«Πατέρα ξεκουράσου, πατέρα ξεκουράσου …….»

Γραφει ο Λουης Σερεμετης


Μέρα γιορτή του πατέρα σήμερα, και ένα ξερό «χρόνια πολλά», ή ακόμα και ένα φιλί παραπάνω, ή και μπόλικα λουλούδια, δεν φτάνουν!
* Την ιδέα γι αυτό το κάτι παραπάνω που πρέπει στον κάθε πατέρα μέρα γιορτή που έχουμε, την πήρα σήμερα το μεσημέρι Κυριακής που γύρισα από το χωράφι. Εκείνη την ώρα ένας καλός συγγενής και φίλος που γυρνούσε κι αυτός από το χωράφι του, μου είπε: «Κάτσε ρε και μια Κυριακή να ξεκουραστείς μια στάλα»! Όχι ότι δεν έχει δίκιο, αλλά «ας όψεται η ανάγκη», και αυτό ισχύει την σήμερον ημέραν για όλους!
* Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα τα χρόνια τα παιδικά! Όταν γύριζε ο πατέρας από το χωράφι με τα άλογα, κι εμείς νήπια ακόμα τρέχαμε να τον αγκαλιάσουμε, και δεν ξεκολλάγαμε από πάνω του! Κόντευαν να μας πατήσουν τα άλογα, γιατί πολλές φορές πρόγκαγαν επειδή κάναμε σαν ζουρλά από την χαρά μας όταν τον βλέπαμε. Έφευγε πολύ πρωί για το χωράφι και δεν τον βλέπαμε, και τον βλέπαμε μόνο τα βράδια! Όλες τις ευθύνες των παιδιών τις αναλάμβαναν οι μανάδες, και λέγανε ότι «ο πατέρας είναι κουβαλητής, και είναι μουσαφίρης στο σπίτι»!
* Πριν ακόμα τελειώσουμε το Δημοτικό πηγαίναμε στο χωράφι μαζί του καβάλα στα άλογα καμαρωτοί καμαρωτοί σαν τους Κολοκοτρωναίους, και μας έβαζε να κάνουμε ελαφριές δουλειές. Από μικροί βλέπαμε και ξέραμε περίπου τι δουλειά γίνεται στο χωράφι, και πόσο κουρασμένος έρχεται ο πατέρας το βράδυ στο σπίτι.
* Όταν αργούσε να έρθει ανησυχούσαμε μήπως τον έριξαν τα άλογα. Τότε κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν, και αφού είχαμε ακούσει διάφορες ιστορίες για κάποιους που έπαθαν ατύχημα στο χωράφι και ήταν μόνοι τους, ξεκινάγαμε και βγαίναμε στην «απαντή» να τον προϋπαντήσουμε, ή ανεβαίναμε σε ένα ύψωμα να δούμε αν ερχόταν, ή ν ακούσουμε τα πέταλα των αλόγων. Μια φορά που άργησε πολύ και νύχτιωσε, κινήσαμε να πάμε στο χωράφι μόνοι μας, και ήρθε παρέα μας μια θεία. Θυμάμαι ότι πήρε στην τσέπη της ένα λεμόνι «μην τυχόν και τον έχει βρεί κάτι, να τον μυρίσουμε για να συνέλθει», έτσι λέγανε τότε για τέτοιες περιπτώσεις! Τρομάξαμε τότε, αλλά ευτυχώς ήταν καλά, και άργησε γιατί έπρεπε να τελειώσει μια επείγουσα δουλειά στα μελίσσια.
* Κάθε απόγευμα τον περιμέναμε πότε να έρθει να πάρουμε εμείς τα άλογα, να τα ποτίσουμε, να τα ταΐσουμε, και να τα δέσουμε στο παχνί τους! Ήταν κι αυτό μια βοήθεια! Μετά ρωτούσε για το σχολείο, αν διαβάσαμε, και καθόμαστε για φαγητό. Την ώρα που ξεκουραζότανε πηγαίναμε κοντά του και μας καμάρωνε που είχαμε αρχίσει να τον βοηθάμε έστω και λίγο. Εκείνη την ώρα εκτός από διάφορες ορμήνιες, μας τραγούδαγε το τραγούδι «πατέρα ξεκουράσου», αλλά μας έλεγε και μια περίεργη ιστορία!
* «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γαϊδούρα, και το αφεντικό της την έβαζε να δουλεύει καθημερινά σκληρά στα χωράφια. Το αφεντικό εκτός από την δουλειά, την έβαζε να ζευγαρώσει για να κάνει πουλάρια για να τα πουλάει για οικονομικό όφελος, αλλά αυτή πίστευε ότι το κάνει για να διαιωνιστεί το είδος! Αυτή γκαστρωνόταν, συνέχιζε όμως να δουλεύει μέχρι να γεννήσει, και όταν γεννούσε πίστευε πως όταν μεγαλώσει το πουλαράκι της, θα της πάρει το αφεντικό το σαμάρι της και θα το δώσει στο πουλάρι, κι έτσι εκείνη θα ξεκουραστεί! Μόλις γινόταν ενός χρονού το πουλαράκι, το αφεντικό το πούλαγε στο παζάρι να πάρει λεφτά, και η γαϊδούρα στενοχωριόταν διπλά.
* Η δουλειά στα χωράφια συνεχιζόταν, ερχόταν ο καιρός και ζευγάρωνε ξανά, ξαναγκαστρωνόταν, και γεννούσε με την ελπίδα ότι τούτη τη φορά θα απαλλαγεί από το σαμάρι γιατί θα το παραλάβει το πουλάρι της! Όμως πάλι το πούλαγε το αφεντικό, πάλι στεναχωριόταν γιατί έχανε το παιδί της και δεν θα την ξεκούραζε κάποια στιγμή, αλλά δεν το έβαζε κάτω η γαϊδούρα. Σου λέει που θα πάει, κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που το παιδί μου θα αναλάβει να με ξεκουράσει!
* Όμως τα χρόνια κυλούσαν στον ίδιο σκοπό, τον γνωστό! Συνέχιζε να δουλεύει ως τα βαθειά γεράματα, ξαναγκαστρωνόταν, ξανά πούλημα το πουλάρι, και μάταια περίμενε την πολυπόθητη ξεκούραση!
* Κάποια στιγμή συνάντησε μια άλλη γαϊδούρα, και της είπε τον καημό της! «Σαράντα πουλάρια έκανα μωρή, κι ακόμα το σαμάρι μου δεν βγήκε από πάνω μου»! Κι εγώ τα ίδια έχω πάθει της είπε και η άλλη»! Γέρασε η γαϊδούρα με αυτόν τον καημό!
* Είδαμε ένας «κόμπος» να κατεβαίνει στο λαιμό του πατέρα, και δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσουμε να μας εξηγήσει την ιστορία! Ο ίδιος «κόμπος» έχει αρχίσει να μας πνίγει και εμάς.
* Αξίζει λοιπόν κάθε μέρα ιδιαίτερη τιμή σε όλους τους πατεράδες που πασχίζουν για το καλό των παιδιών τους, καθώς και σεβασμός στον αγώνα που κάνουν για να είναι πάντα ένα θετικό πρότυπο για τα παιδιά τους! Αξίζει όμως ευγνωμοσύνη και σ αυτούς τους πατεράδες που λείπουν από κοντά μας! Ας είναι ιερή και αιωνία η μνήμη αυτών που έφυγαν στην ώρα τους, αλλά και αυτών που έφυγαν άκαιρα, αφού δεν πρόλαβαν να δουν την αποκατάσταση των παιδιών τους, να τα καμαρώσουν όπως θα ήθελαν, και να απολαύσουν τους κόπους τους!
* Χρόνια πολλά λοιπόν! Να είμαστε καλά να δουλεύουμε έστω και μέχρι τα βαθιά γεράματα, αφού έτσι μας κανονίσανε οι «μεγάλοι», και όσο ζούμε να είμαστε χρήσιμοι στα παιδιά μας, αλλά όχι απαραίτητοι! Γένοιτο!

Ακολουθήστε το krokeai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις.