«Εις μνήμην Ανδρέα, και θειάς Δημητρούς»!

Γραφει ο Λουης Σερεμετης


Είναι αδύνατον να ξεχάσω το κλάμα που έριξε τέτοια μέρα πριν 24 χρόνια η θειά Δημητρού, μακαρίτισσα κι αυτή, Θεός σχωρέστην, όταν άκουσε ότι πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου!

Την είδα όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, να κλαίει με αναφιλητά και ταραζόταν όλο το της κορμί! Από νέα ψήφιζε τον «Γέρο Παπαντρέου» όπως το έλεγε! Αν άκουγε άνθρωπο να βρίζει τον Αντρέα, τον έπιανε εχθρό της, λες και της είχε σκοτώσει τον πατέρα!

Τις κατάρες μόνο που είχε ρίξει στους κατήγορους, στους ψευτομάρυρες, και στους δικαστές με τα «γουνάκια» στο ειδικό δικαστήριο! Τόσο πολύ τον αγαπούσε η θειά Δημητρού τον Αντρέα, και είχε τους λόγους της η κακομοίρα!

Μέχρι το 1981 η Ελληνίδα αγρότισσα δεν έπαιρνε αυτοτελή σύνταξη. Στην σύνταξη του άντρα έμπαινε συμπληρωματικά ένα μικρό ποσό, κάτι σαν βοήθημα για την σύζυγο. Τότε οι γυναίκες το ζητούσαν από τον γέρο τους αυτό το ποσό, για χαρτζιλίκι! Λέγανε χαρακτηριστικά, μα να μην έχω κανά φράγκο στο πορτοφόρι μου, έτσι λέγανε οι γριές το πορτοφόλι, να ψωνίσω ένα βρακί, ένα τσουράπι, να πάρω μια καραμέλα στο εγγόνι μου; Πολλές φορές δεν τους έδιναν οι γέροι, και γινότανε καυγάς! Όταν της έδινε ο μπάρμπα Δημήτρης, ήταν όλο αγάπες, αλλά όταν δεν της έδινε του βάσταγε για λίγο «μούρη»!

Όταν έδωσε ο Αντρέας αυτοτελή σύνταξη στην αγρότισσα, το κλίμα άλλαξε, κι εκεί να έβλεπε κανείς χαρές από όλες τις γριές! Έπαιρνε η θεια Δημητρού το πεντοχίλιαρο τότε, και το κούναγε μπροστά στα μούτρα του και έλεγε, «να ρε γέρο, δεν σ έχω ανάγκη», και έκανε το κουμάντο της! Όταν ξέμενε ο μπάρμπα Δημήτρης, πάντα το βόλευε με δανεικά κι αγύριστα βέβαια, αλλά αυτό τη ικανοποιούσε που μπορούσε να βοηθήσει κι αυτή η κακομοίρα! Άλλη χαρά που είχε πάρει η κακομοίρα ήταν όταν πήρε στα χέρια της το «βιβλιάριο υγείας», και πλήρωνε ελάχιστα λεφτά για τα φάρμακα της πίεσης, και για τις ενέσεις που έκανε για τα πόδια της που την πονούσαν.

Μια φορά για να την καλαμπουρίσω λίγο της λέω: «Όλα καλά και άγια με τον Αντρέα λω θειά Δημητρού, αλλά εκείνες τις Αμερικάνικες βάσεις που έλεγε, δεν της έδιωξε»! Τι ήθελα και της το είπα! Πήρε καπίνι και άρχισε να λέει: «Τι στο διάβολο σας έχει πιάσει με κείνες τις βάσεις, σαν τους Κουκουέδες κι εσύ, λυσσιάξατε με τις βάσεις, και το ΝΑΤΟ! Δεν σας φτάνουν αυτά που έκανε, που έφαγε ο κόσμος ψωμάκι, που δεν θα πεθάνουμε άγιατροι, που δεν φοβούνται κάποιοι να πουν το όνομά τους, που ο φτωχός βρίσκει το δίκιο του, και έχει τα ίδια δικαιώματα μ εκείνον που έχει λεφτά; Μου φαίνεται δεν ξέρετε εσείς οι νέοι τι γυρεύετε, αλλά για ρωτάτε κι εμάς που έχουμε περάσει πολλά»! Εδώ σταμάταγε να πάρει μια ανάσα για να ξανασυνεχίσει, αλλά αφού είχε πίεση, το σταματάγαμε! Αν γνώριζε, θα μίλαγε για τις αλλαγές που είχαν γίνει στην παιδεία, την ασφάλιση, στο αγροτικό συνεταιριστικό και εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τις τομές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο στρατό και αλλού!

Της θειά Δημητρούς της είχαν προτείνει κάποιες επιτροπές να υπογράψουν σαν μάρτυρες, για να πάρει σύνταξη Εθνικής Αντίστασης, αλλά δεν δέχτηκε, γιατί έλεγε πως ό,τι έκανε το έκανε για την πατρίδα, χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα και αντιπαροχές, και ότι της αρκούσαν δύο πράγματα. Πρώτον η αναγνώριση της Αντίστασης και ο τίτλος τιμής που της είχε απονεμηθεί, και δεύτερον η Εθνική συμφιλίωση με την αποκατάσταση και την ελεύθερη επάνοδο από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των διωχθέντων πολιτικών προσφύγων!

Για αυτούς τους λόγους και για άλλους πολλούς, ο Αντρέας αγαπήθηκε και λατρεύτηκε παράφορα! Είχε την τόλμη να αναγνωρίζει τα λάθη του, και ο κόσμος του συγχώρεσε παραλήψεις, αδυναμίες και πάθη στην προσωπική του ζωή τα τελευταία χρόνια! Από άλλους επικρίθηκε, αλλά και μισήθηκε σφοδρά! Για τον πολύ κόσμο ήταν «ο Αντρέας μας»!

Ένας ηγέτης με πυγμή, με διεθνή ακαδημαϊκή αναγνώριση, ήταν η προσωπικότητα που τάραξε τα στάσιμα νερά της πολιτικής με τα μεγάλα άλματα, αλλά και τις υποχωρήσεις του! Τα τελευταία χρόνια με τα προβλήματα υγείας, άλλαξε ο περίγυρός του. Υπήρχε ένας «ασφυκτικός εναγκαλισμός», ένας περίγυρος από ανθρώπους χωρίς κοινωνική καταξίωση, αλλά και άτομα χωρίς πολιτική επάρκεια, που για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους για την προβολή και την εξουσία, του έλεγαν ότι η εξουσία του ανήκει, και περίτεχνα φρόντισαν να τον αποκόψουν από τον λαό.

Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι αν στα τελευταία χρόνια πρόσεχε και σεβόταν περισσότερο τον εαυτό του, θα έμενε στην κορυφή των πολιτικών του 20ου αιώνα!

Πάντως εγώ τέτοια μέρα θα θυμάμαι και θα τιμώ και τον Αντρέα, αλλά και τη θειά Δημητρού!

Αιωνία αυτών η μνήμη!


Ακολουθήστε το krokeai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις.