Αληθινές ιστορίες που γράφει η ζωή
Γράφει ο Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΙΛΛΗΣ
Ήταν ένα από κείνα τα χειμωνιάτικα βράδια με τα μολυβένια σύννεφα να κατεβαίνουν στην παραλία και να αγκαλιάζουν ολόκληρο το Θερμαϊκό , ενώ ο Βαρδάρης απ’ το πρωί να λυσσομανά στις δυτικές φτωχογειτονιές , που οι νοικοκυρές προσπαθούν να ζεστάνουν μ’ ό,τι βρουν το σπιτικό τους .
Βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο χειμώνα μετά το ’81 (καιροί έντονα πολιτικοποιημένοι και με πολλούς προβληματισμούς για την «Αριστερά») και μόνο κάποιος που μένει χρόνια στη Σαλονίκη , καταλαβαίνει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει ν ανταμώσεις με δικούς σου και να πνίξεις τον πόνο σου στο κρασί και τη φιλική κουβέντα των παλιών ή και νέων συναγωνιστών απ’ τη σχολή σου . Να σκεφτείς τι διάβολο έφταιξε και πήγαν όλα στραβά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα . Και κρασί σε τούτα τα μέρη λογίζεται μονάχα η «Μαλαματίνα» , ειδικά αν έχεις πρόσφατα αποφοιτήσει και ψάχνεις για δουλειά . Τα οικονομικά λιγοστά κι οι έγνοιες περισσότερες .
Έτσι , λοιπόν , οι αγαπημένες μας φίλες και σύντροφοι (καμιά δεκαριά τον αριθμό) , αφού συνεννοήθηκαν πρώτα , άνοιξαν την πόρτα της ταβέρνας του Ανέστη , παλιού αγωνιστή , με το κουτσό πόδι απ’ την κατοχή στη μάχη του Κιλκίς και πήραν θέση σε κάποια γωνιά . Η ταβέρνα βρισκόταν στην απάνω γειτονιά , στα κάστρα , σ’ ένα στενό. Εδώ ο Ανέστης ήταν γνωστός για «τον βίο και την πολιτεία του» , από παλιά , και γι’ αυτό όσοι «του μοιάζανε στα μυαλά» κατέληγαν πάντα εδώ , για να του σταθούν να τα βγάλει πέρα , αφού ΚΑΙ τα εφτά χρόνια της Δικτατορίας τα πέρασε όλα «μέσα» , προσπαθώντας να χορτάσει την «στενή» .
Μετά τα πρώτα καλωσορίσματα και τις φιλοφρονήσεις δεν άργησε η ταβέρνα να ψευτογιομίζει . Νέοι , κυρίως , κάθε ηλικίας αλλά και μεροκαματιάρηδες πήραν τις θέσεις τους , τα πειράγματα δίναν και παίρναν και οι κουβέντες πολιτικές . Άλλωστε οι περισσότεροι , είπαμε , γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και λόγω Ανέστη .
Όμως , η παρέα των αγοριών που μπήκαν τελευταίοι δεν διέκοψαν τις φωνές μεταξύ τους ούτε κατά την είσοδο . Δείχνανε ότι το πολιτικό πρόβλημα τούς είχε διχάσει και γι’ αυτό ο τόνος ήταν ψηλός . Ακούστηκε κάτι για τη χήρα και τις θέσεις της , κάτι για κάποιον Τενγκ και μια μαύρη γάτα , κάτι για τον Ισαάκ … Καθίσανε σ’ ένα τραπέζι κάπως κοντά στα πρώτα κορίτσια κι ο πιο ψηλόλιγνος , μετά από λίγο , στρεφόμενος στους άλλους με χαμηλή φωνή τους λέει :
– Ρε σεις , τις βλέπετε αυτές παραδίπλα ;; Είναι συντρόφισσες από την ΦΜΣ (Φυσικομαθηματική Σχολή) … δικές μας ! Απ’ την παράταξη ! Έχουν χαθεί εδώ και μήνες και δεν ξέρω τι να κάνουν πια …
– Είσαι σίγουρος ; αντιτείνει ο Λουκάς.
– Ναι , ρε σύ , τις «ψιλογνώριζα» απ το πρώτο τους έτος , γιατί εγώ είμαι μεγαλύτερος …
– Και τι θες να κάνουμε ; πετάγεται ο Σωκράτης.
– Να τις κεράσουμε κρασί και μετά θα πιάσουμε σίγουρα κουβέντα , για να δούμε με ποιόν είναι τώρα , προσθέτει ο Μάνος της Ιατρικής απ’ το Ρέθυμνο.
Χωρίς να χάσουνε καιρό κάνουνε νεύμα στο γκαρσόνι , τον Μιχάλη . Χρόνια κι αυτός στο κουρμπέτι , αφού είχε έρθει φοιτητής απ’ τ’ Άγραφα και ξέμεινε να δουλεύει εκεί για το μεροκάματο , έχοντας απ’ την πρώτη χρονιά παντρευτεί την Δήμητρα , τον έρωτά του , που του έκανε δίδυμες δυό τσούπρες , ίδιες η μάνα του όπως έλεγε και καμάρωνε.
– Κοίταξε , Μιχάλη , του λέει ο γιατρός . Τι πίνει η παρέα με τα κορίτσια δίπλα ;
– Μαλαματίνα , γιατρέ μου !
– Ωραία !!! Να τους πας τρία μπουκάλια κρασί και άμα σε ρωτήσουνε ποιος τα κερνάει , να πεις τα παιδιά απ την ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη του ΚΚΕ(μ.λ)) και να μας δείξεις !!!… κατάλαβες ;;;
– Εντάξει , γιατρέ μου , έγινε !!! Και τρέχει να φέρει την παραγγελία στα γρήγορα . Σε λίγο , ο Μιχάλης , ορμηνεμένος καθώς ήτανε , ακουμπάει στο τραπέζι των κοριτσιών που γελοκοπούν απ’ το κέφι τις ρετσίνες και με στεντόρεια φωνή , στην ερώτηση ποιος τις κερνάει, απαντά :
– Ναααά … τα παιδιά εδώ δίπλα (δείχνοντάς τους) απ’ το Μισισιπή !!!
Για τα υπόλοιπα δεν έχω στοιχεία…
*** ΥΓ : τα ονόματα – μόνον – είναι τυχαία … όλα τ’ άλλα αληθή , από κάποιον σ. αυτόπτη μάρτυρα…
