Γραφει ο Βαγγελης Μητρακος
-Τι είναι εκείνο που κάνει μερικούς ανθρώπους να μη λογαριάζουν ούτε την ίδια τους τη ζωή , προκειμένου να υπηρετήσουν και να υπερασπίσουν ιδανικά και αξίες ;
-Δεν θα το μάθουμε ποτέ . Είναι ένα μυστικό που εκείνοι το παίρνουν μαζί τους στον τάφο , είναι μια αλήθεια που δεν διδάσκεται και δεν μαθαίνεται , μόνο πέφτει σαν επιφοίτηση Πνεύματος σ’ εκείνους τους Εκλεκτούς , που σαν έτοιμοι από καιρό φωνάζουν «Παρών» όταν τους καλεί η Πατρίδα και ο Λαός .
Ο Μιχάλης Καράνταης από τη Θεσσαλονίκη , ήταν ένα νέο παιδί όταν η Ελλάδα σκλαβώθηκε στα 1941 μετά τον μεγαλειώδη αγώνα στην Πίνδο και στα Οχυρά . Δεν έγινε δούλος του φόβου , δεν κοίταξε να βολευτεί , να συμβιβαστεί , να προσαρμοστεί και να νοιαστεί για τον εαυτό του και τους δικούς του , όπως έκαναν πολλοί . Μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) ακόμη από την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά , μπήκε μαζί με άλλους φλογερούς νεολαίους πατριώτες στην εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση «Ελευθερία» , η οποία είχε δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη , ένα μόλις μήνα μετά την είσοδο των Γερμανών, και έχει καταγραφεί ως η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση σε όλη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη .
Ο Μιχάλης Καράνταης μαζί με τα άλλα μέλη της οργάνωσης ανέπτυξαν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1941 πλούσια αντιστασιακή δράση , ανατινάζοντας αυτοκίνητα των κατακτητών , αχρηστεύοντας ασυρμάτους , καταστρέφοντας σιδηροδρομικές γραμμές και τηλεφωνικά καλώδια . Το σημαντικότερο σαμποτάζ από τα μέλη αυτής της ομάδας ήταν στην περιοχή «151» της Θεσσαλονίκης , στην αρχή της Χαριλάου , όπου στάθμευε μία γερμανική μονάδα . Οι θαρραλέοι αγωνιστές , έκοψαν τα σύρματα που περιέβαλαν το στρατόπεδο και τοποθετώντας δυναμίτιδα , τίναξαν στον αέρα δύο βαριά οχήματα των Ναζί , ενώ παράλληλα προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε πολλά άλλα .
Οι κατακτητές κατάφεραν , ύστερα από προδοσία , να συλλάβουν τρεις από τους τολμηρούς αγωνιστές της ελευθερίας : Τον Μιχάλη Καράνταη , τον Γιώργο Βακαλόπουλο και τον Χάρη Αντωνιάδη . Τους δυο πρώτους ΤΟΝ Μιχάλη Καράνταη και τον Γιώργο Βακαλόπουλο τους εκτέλεσαν στην περιοχή του αεροδρομίου της Μίκρας , στις 3 Ιουλίου 1942 , ενώ ο τρίτος , ο Χάρης Αντωνιάδης, την παραμονή της εκτέλεσής του , απέδρασε και βγήκε στο βουνό όπου συνέχισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Μέσα από την φυλακή , λίγο πριν από την εκτέλεσή του , ο Μιχάλης Καράνταης κατάφερε να στείλει προς την οικογένειά του μια συγκλονιστική επιστολή , γεμάτη μεγαλείο ψυχής , άρνηση του φόβου του θανάτου , εθνική περηφάνια γιατί γίνεται μάρτυρας της Ελευθερίας και έγνοια , μόνο , για τη μάνα του , τον πατέρα του και τ’ αδέρφια του .
Είναι μια επιστολή που θα ’πρεπε να διδάσκεται στα Ελληνόπουλα μέσα από τα σχολικά βιβλία , μια επιστολή που θα ’πρεπε να την έχουν σαν φυλαχτάρι στον κόρφο τους όλοι οι Έλληνες , για να μην κιοτεύουν ποτέ μπροστά στις δυσκολίες και ποτέ να μην ξεχνούν το Χρέος τους προς την Κοινωνία , τον Άνθρωπο και την Πατρίδα .
«Προς την οικογένειά μου.
Αγαπητοί μου γονείς . Μάθετε ότι στις 3 Ιουλίου θα εκτελεσθώ . Δεν θέλω να σας λυπήσει αυτό . Πρέπει να είστε υπερήφανοι και να με ξεχάσετε . Μία μέρα , θα αμειφθείτε με το παραπάνω .
Για ό,τι υποφέρατε για μένα , θέλω να με συγχωρέσετε . Προπαντός εσύ μαμά , θέλω να με ξεχάσεις και να αφοσιωθείς στα άλλα παιδιά σου . Πες ότι δεν με γέννησες , ότι δεν είχες κανένα παιδί με όνομα Μιχάλης.
Επίσης και συ πατέρα και αδελφέ μου , πρέπει να φανείτε γενναίοι για να παρηγορήσετε τη μαμά μου και τα άλλα αδέλφια μου .
Σας χαιρετώ για πάντα και σας φιλώ .
Ο αγαπητός σας Μιχάλης»
Αθάνατος !!!
