Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Τον Δεκαπενταύγουστο , ο καημένος ο Θωμάς (με το γαλάζιο μπλουζάκι πίσω από τον παπά) , ήτανε στην πλατεία του χωριού του , την Καστανιά της Καρδίτσας , μαζί με τους συγχωριανούς του , στην Αρτοκλασία που τέλεσε ο παπα – Γιάννης για τη μεγάλη γιορτή της Παναγίας .
Πού να το ’ξερε ο καημένος ο Θωμάς πως λίγες μέρες μετά , στις 19 του Σεπτέμβρη , τη νύχτα , θα έχανε τη ζωή του από τη φοβερή καταιγίδα , που «κύλησε» το βουνό πάνω στο φτωχόσπιτο όπου ζούσε μοναχός και τον καταπλάκωσε στο κρεβάτι , εκεί όπου κοιμόταν (χωρίς να το γνωρίζει) τον τελευταίο ύπνο της ζωής του.
Απλός , καλοσυνάτος , πράος και αγαθός άνθρωπος ο Θωμάς Χαλιμούρδας , γεννήθηκε κι έζησε όλη του τη ζωή στο αγαπημένο του χωριό , την Καστανιά των Αγράφων Καρδίτσας . Από πάμφτωχη οικογένεια , αγωνίστηκε από τα παιδικά του χρόνια για να ζήσει , σε κάθε σκληρό μεροκάματο που μπορούσε να βρει στο χωριό και στη γύρω περιοχή .
Μέσα σ’ όλα , ο Θωμάς , είχε αναλάβει κι το δύσκολο χρέος να θάβει και να ξεθάβει τους συμπατριώτες του που αναπαύτηκαν στο κοιμητήρι του Αϊ-Γιάννη , λίγο πιο κάτω από το σπίτι του . Και να πώς τα ’φερε η μοίρα , ο Θωμάς που τόσα χρόνια φρόντιζε τους νεκρούς του χωριού του να πάει να τους βρει νωρίς μ’ έναν τρόπο τραγικό και απρόσμενο .
Ο Θωμάς αγαπούσε να ψαρεύει στη λίμνη και να κάνει παρέα με τους συγχωριανούς του στα μαγαζιά του χωριού και ιδιαίτερα στο μαγαζί της Αγορής , εκεί στην πλατεία . Καθόταν ήσυχα και παρακολουθούσε να παίζουν χαρτιά και τάβλι , κουβέντιαζε μαζί τους τα μικρά και τα μεγάλα του χωριού και της ζωής , έπινε το κρασάκι του , έτρωγε και κανένα μεζέ και νωρίς-νωρίς , το βράδυ , κίναγε να πάει για ύπνο στο φτωχικό του (στο σπίτι του το πατρικό) , που βρισκόταν λίγο παρακάτω , στο έβγα του χωριού , πριν από την «Πέρα Βρύση» : Ένα παλιό , χαμηλό φτωχόσπιτο από πέτρα , με κεραμίδια και μιαν αυλίτσα μικρή , όπου ο Θωμάς φύτευε κανένα λουλούδι και λίγα κηπευτικά το καλοκαίρι .
Δεν υπήρχε άνθρωπος που να γνώρισε τον Θωμά και να μην έγινε φίλος του , να μην τον αγάπησε . Άλλωστε κι εκείνος αγαπούσε όλον τον κόσμο . Όλοι τον καταδέχονταν , τον έκαναν παρέα , τον φίλευαν και τον βοηθούσαν στις ανάγκες του . Κι εκείνος , όσο και όπου μπορούσε , δεν αρνιόταν να κάνει οποιοδήποτε θέλημα ή εξυπηρέτηση του ζητούσαν .
Ο Θωμάς είχε γίνει ένα με το χωριό του . Δεν το αρνήθηκε ποτέ , το αγάπησε σαν τη ζωή του και τον αγάπησε κι εκείνο . Γι’ αυτό και το χωριό του κλαίει και θρηνεί και νιώθει πως έγινε φτωχότερο . Η καμπάνα της εκκλησιάς του θα πάρει σήμερα το μαντάτο του χαμού του και θα το κάνει θρήνο και μοιρολόι .
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της γενέθλιας γης που θα σκεπάσει τον Θωμά !
Ας είναι η μνήμη του αιώνια .
Ο άνθρωπος ο καλός , ακόμα κι εκεί στον Άλλο Κόσμο , θα βρει φίλους , αγάπη κι ανοιχτές αγκαλιές .
Θα τον θυμόμαστε πάντα!
