Κυριάκος Παντελεακης

Μάνα και γιός καθόντουσαν σε μια προσκεφαλάδα, η μάνα κράταε το γιό κι ο γιός ψυχορραγούσε.Κράτα με μάνα κράτα με μη τύχη και ξαμολυθώ, μη τύχη και σου φύγω και σκάσει το χειλάκι σου ρωτώντας τους διαβάτες και τρέχουν τα ματάκια σου σαν της συκιάς το γάλα.

Μοιρολόι γραμμένο από την θειά Ελένη Σταυράκου.

Πιστεύω ότι εκτός από τον Κυριάκο περιλαμβάνει και τον αδικοσκοτωμένο αδελφό της το 1943, Λεωνίδα Παντελεάκη. Δημοσιευμένο στο φύλλο 73 της εφημερίδας‘’Οι Κροκεές’’ του Απριλίου 1974, δίπλα από ένα κείμενο του Κυριάκου ‘’Νοσταλγικά θυμήματα’’ που αναδημοσιεύτηκε με την εξήγηση ‘’λογοτεχνικό μνημόσυνο ‘’,χωρίς την άδειά του.

Ζοφερές ημέρες της δικτατορίας Ιωαννίδη. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν αναφερόταν τίποτα για τα πραγματικά περιστατικά.

Ο Κυριάκος απλώς πέθανε.

Σήμερα θα αναφερθώ στα πραγματικά περιστατικά του θανάτου του.

Ημέρα Κυριακή 19η Νοεμβρίου 1973 ώρα 10 π.μ ο Κυριάκος πήγε ,όπως το συνήθιζε ,στο καφενείο ‘’Λακωνία’’ του Λυκούργου Καπασκέλη και του Θόδωρου Νικολούδη. Εκεί ήταν ο Δημάκης Δημακάκος και ο Γιώργος Ροζάκος. Περίπου στις 11 η ώρα βγήκαν να δουν τι γίνεται έξω. Προχώρησαν κατά το Πολυτεχνείο, έφτασαν λίγο μετά το Μινιόν ,αλλά γύρισαν αμέσως πίσω. Έπεφταν πυροβολισμοί.

Το μεσημέρι ώρα μια και μισή ο Λυκούργος έκλεισε νωρίτερα λόγω των γεγονότων. Βγήκαν να πάνε στα σπίτια τους.

Στάθηκαν στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων[ σήμερα το κατάστημα Βενέτη] και οι τέσσερες μαζί, ο Λυκούργος ,ο Δημάκης , ο Κυριάκος ,ο Γιώργος Ροζάκος και ένας άγνωστος δίπλα τους και περίμεναν να περάσουν απέναντι.

Το τανκ ερχόταν από το Πολυτεχνείο και ο πολυβολητής έστρεψε τον πυργίσκο και έριξε μία ριπή προς τους πέντε. Οι σφαίρες βρήκαν, τον Κυριάκο στην κοιλιά, τον Λυκούργο στην παλάμη και τον άγνωστο που βρέθηκε δίπλα τους στα δύο πόδια. Το τανκ συνέχισε την πορεία του προς την Αιόλου και έριχνε ριπές. Ο Δημάκης είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του στην Γλάδστωνος .

Με το Ροζάκο πιάσανε τον Κυριάκο από τις μασχάλες και τον έβαλαν μπροστά ,στη θέση του συνοδηγού. Πίσω κάθισε ο Ροζάκος και ο Λυκούργος. Και ο Λυκούργος και ο Κυριάκος αιμορραγούσαν.

Ο Κυριάκος ακούστηκε να λέει ‘’δεν έχω πονέσει ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ’’

Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Δημάκης έκανε αναστροφή και μπήκε παράνομα από την Κάνιγγος στην Ακαδημίας. Ο τραυματίας στα πόδια που αναφέρω πιο πάνω ,είχε καταφέρει να φτάσει παρ΄ότι βαριά κτυπημένος, στην αρχή της Ακαδημίας και είχε γονατίσει. Ο Κυριάκος, που δεν είχε ακόμα χάσει τις αισθήσεις του , τον είδε και είπε στον Δημάκη να σταματήσει να πάρουν κι αυτόν τον πληγωμένο. Εδώ εγώ στέκομαι προσοχή στο μεγαλείο της ψυχής του. Ο Δημάκης σταμάτησε.

Τότε εμφανίστηκε ένας αστυνομικός με το περίστροφο στο χέρι και τον υποχρέωσε βρίζοντας τον, να φύγει. Στο ύψος της οδού Ιπποκράτους ο Κυριάκος είπε στον Δημάκη το τηλέφωνο ενός προσώπου για να το ειδοποιήσει .Μέσω Βασιλίσσης Σοφίας φτάσανε στο Γενικό Κρατικό[ τότε Ρυθμιστικό].

Εκεί οι συνθήκες ήταν απερίγραπτες. Αστυνομικοί με πολιτικά και στολή έδερναν τους συνοδούς των τραυματιών. Ο Δημάκης έβαλε μέσα στο προαύλιο το αυτοκίνητο. Έβγαλαν τον Κυριάκο, τον έβαλαν σε φορείο και ο Ροζάκος τον μετέφερε στα εξωτερικά ιατρεία.

Ο Δημάκης δέχτηκε άγρια επίθεση με ρόπαλα από πέντε αστυνομικούς ,αλλά κατάφερε να βγει από πίσω και με δυσκολία να βρει ταξί που τον άφησε στου ΦΙΧ και από κει με οτο στοπ να πάει στο Παγκράτι. Ο Ροζάκος βγήκε από την κεντρική είσοδο και συνελήφθη.

Οδηγήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ,Μεσογείων 8,υπέστη άγριο ξυλοδαρμό, αλλά δεν μαρτύρησε ποιος έφερε τον τραυματία στο νοσοκομείο .

Ο Λυκούργος το ίδιο βράδυ διακομίστηκε στο ΚΑΤ.

Ο Δημάκης ειδοποίησε τον Ντίνο Παντελεάκη και τηλεφώνησε σε πολλούς Κροκεάτες να δώσουν αίμα.

Ανάμεσα στους αιμοδότες και ο αδελφός μου Ντίνος Χριστοφιλάκης.

Ο Κυριάκος μεταφέρθηκε μετά λίγες μέρες στο Αρεταίιον, όπου άφησε και την τελευταία του πνοή ένα μήνα μετά. Δίπλα του τα αδέλφια του Ελένη, Αγγελική και ο Ντίνος.

Αυτά είναι τα πραγματικά περιστατικά και τα γράφω με την ευκαιρία της 42ης επετείου του Πολυτεχνείου ως μνημόσυνο στον Κυριάκο Παντελεάκη και τον μακαρίτη Λυκούργο Καπασκέλη και ακόμα για να αποδώσω οφειλόμενη τιμή στον φίλο μου Δημάκη Δημακάκοκαι τον παλιό μου συμμαθητή Γιώργο Ροζάκο.

Μίμης Β. Χριστοφιλάκης 13/9/2015