γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Και ιδού : Εμείς που φτάσαμε στους πλανήτες , εμείς που γεφυρώσαμε τους ουρανούς και τις θάλασσες , που φτάσαμε στα βάθη και στα πλάτη της γης , που νομίσαμε ότι ξεπεράσαμε τα προβλήματα της ζωής και της κοινωνίας , εμείς που φτάσαμε στα όριά της τη γνώση , την τεχνολογία και την επιστήμη , που αναπτύξαμε τη βιομηχανία και αυξήσαμε την παραγωγή , που θεωρήσαμε πως η επιστήμη και η ιατρική τα γνωρίζουν και τα αντιμετωπίζουν ΟΛΑ , εμείς που γεμίσαμε τον κόσμο μας με ματαιόδοξα θαύματα , εμείς οι αλαζόνες , οι πλεονέκτες , οι παντοδύναμοι , οι εγωπαθείς και ατομιστές , οι κυνηγοί του πλουτισμού και του εύκολου κέρδους , εμείς που θεοποιήσαμε την ύλη και τον ορθολογισμό , εμείς οι άδικοι , οι άφρονες , οι καταπιεστές , οι εκμεταλλευτές και πολεμοκάπηλοι , που σπέρνουμε θάνατο , πείνα, φτώχεια , αρρώστιες και αμάθεια στη μισή γη για να καλοπερνά η υπόλοιπη μισή , εμείς που κάναμε αξία ζωής το : «ο θάνατός σου η ζωή μου» , εμείς που χτίσαμε το νέο πύργο της Βαβέλ και καυχηθήκαμε πως γίναμε Θεοί , εμείς οι Πάνσοφοι , οι Τέλειοι , οι Αυτάρκεις , οι Παντοδύναμοι , οι Άτρωτοι , οι Γίγαντες και οι Τιτάνες … γονατίσαμε περιδεείς μπροστά σε έναν μικροσκοπικό εχθρό , που ούτε να τον δούμε δεν μπορούμε , γεμίσαμε με τρόμο , πανικό και ανασφάλεια , η ζωή μας κατεδαφίστηκε , φυλακιστήκαμε στα σπίτια μας και νιώσαμε την ασημαντότητά μας και τη ματαιότητα των πάντων . Ένας ολόκληρος κόσμος και πολιτισμός που χτίστηκε πέτρα την πέτρα επί αιώνες ολόκληρους γκρεμίστηκε σε χρόνο μηδέν από έναν ιό . Μια μηχανή που πιστεύαμε πως είχε το «αεικίνητον» , πως λειτουργούσε τέλεια και χωρίς προβλήματα αποσυναρμολογήθηκε πλήρως , όταν στα γρανάζια της μπλέχθηκε ένα τοσοδά μικρούλι πραγματάκι , μικρότερο κι από κόκκο άμμου , ένας «κορονοϊός» .
Και μας έδωσε τούτο το αρρωστιάρικο πλασματάκι μιαν ευκαιρία , μέσα στην οδύνη , την αρρώστια , τον θάνατο και τον απόλυτο τρόμο που σπέρνει στο πέρασμά του , να σκύψουμε μέσα μας , να κοιταχτούμε στον καθρέφτη εντός μας , να «λαμπικάρουμε» πνευματικά , να δούμε και να κατανοήσουμε την Αλήθεια , να πάψουμε να είμαστε «θηρία» και να αναθεωρήσουμε τις ιεραρχήσεις μας κι ΟΛΑ εκείνα που είχαμε σαν αξίες και οδηγό ζωής .
Αν απ’ αυτήν τη δοκιμασία καταφέρουμε να βγούμε καλύτεροι ως άνθρωποι , που πάει να πει πως και μια καλύτερη κοινωνία θα φτιάξουμε κι έναν κόσμο έτσι όπως πρέπει στον Άνθρωπο , τότε ίσως μπορέσουμε να πούμε : Σ’ ευχαριστούμε , ω Κορονοϊέ !
Αν εμείς την «σκαπουλάρουμε» από τον κορονοϊό , αλλά ο «άλλος» κόσμος μείνει όπως ήτανε και πριν , με πείνα , δίψα , αρρώστιες , πολέμους , ανελευθερία , φτώχεια, εκμετάλλευση , αδικία , αμάθεια … τότε η δοκιμασία μας πήγε «στράφι» και σίγουρα μια άλλη ακόμα μας αξίζει .
Τα λόγια του Αγίου Παϊσίου ας μας προβληματίσουν :
«Βλέπεις , οι γιατροί , ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν , τους δίνουν πικρό φάρμακο , γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά , όχι με το γλυκό . Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει , και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.»
