«Είναι λίγο να πω πως λυπάμαι, είναι λίγο να διαμαρτυρηθώ»!

Σχόλιο της σύνταξης του krokeai. gr

Η ιστοσελίδα μας krokeai. gr, έγινε αποδέκτης μιας ενυπόγραφης επιστολής καταγγελίας και διαμαρτυρίας, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δημοσιεύσουμε και για λόγους δεοντολογίας, αλλά και για δύο λόγους παραπάνω! Πρώτον γιατί την θεωρούμε καλοπροαίρετη παρά την καυστική κριτική της, κριτική που πρέπει και να την επιζητούν όλοι, και δεύτερον, γιατί το περιεχόμενό της αποκτά ιδιαίτερη σημασία επειδή αυτά λέγονται από ανθρώπους φίλους των Κροκεών, που έμπρακτα έχουν δείξει το ενδιαφέρον και την αγάπη τους για τις Κροκεές και τους ανθρώπους τους! Η κυρία Αγγελική Αργειτάκου είναι μια από αυτούς, αφού διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγήτρια φιλόλογος στο Γυμνάσιο – Λύκειο Κροκεών, είχε ασχοληθεί με την ζωή και το έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου, και σε όλο αυτό το διάστημα ανέπτυξε τις καλύτερες σχέσεις με τους μαθητές της, τους συναδέλφους της, και με όσους Κροκεάτες την γνώρισαν, μια σχέση ειλικρινή που συνεχίζεται ακόμα, και την ευχαριστούμε πολύ για όλα! Ακολουθεί αυτούσια η επιστολή.

«Ματαίως προσπάθησαν κάποιοι φίλοι του Νικηφόρου των Κροκεών, της Σπάρτης και του Ταϋγέτου να προσεγγίσουν το σπίτι του ποιητή στην Πλούμιτσα λίγες μέρες πριν την επέτειο της αποδημίας του στις 4 Αυγούστου του 1991, 21 χρόνια μετά… βράχια που έχουν κατολισθήσει, ρέματα που έχουν ανοίξει λακκούβες και αναχώματα που έχουν συσσωρευτεί στη μέση του δρόμου τον κάνουν δύσβατο και βάζουν σε κίνδυνο κάθε όχημα που τυχόν επιχειρήσει να φθάσει στο μέρος όπου ο ποιητής συναντούσε τη Μούσα του κι εμπνεόταν για το όραματης Αγάπης που στάθηκε ικανή να υπερβαίνει τις δυσκολίες και τις πολλές αναποδιές της εποχής του.

Η ματαίωση της απόπειρας προσέγγισης της Πλούμιτσας και του Άη-Γιώργη με το μοναδικό σπίτι της περιοχής γίνεται ειρωνικά τραγική, αν σκεφθούμε πως λίγα χρόνια πριν παρόντος του γιου του ποιητή δινόντουσαν πλούσιες υποσχέσεις πως το σπίτι θα φιλοξενούσε στο μέλλον νέους ποιητές που αντλούσαν την έμπνευσή τους από τις ίδιες πηγές με τον ποιητή και μάλιστα πλαισιώθηκε από πέτρινο θεατράκι για την κοινοποίηση των δημιουργιών τους… πώς να φθάσει κάποιος, λοιπόν σήμερα εκεί; πώς να υλοποιηθεί στοιχειωδώς ένα τέτοιο όραμα;

Αναρωτιέμαι έχουν επισκεφθεί οι άρχοντες του τόπου που προσυπέγραφαν τότε τα όνειρα από πότε έχουν να πλησιάσουν στα 2 χιλιόμετρα απ τη πρώτη παράκαμψη με τις πάμπτωχες ταμπελίτσες για τη στροφή προς την Πλούμιτσα, που πρέπει να ψάξεις πολύ για να τις επισημάνεις απ τον κεντρικό δρόμο Σπάρτης- Γυθείου, τόσο πολύ κοστίζει η σήμανση της περιοχής, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θέρετρο αξιόλογο στις μέρες μας για να μη μιλήσουμε για την πνευματική ανάταση που θα δημιουργούσε η αναφορά στίχων του ποιητή ορόσημα για την εποχή μας… κρίμα, κρίμα, λίγα χρόνια μετά. Και οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής; τα “Βρεττάκεια”; θα γίνουν εφέτος;

Πού είναι οι Κροκεές που αγαπήσαμε; πού είναι οι άνθρωποι που ταξίδεψαν με διαβατήριο τη φωνή και την ανθρωπιά του ποιητή σ όλο τον κόσμο, πού είναι οι άρχοντες που μετακινούσαν πέρα δώθε την προτομή του, παρακολουθώντας τα βήματά του δήθεν σε δρόμους πνευματικούς; κι απ το σχολείο που πήρε και τόνομά του, ποιός, τάχατε τον θυμάται απ όταν σίγησε και του Θόδωρου η φωνή; είναι λίγο να πω πως λυπάμαι, είναι λίγο να “διαμαρτυρηθώ” έτσι για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο μιας σημαντικής συλλογής του ποιητικής.με τον τίτλο:  Διαμαρτυρία”…

Αγγελική Αργειτάκου.