Γράφει ο Παναγιώτης Κουμουνδούρος*
Όταν βομβαρδίζει ο ισραηλινός στρατός σχολεία και νοσοκομεία και η Ευρώπη ομνύει στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα είναι βούρκος. Μέχρι το λαιμό να είσαι στα βρομόνερα μιας προπαγάνδας που προκαλεί ασφυξία, που εξουδετερώνει την μνήμη και την κρίση και σαλεύεις όταν ταυτίζουν τους Παλαιστίνιους με το απόλυτο κακό και τον Νετανιάχου με το απόλυτο καλό. Να δολοφονούνται κάθε ώρα δεκάδες παιδιά και η κυβέρνηση της χώρας σου να συνιστά στους ενόχους να είναι λιγότερο δολοφονικοί, να μην πατούν τόσο γρήγορα την σκανδάλη.
Βούρκος που τον φέρνουν ως εδώ τα ανήσυχα νερά του Ατλαντικού είναι να εκλέγεται ένας ακροδεξιός «αναρχοκαπιταλιστής» Πρόεδρος στην Αργεντινή. Να σηκώνουν κεφάλι παντού -και στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα- οι θιασώτες της καταστολής και της κάθε χούντας, με όποιο πρόσωπο κι αν αυτή εμφανίζεται. Να τσακίζει την μέση της στην υπόκλιση η διεφθαρμένη ελίτ στο φαιό κύμα, που υποτάσσοντας την ενημέρωση, παραπλανώντας ένα απελπισμένο τμήμα του πληθυσμού, εναλλάσσοντας τη βία με το ψέμα, επιτίθεται στη Δημοκρατία και στην κοινωνία.
Σ’ αυτόν τον βούρκο του κόσμου, της Ευρώπης, της πατρίδας, πνίγεται και βαριανασαίνει η Δημοκρατία η δικαιοσύνη – και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κανονικότητα του βούρκου απειλεί όσους επιμένουν. Θέλει άραγε μεγάλη σοφία και μακρόσυρτες αναλύσεις για να καταλάβουμε ότι αυτός ο βούρκος δεν πρέπει να μας καταπιεί; Ότι από αυτόν πρέπει να απαλλαγούμε και να απαλλάξουμε όλους αυτούς που κάθε μέρα τους καταπίνει; Και όχι ο ένας από τον άλλον; Καιρός να σοβαρευτούμε. Τις παιδικές αρρώστιες ας τις ξεπεράσουμε. Στην σπηλιά που έσταζε και μεγαλώσαμε σαρώναμε κάθε μέρα για να μην γίνει βούρκος. Στα κυβερνητικά σαλόνια κάποιοι έριχναν καθημερινά νερό για να γίνει βούρκος, ξέχασαν όμως πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην σπηλιά της φτώχιας. Μετά το διαζύγιο με τα κυβερνητικά σαλόνια καλώς ήρθατε στο στεγνό παραγώνι μας. Μάλλον έχετε μπερδέψει το κόμμα με την κυβέρνηση. Έχει ο καιρός γυρίσματα…
(*) Συντονιστής ΝΕ Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
