βρεθεί το φάρμακο και το εμβόλιο η διαχείριση της πανδημίας έχει να κάνει με τις πολιτικές επιλογές και μόνο. Το τι επέλεξε, δηλαδή, ή το τι απέφυγε να πράξει μια κυβέρνηση διαμορφώνουν την κατάσταση, όπως αυτή αποτυπώνεται στα στατιστικά στοιχεία”.
Λέτε ο κορωνοϊός να μας κάνει πιο σοφούς; Ίδωμεν!
