Γραφει ο Λουης Σερεμετης
«Ένα παιδικό παράπονο, μια κραυγή αγωνίας, μια παιδική ευχή»!
Όταν πηγαίναμε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, οι δάσκαλοι μας έβαζαν να γράφουμε πολλές εκθέσεις, κυρίως γι αυτά που βλέπουμε γύρω μας, και γι αυτά που θα θέλαμε να βλέπουμε! Ανάμεσα σ αυτά που μας ζητούσαν ήταν να περιγράψουμε τις ομορφιές του χωριού μας, ή της γειτονιάς μας!
Κάθε χωριό είχε και τα καλά του και τα στραβά του, όλοι λίγο πολύ τα ίδια γράφαμε, οπότε ενδιαφέρον είχε ποιος θα γράψει τα καλύτερα για την γειτονιά του! Αν ήμουνα σήμερα μαθητής της Τρίτης Δημοτικού θα έγραφα τα εξής:
«Στην γειτονιά μου που την λένε «Αλώνια», παλιά υπήρχε μια αλάνα με τσιμέντο, χώμα, και χαλίκι, όπου τα παιδιά παίζανε μπάλα και κατασκοτωνόντουσαν όταν πέφτανε.
Γύρω γύρω ήταν φυτεμένες ελιές, και είχε και δύο πεύκα, που κάποιοι τα καλοκαίρια δένανε τα γαϊδούρια τους για τον ίσκιο. Κάποτε έφτιαξαν και στην άκρη μια παιδική χαρά, αλλά κάποιοι φώναζαν ακόμα και τον χωροφύλακα, γιατί τάχα τους ενοχλούσαν το τρίξιμο της κούνιας και οι φωνές των παιδιών! Σαν να λέμε ότι μας ενοχλεί το κελάηδημα των αηδονιών !
Κάποια στιγμή η πρώην Κοινότητα Κροκεών αποφάσισε να ομορφύνει τον χώρο, και έκανε ένα σχέδιο ανάπλασης για να γίνει το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας ένα πάρκο για όλους, με πράσινο, παγκάκια, και σιντριβάνι, και το υπόλοιπο να γίνει μια σύγχρονη και ασφαλής παιδική χαρά! Έτσι κι έγινε! Αυτός ο χώρος λοιπόν που αναμορφώθηκε, έγινε στολίδι, είναι ασφαλής, καθαρίζεται και συντηρείται από το Δήμο, και με την φροντίδα εθελοντών παιδιών του χωριού!
Εκεί μαζευόμαστε τώρα τα απογεύματα που δροσίζει, τα λιγοστά παιδάκια του χωριού με τους γονείς μας, τους παππούδες και γιαγιάδες. Χαιρόμαστε να παίζουμε στην παιδική χαρά, και να κυλιόμαστε στο πράσινο, μέχρι που γινόμαστε καταπράσινοι! Ας είναι καλά τα πλυντήρια!
Αυτός ο όμορφος χώρος αναψυχής έχει και άλλες χρήσεις! Γίνονται το καλοκαίρι και πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, καραγκιόζης κλπ! Μέχρι εδώ όλα τέλεια! Τον τελευταίο καιρό όμως έγινε ακόμα πιο «πολυχρηστικός», κι εδώ ξεκινάει το παράπονο! Να δηλαδή, να βλέπεις από το πρωί να πηγαίνουν στο πάρκο κάποιες κυρίες και κύριοι φιλόζωοι βόλτα τα σκυλάκια τους να κάνουν «πιπί» τους! Κρατάνε επιδεικτικά στα χέρια τους ένα σακουλάκι για να μαζέψουν τάχα τις ακαθαρσίες τους, αλλά άμα καταλάβουν ότι δεν τους βλέπει κανείς, τα παρατάνε!
Είναι ανάγκη βλέπεις να πάμε τα σκυλάκια τους σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον για να μπορέσουν να χέσουν και να κατουρήσουν! Να χέσουν και να σκαλίσουν σε ένα καταπράσινο γκαζόν, και να κατουρήσουν πρώτα την πινακίδα που γράφει ότι «απαγορεύονται τα ζώα στο πάρκο», και μετά τα δέντρα, τα παγκάκια, τους στύλους του φωτισμού, την ταμπέλα που ενημερώνει τους ξένους για τον «Κροκεάτη Λίθο», ακόμη και το άγαλμα ενός από τους ευεργέτες του χωριού, του μπάρμπα Λούη του Γορανίτη , που από ευγνωμοσύνη είναι στημένο στο πάρκο! Τέτοιο χάλι! Εκεί φτάσαμε!
Ο παππούς μου έλεγε ότι η ασέβεια και η αγνωμοσύνη είναι βαριά ελαττώματα! Για τον ξεπεσμό και την κατάντια έλεγε και κάτι άλλο: ότι «εκεί που κρεμάγανε οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια»!
Το απόγευμα που θα δροσίσει, θα πάμε εμείς να κυλιθούμε στο χεσμένο χορτάρι, και οι μεγαλύτεροι θα καθίσουν στα κατουρημένα παγκάκια, και κάποιοι επισκέπτες από την Αθήνα ή από αλλού, θα πάνε να φωτογραφηθούν δίπλα στο λερωμένο άγαλμα του ευεργέτη μας!
Τουλάχιστον με τη καραντίνα, το πάρκο ήταν πεντακάθαρο, γιατί ο άλλος για να ξεφύγει από την κλεισούρα και να βολτάρει, έστελνε ένα μήνυμα στο 13033, έπαιρνε το σκυλάκι του και γύρναγε δύο τρεις φορές το χωριό, ενώ τώρα αράζει κατευθείαν με το σκυλί στο πάρκο, οπότε σκυλί και αφεντικό είναι ξεκούραστοι! Αυτά με λίγα λόγια ζούμε και βλέπουμε στην γειτονιά μας την τρελή!
Σαν παιδιά που όλο και λιγοστεύουμε, έχουμε μιαν απορία και μιαν αγωνία! Αν δεν μας προστατέψετε εσείς οι μεγαλύτεροι, και οι υπεύθυνοι του χωριού, τότε ποιος θα μας προστατέψει; Αφού χρησιμοποιούμε κι εμείς αυτό τον χώρο, θέλουμε να εκφράσουμε αυτήν την αγωνία μας, και να καλέσουμε τον καθένα να σεβαστεί το πάρκο που λίγα τέτοια υπάρχουν, και όλοι μαζί να προστατεύσουμε αυτό το στολίδι του χωριού, και να μην ξαναδούμε αυτές τις αποκρουστικές εικόνες, τα «δεσποζόμενα» σκυλιά να λερώνουν έναν κοινόχρηστο χώρο, γιατί υπάρχουν και αρρώστιες. Εκτός αν πρέπει να μην πηγαίνει ο κόσμος στο πάρκο και να πηγαίνουν τα σκυλιά σας, ή να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε με τους «φιλόζωους»!
Επειδή δεν είναι καλό να μπλέκουμε σε αντεγκλήσεις με υποδείξεις και παρατηρήσεις ο ένας στον άλλον και να έχουμε τσακωμούς, καλούμε τους υπεύθυνους του χωριού να περάσουν το γρηγορότερο μια βόλτα από το πάρκο, και πιο συχνά, και να παρέμβουν άμεσα!
Να βάλουν κι άλλες πινακίδες απαγόρευσης των ζώων, να κάνουν συστάσεις, και αν χρειαστεί να τιμωρήσουν αυτούς που δεν προστατεύουν και δεν σέβονται τον χώρο και την δημόσια υγεία, μικρών και μεγάλων!
Αυτό σαν ευχή δεν φτάνει αν δεν δούμε άμεση αντίδραση για να σταματήσει αυτό το αίσχος και αυτή η ανευθυνότητα που προσβάλλει και απειλεί όλους μας! Αυτά»!
Τέλος έκθεσης!
Υ.Γ: Έγραψα γι αυτά που βλέπω και ζω στην όμορφη γειτονιά μου όπως ακριβώς είναι, χωρίς φκιασίδια και «μπίπ», και τα έγραψα για έναν απλό λόγο. Επειδή έχω μάθει πως για να διορθωθούν κάποια πράγματα, δεν πρέπει να διστάζεις να μιλήσεις γι αυτά, ακόμα και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις και σκληρά λόγια. Μπορεί να χάσω την μέχρι τώρα «κοσμιοτάτη διαγωγή», αλλά δεν πειράζει, θα ζήσω και με «διαγωγή κοσμία»! Κάποιοι μπορεί να με βαθμολογήσουν αυστηρά, αλλά κι αν δεν πάρω καλό βαθμό στην «έκθεση», δεν με πειράζει, αρκεί να εισακουστώ από κάποιους αρμόδιους! Ακόμη κι αν δεν γίνει αυτό, ελπίζω τουλάχιστον να μην τιμωρηθώ με ορθοστασία στο ένα πόδι σε μια γωνία, ή να μην με καλέσει κανείς να παρουσιαστώ σε κάποιο γραφείο με τον κηδεμόνα μου, γιατί δεν έχω κηδεμόνα!
