Γραφει ο Λουης Σερεμετης
Τέτοιο καιρό οι μουριές είναι γεμάτες μούρα. Μούρα άσπρα, μαύρα, λιβανά. Παλιά δεν έβλεπες μούρο, ή άλλο φρούτο κάτω στο χώμα. Από άγουρα τα περιλαβαίναμε! Λουκούμι τα μούρα, αλλά κάτι ο ήλιος που τα ζέσταινε, κάτι η σκόνη από το χωματόδρομο, αλλά και οι μύγες που καθούντανε πάνω γιατί τις τράβαγε η γλύκα τους, μας έβγαινε ξινό το μεσημεριάτικο σεργιάνι.
Όσο και να σφιγγόμαστε για να μην μας καταλάβουν που μας πόναγε η κοιλιά μας, μας παίρνανε χαμπάρι και μας λέγανε, «σας έπιασε ο μουράς»;
Τότε ξέραμε ότι θα άνοιγε το ντουλάπι και έπρεπε να πιούμε το «όλιο», έτσι λέγανε ένα φάρμακο σαν λάδι, φόβος- τρόμος ,με αηδιαστική γεύση που τρομάζαμε να το καταπιούμε, και ήταν για πονόκοιλους από τέτοιες περιπτώσεις δηλητηρίασης. Μόλις μας πέρναγε, πάλι τα ίδια εμείς!
Σήμερα βρωμάει ο τόπος από σάπια φρούτα στις αυλές και στους δρόμους. Και τα παιδιά είναι λιγοστά, αλλά τα μάθαμε από μικρά στις έτοιμες φρουτόκρεμες, να μην μασάνε, και να βολευόμαστε εύκολα με ένα κουτάκι έτοιμου χυμού στην τσάντα τους.
