γραφει ο Λουης Σερεμετης
Μόλις σταμάτησαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών και ακολούθησε η αναγνώριση του Χριστιανισμού ως επίσημη θρησκείας του νέου κράτους του Μεγ. Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί φρόντισαν να τιμήσουν τους ήρωες της Πίστης, όλους όσους αγωνίστηκαν, μαρτύρησαν και κατάφεραν να νικήσουν τον εχθρό, και τους ανακήρυξαν σε Αγίους που καταξιώθηκαν σαν προστάτες των απλών ανθρώπων. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και οι Μεγαλομάρτυρες Άγιοι Θεόδωροι, ο Τήρων και ο Στρατηλάτης, που υπήρξαν κήρυκες του Χριστιανισμού, και γι’ αυτό βασανίστηκαν
Στο χωριό τέτοια μέρα γιορτάζει ο ομώνυμος νεκροταφειακός ναός των Αγίων Θεοδώρων! Ήταν μια πολύ παλιά εκκλησία, νεκροταφειακός ναός, αλλά το 1970 άρχισε να χτίζεται από την αρχή, και με την συμμετοχή Λαγκαδιανών πετρομαστόρων, γιατί είχε γκρεμιστεί το 1966 από μια δυνατή νεροποντή.
Το δημοτικό σχολείο ήταν από παλιά δίπλα στο εκκλησάκι, «τον Αγιο Θόδωρο», έτσι τον λέγαμε. Λειτουργούσε τέτοια μέρα ο παπάς, και διάβαζε και στάρια για τα ψυχοσάββατα και πλημμύριζε από γυναίκες που πήγαιναν να διαβάσει ο παπάς τα στάρια για τους πεθαμένους. Ήταν μια πατροπαράδοτη συνήθεια των ημερών για να συχωρεθούν οι ψυχές αγαπημένων προσώπων!
Εμείς μαθητές του δημοτικού λοιπόν είχαμε σχολείο και τα Σάββατα, αφού το πενθήμερο δεν υπήρχε ακόμα. Όταν βάραγε η τρίτη καμπανιά, μας ρώταγαν οι δάσκαλοι ποιος ή ποια θέλει να κοινωνήσει, για να πάμε για λίγο στο εκκλησάκι.
Εμείς νηστεύαμε που και που την πρώτη βδομάδα της Σαρακοστής, αλλά παιδιά είμαστε, τρέχαμε, παίζαμε, πάνω στην ανάπτυξη είμαστε, και τρώγαμε και κάτι παραπάνω που δεν ήταν νηστίσιμο, και λέγαμε, «παιδιά είμαστε δεν είναι αμαρτία και να αρτευτείς λιγάκι»!
Έτσι λοιπόν το πρωί τρώγαμε γάλα με μπουκιές, ή ψωμότυρο και δεν το λέγαμε ούτε του παπά, αλλά αφού χάναμε με τον εκκλησιασμό καμιά ώρα μάθημα, πηγαίναμε να κοινωνήσουμε για να γλιτώσουμε καμιά εξέταση! Σκουπίζαμε βιαστικά τα μούτρα μας να μην μαρτυρηθούμε ότι είχαμε φάει, αλλά κάτι έμενε στα δόντια! Ο παπάς τα είχε καταλάβει, και για να μας κογιωνάρει μας ρώταγε: «νηστέψατε ρε νηστέψει τουλάχιστον το πρωινό»; Εμείς δεν βγάζαμε μιλιά, μόνο κουνάγαμε καταφατικά το κεφάλι, μας έδινε την κοινωνιά, και για να χάσουμε κι άλλη ώρα από το μάθημα περιμέναμε να σχολάσει η εκκλησία να πάρουμε στο τέλος το αντίδωρο!
Την τελευταία φορά όμως μας είπε: «όταν τρώτε το πρωινό σας να πλένετε τα δόντια σας μετά, γιατί έχουν κολλήσει στα δόντια σας τυροψίχαλα»! Αλλάξαμε χρώματα, κάναμε ότι δεν το καταλάβαμε, αλλά το μάθημα το γλιτώσαμε! Και μεταλάβαμε, και γεμίσαμε τις τσέπες μας στάρια, κόλλυβα, και στο σπίτι δε βγάλαμε τσιμουδιά για την αμαρτία μας!
Σήμερα όπως κάθε χρόνο βάρεσε η καμπάνα, αλλά δεν να πηγαίνει πια κανένα παιδάκι γιατί είναι μέρα ξεκούρασης γι αυτά, μόνο λίγες γυναίκες πήγαν.
Είναι και τούτη η πανούκλα, οπότε που να συνωστίζεται κανείς στις εκκλησίες και να μεταλαβαίνει! Εν τω μεταξύ και να ήταν ανοιχτά το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, και το Λύκειο που είναι δίπλα, είναι κλειστά λόγω των μέτρων!
Τέλος πάντων, χρόνια πολλά και καλά στους Θοδωρήδες και στις Θοδωρούλες, υπομονή και καλά μυαλά τούτον τον καιρό σε όλους μας, βοήθειά μας, και του χρόνου καλύτερα, με υγεία!
