γραφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Τούτοι οι παλιοί φωτογράφοι μας λείπουν! Τους βρίσκαμε στις πλατείες, στα πάρκα , σε πεζοδρόμια , σε μέρη τουριστικά , στις γειτονιές καμιά φορά , σε γιορτές σε πανηγύρια και κοινωνικές εκδηλώσεις παντού όπου σύχναζαν οι άνθρωποι. Άλλοι είχανε μόνιμο στέκι (όπως ο δικός μας αλησμόνητος φωτογράφος της Σπάρτης , ο μπαρμπα – Γιώργης ο Ράλλης , που τον βρίσκαμε πάντα στο Μουσείο δίπλα από το σιντριβάνι) , άλλοι ήταν μετακινούμενοι , με τη μηχανή ζαλωμένη στον ώμο , αναζητώντας ένα μέρος που «να ’χει δουλειά» . Μαζί τους όπου πήγαιναν κουβάλαγαν απαραίτητα κι έναν τσίγκινο καθαρό κουβά κι ένα παγούρι γεμάτο νερό για το «ξέπλυμα» των φωτογραφιών , μια πετσέτα για να σκουπίζουν τα χέρια τους , τα υλικά εκτύπωσης σε μπουκαλάκια μέσα σ’ ένα κασελάκι με συρταράκια και μερικοί (προχωρημένοι) είχανε και ρολά με κάποιες ζωγραφιές , για να τα κρεμάνε πίσω από τους φωτογραφιζόμενους , σαν φόντο . Κάποιοι απ’ αυτούς δεν παρέλειπαν να φορούν και μια μακριά άσπρη , ολόσωμη ποδιά – μπλούζα για να ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος .
Σήμερα , έχουν «γεμίσει» οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα με αμέτρητες φωτογραφίες , που κανείς δεν έχει τη διάθεση και την υπομονή να κοιτάξει . Τότε όμως ήτανε σπάνια χαρά να βγάλεις μια φωτογραφία και να έχεις την τύχη να δεις τον εαυτό σου σε χρυσή κορνίζα κρεμασμένη στον τοίχο ή πάνω στο σερβάν και στο τραπέζι της σάλας .
Στηνόσουν , λοιπόν , μπροστά στη μεγάλη και γεμάτη μυστήριο φωτογραφική μηχανή (ένα τετράγωνο ξύλινο κουτί μ’ ένα μεγάλο «μάτι» – φακό μπροστά ) μια μηχανή που ακροστεκόταν σε ένα τρίποδο ενάμισι μέτρο , περίπου , ψηλό , σήκωνε ο φωτογράφος τη μαύρη κουκούλα της , έχωνε μέσα το κεφάλι του, έκανε τα “μαγικά” του , ρύθμιζε τον μεγάλο φακό μπροστά , έδινε το σύνθημα “ακίνητος”, ξεσκέπαζε το καπάκι του φακού , μετρούσε μέσα του τον χρόνο , και το ξανάκλεινε
Έβγαζε , μετά , μέσα από τη μηχανή μια φωτογραφία που ήταν σε αρνητικό (το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο) , την ξέπλενε από τα χημικά με καθαρό νερό , την κολλούσε σε μια ειδική προέκταση της μηχανής μπροστά από το φακό , την ξαναφωτογράφιζε, την εμφάνιζε , και σε λίγο ήσουν με μια ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία στο χέρι , που είχε κλείσει μέσα της μιαν ολόκληρη τελετουργία αλλά και μιαν αξέχαστη ανάμνηση ζωής , ανεξάρτητα αν ήταν μια φωτογραφία για ταυτότητα , για βιβλιάριο , για απολυτήριο Γυμνασίου , για διαβατήριο κλπ ή μια απλή οικογενειακή , παρεΐστικη ή προσωπική φωτογραφία .
Μερικές φωτογραφίες που ήταν πολύ καλές ή άλλες που κάποιοι είπαν στον φωτογράφο «Εμφάνισέ την και θα περάσω σε λίγο να την πάρω» αλλά το…ξέχασαν , στόλιζαν γύρω – γύρω το κουτί της μηχανής ως αζήτητα φωτογραφικά ενθύμια αλλά και δείγματα της καλλιτεχνικής δεινότητας του φωτογράφου .
Αυτές οι φωτογραφίες από τούτες τις παλιές φωτογραφικές μηχανές με το τρίποδο , που βρίσκονται σήμερα μέσα σε παλιά άλμπουμ και κορνίζες ή δεμένες με κορδονάκι μαζί με άλλες σε συρτάρια και ντουλάπες παλιές , ξεχωρίζουν ανάμεσα στις άλλες : Είναι (φυσικά) μαυρόασπρες , όχι πολύ καθαρές , μερικούς όμορφους μπορεί να τους «φέρνουν» λιγάκι άσχημους κι άλλους με ασχημόφατσες να τους ομορφαίνουν , ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ , όμως , έχουν πάνω τους μια πατίνα αγάπης , ζεστασιάς και νοσταλγίας και μνήμες απ’ το μεράκι του φωτογράφου .
Χάρη σ’ αυτούς τους παλιούς φωτογράφους και τις μηχανές τους κράτησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τα εγγόνια τους απ’ το χέρι για πάντα , οι γονείς τα παιδάκια τους αγκαλιά , ο άντρας αγκαζέ την αρραβωνιαστικιά του , ο φίλος τον φίλο απ’ τους ώμους … για πάντα .
Σήμερα , στην εποχή της αχαλίνωτης τεχνολογίας , ΟΛΟΙ έχουν γίνει φωτογράφοι και οι παλιοί τούτοι συμπαθέστατοι επαγγελματίες , που βόηθησαν να ζήσουν για πάντα οι αγαπημένες μας στιγμές αλλά και οι άνθρωποί μας που έχουν πια φύγει από τη ζωή , υπάρχουν μόνο στις μνήμες μας , σαν ασπρόμαυρες, όμορφες φωτογραφίες κι αυτοί , όμοιες μ’ εκείνες που τραβούσαν από το πρωί ως το βράδυ στις γειτονιές της πόλης , για να ζήσουν τις οικογένειές τους !
