Ευαγγελία Γεωργακούλια : Η κυρία μας των Γαλλικών

Γραφει ο Β.Μητρακος

Όταν το 1966 πήγαμε πρωτάκια στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης , το Γυμνάσιο με την πανελλήνια φήμη για την πειθαρχία του , την αυστηρότητα της βαθμολογίας αλλά και για την ποιότητα των καθηγητών και των μαθητών του , μόλις πήραμε το πρόγραμμα είδαμε ανάμεσα στ’ άλλα μαθήματα κι εκείνο των Γαλλικών , πράγμα που μας ξένισε αρκετά , αφού τότε οι ξένες γλώσσες δεν είχαν μπει ακόμα στη ζωή μας , όπως σήμερα . Εν πάση περιπτώσει , αγοράσαμε ένα χοντρόδετο βιβλίο Γαλλικών με κείμενα και φωτογραφίες , πήραμε κι ένα τετράδιο Γαλλικών και περιμέναμε με αγωνία το πρώτο μάθημα , να δούμε τι σόι πράμα ήτανε αυτά τα γαλλικά και πώς θα τα καταφέρναμε , αφού «δε σκαμπάζαμε γρι» από ξένες γλώσσες. Η πρώτη μας επαφή με τα Γαλλικά στο Γυμνάσιο ήταν αρκετά ευχάριστη για τον εξής λόγο : Η καθηγήτρια που μας ανέλαβε ,  ήταν νέα και όμορφη (Φρουζάκη λεγόταν) , η οποία , προκειμένου να μαθαίνουμε να προφέρουμε σωστά τους φθόγγους της Γαλλικής , μας έπιανε με τα δάχτυλά της τα μάγουλα και τα χείλη και τα πίεζε μαλακά , προκειμένου να έρθουν στη σωστή θέση της προφοράς . Για μας τ’ αγόρια, που μέχρι τότε μόνο η μάνα μας μάς είχε ακουμπήσει , ήτανε μια πρωτόγνωρη  και πολύ ευχάριστη εμπειρία , με αποτέλεσμα ΚΑΝΕΝΑ αγόρι να μην προφέρει σωστά τους παχείς και κλειστούς γαλλικούς φθόγγους , προκειμένου να απολαμβάνει το άγγιγμα της ωραίας κυρίας των γαλλικών .

Στη Β΄ Γυμνασίου , όμως , το σκηνικό άλλαξε . Τότε , μας ανέλαβε ένας αναδυόμενος θρύλος του Γυμνασίου Αρρένων , ο οποίος , όμως , ήταν … γυναίκα : Η κυρία Ευαγγελία Γεωργακούλια  ή «Βαγγελίτσα» για τους συναδέλφους  , τους γνωστούς και τους φίλους της . Ήταν μια όμορφη , μικροκαμωμένη γυναίκα , πάντα περιποιημένη , βαμμένη , χτενισμένη (με ένα χαρακτηριστικό  φουσκωτό χτένισμα που δεν το άλλαζε ποτέ)  , καλοντυμένη , με χρυσαφικά στο λαιμό και τα χέρια , που πάντα φορούσε παπούτσια με ψηλό τακούνι και σόλα αυτό που το λένε «κόθορνο» . Η κυρία Ευαγγελία ξεχείλιζε από λάμψη και αυτοπεποίθηση και είχε μιαν αύρα αριστοκρατική , απόλυτα ταιριαστή μ’ αυτήν της Γλώσσας που υπηρετούσε ως καθηγήτρια . Αχώριστος σύντροφός της ένα λευκό  Volkswagen  «Σκαραβαίος» , με το οποίο έκανε τη διαδρομή  από το σπίτι της στο σχολείο και αντίστροφα  (αν θυμάμαι καλά έμενε σε ένα νεοκλασικό στη γωνία Λυκούργου και Άγιδος , απέναντι από το παλιό Δικαστήριο) . Παρκάριζε  μπροστά στο Γυμνάσιο , πλάι στο ρώσικο Moskvitch του φιλολόγου μας , του κ.  Πλάτωνα Λαμπρινού , ανέβαινε αργά και προσεχτικά τις σκάλες της εισόδου , και με το χαρακτηριστικό βάδισμά της  κατευθυνόταν στο γραφείο και από κει , μετά , στις αίθουσες που είχε μάθημα . Εμείς, καθισμένοι στα θρανία με τα χέρια σταυρωμένα , περιμέναμε μέσα σε απόλυτη ησυχία την είσοδό της . Πρώτα ακούγονταν τα τακούνια της στον διάδρομο και μετά εμφανιζόταν  η κυρία Βαγγελίτσα , σοβαρή  και αγέρωχη  , αφήνοντας πίσω της πνοές από όμορφα αρώματα , για να πάρει τη θέση της στην  έδρα ,  να βγάλει τον κατάλογο και ν’ αρχίσει την εξέταση και το μάθημα  .

Ήδη , πριν μπει για πρώτη φορά στην τάξη , είχε φτάσει σε μας , από τις «παλιοσειρές» ,  η φήμη που την ακολουθούσε :

«Μάγκες , άμα θέλετε να περάσετε την τάξη στα γαλλικά , να είστε ήσυχοι στο μάθημα . Αλλιώς …τη βάψατε ! » .

Πραγματικά , αυτό ήταν το πνεύμα που πέρασε ΚΑΙ στο τμήμα μας  από την πρώτη κιόλας ώρα των Γαλλικών. Η κυρία Ευαγγελία , πάντα καθισμένη στην έδρα (παρεκτός αν έπρεπε να γράψει στον πίνακα)  έκανε το μάθημά της με γνώση , επάρκεια  και αυτοκυριαρχία , μη επιτρέποντας την παραμικρή διασάλευση της τάξεως και της ησυχίας . Αν αυτό συνέβαινε από κανέναν που δεν είχε πάρει το μήνυμα , τον καλούσε μπροστά της στην έδρα (δεν σηκωνόταν από τη θέση της) και με ένα νεύμα τον καλούσε να σκύψει , για να εισπράξει ένα χαστουκάκι  , περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα παρά ως σωματική τιμωρία . Όσοι δεν υποτάσσονταν στο πνεύμα πειθαρχίας της κυρίας Ευαγγελίας , έπαιρναν την «λυπητερή» με τους βαθμούς του τριμήνου , όπου έβλεπαν να είναι κάτω από τη βάση στα Γαλλικά . Αν  παρέμεναν αμετανόητοι , έμεναν  οπωσδήποτε «πανεξετάσιμοι»  , με την αγωνία απώλειας ακόμα και της τάξης σε συνδυασμό και με άλλα μαθήματα .  Πάντως εμείς προσαρμοστήκαμε γρήγορα και καθολικά στις απαιτήσεις της κυρίας Ευαγγελίας και πασχίζαμε , όσο μπορούσαμε , να ανταποκρινόμαστε και στις ανάγκες του μαθήματος . Αλλά και η κυρία Ευαγγελία «ήταν εντάξει» : Ακόμα κι όταν κάποιοι μαθητές ήταν  ανεπίδεκτοι  γαλλικής μαθήσεως  , τους βοηθούσε να περάσουν την τάξη εφόσον , βεβαίως ,   ήταν «καλά παιδιά» . Αργότερα καταλάβαμε και την πραγματικά μεγάλη αξία της πειθαρχίας και της αυτοπειθαρχίας στην οποία μας έθισε η κ. Ευαγγελία , αφού – χωρίς αυτήν – το κάθε τι στη ζωή (ακόμα κι αυτή η ίδια η ζωή ) μπορεί να γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη . Ακόμα , η μεγάλη αγάπη που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε μας τους μαθητές και στην καθηγήτριά μας των Γαλλικών , την κ. Ευαγγελία , (που κι αυτήν τη συνειδητοποιήσαμε πολύ αργότερα , αφού είχαμε πια τελειώσει το σχολείο και είχαμε πάρει το δρόμο μας) απέδειξε ότι εκείνος που μας αγαπάει πραγματικά δεν είναι όποιος μας είναι ευχάριστος ενθαρρύνοντας τα ελαττώματά μας , αλλά εκείνος που μας βάζει μπροστά στις ατέλειές μας , που τοποθετεί όρια και φραγμούς ώστε να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι . Η κ. Ευαγγελία , φαίνεται να το ήξερε καλά αυτό , όπως καλά γνώριζε ότι η αγάπη είναι ό,τι πιο ακριβό και πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο και γι’ αυτό δεν πρέπει να βγαίνει και να πουλιέται  , όσο – όσο , στα «καλάθια» , χάνοντας την αξία της .

Με τη βοήθεια της κ. Ευαγγελίας  εμείς , τα άσχετα με τις ξένες γλώσσες παιδιά (ποιο πήγαινε τότε να μάθει ξένη γλώσσα) , μάθαμε πρώτα τις βασικές καθημερινές φράσεις στα γαλλικά :

Comment tappelles tu ?

-je m’ appelle Angel .

Comment allez vous ?

-Tres bien merci . , κλπ .

Μάθαμε και χρόνους ρημάτων : Le Présent ,  Le Passé Composé , L’ Imparfait,   Le Futur Proche ,  κ.α. και κτητικά επίθετα μάθαμε (ADJECTIFS POSSESSIFS :

mon , ton son , ma , ta , sa…) μάθαμε και ουσιαστικά (Les noms ) και αντωνυμίες (Les pronoms) , και στο βιβλίο με τα αδέρφια Catherine  et  Philippe , που ταξιδεύανε δώθε – κείθε στο Παρίσι για να μάθουμε εμείς Gαλλικά  εντρυφήσαμε , μάθαμε – μάθαμε , έξι χρόνια ολόκληρα μάθαμε , και ύστερα … τα ξεχάσαμε όλα !!!

Και δε έφταιγε γι’ αυτό η κυρία Βαγγελίτσα . Ο «κακός καιρός» του εκπαιδευτικού μας συστήματος  έφταιγε , αυτός που ζει και βασιλεύει μέχρι ΚΑΙ σήμερα . Αντίθετα, η κυρία Βαγγελίτσα μόνο  όμορφες – νοσταλγικές αναμνήσεις μας άφησε  , από μια εποχή που ήταν η καλύτερη της ζωής μας . Η κυρία Ευαγγελία , με τον δικό της μοναδικό τρόπο , «έγραψε» στην καρδιά μας κι όλοι ξέρουν πως αυτά τα γραψίματα μένουν για πάντα .

Το 1972 τελειώσαμε το Γυμνάσιο , «πήγαμε με δικό μας σακί στο μύλο» , όπως έλεγε η μάνα μου , μπήκαμε σε άλλες , δύσκολες και μακριές στράτες , μα πάντα κάθε φορά που θέλαμε να πάρουμε ανάσα ξακρίζαμε στην όαση που λέγεται «Σχολικές Αναμνήσεις» και βρίσκαμε εκεί , ανάμεσα σ’  άλλους παλιούς και αγαπημένους καθηγητές , και την κυρία Ευαγγελία , η οποία , στο τέλος της θητείας της , έγινε και Διευθύντρια στο Λύκειο Γυθείου από  το 1992  έως και το 1998 που συνταξιοδοτήθηκε .

Πριν από μερικά χρόνια , οργανώσαμε και μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών , αποφοίτων του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης , του 1972 ,  και αναζητώντας τους τότε καθηγητές μας φτάσαμε τηλεφωνικά και στην κυρία «γαλλικού» . Χάρηκε πολύ που μας άκουσε , θυμήθηκε πολλούς από μας με τα μικρά μας , κιόλας ,  ονόματα , αλλά , δυστυχώς , δεν μπόρεσε να έρθει τη συνάντησή μας . Άλλη μια φορά , εντελώς τυχαία, τη συναντήσαμε σε εκδήλωση της Πνευματικής Εστίας Σπάρτης . Ήταν σαν να μην είχε περάσει ο χρόνος από πάνω της : Πάντα γλυκιά , όμορφη , περιποιημένη , ευγενική , σοβαρή και αριστοκράτισσα . Έκτοτε δεν την ξαναείδαμε ούτε έτυχε να μιλήσουμε ξανά μαζί της . Μέχρι που στις 30 Δεκεμβρίου 2019 , λίγες ώρες πριν ξημερώσει ο καινούριος χρόνος , μάθαμε πως η κυρία μας των Γαλλικών , η κ. Ευαγγελία Γεωργακούλια , έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών .

Λυπηθήκαμε πολύ … για κάποιους ανθρώπους έχουμε την αίσθηση πως δεν θα τους ακουμπήσει ποτέ ο θάνατος … καποιοι μαθητές της βρεθήκαμε στην «Εξόδιο Ακολουθία» (31Δεκεμβρίου 2019) που τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ … με μάτια δακρυσμένα δώσαμε τον «τελευταίον ασπασμόν» στην κυρία μας  … «χαρήκαμε» που το φέρετρό της ήταν κλειστό , γιατί θέλαμε να την θυμόμαστε έτσι όπως ήταν πάντα , όπως ήταν τότε που μπήκε για πρώτη φορά στην τάξη μας .

Σίγουρα εκεί ψηλά που πήγε , θα βρήκε αγαπημένους της συναδέλφους αλλά και μαθητές της που «βιάστηκαν» να φύγουν και θα ’χουν πολλά να πουν και να θυμηθούν .

Εμείς , από εδώ κάτω , της λέμε μόνο ένα μεγάλο «Αντίο» και ένα «Ευχαριστώ»  για ό,τι έκανε για μας ΚΑΙ ως καθηγήτρια ΚΑΙ ως Άνθρωπος και της δίνουμε  την αγάπη και τη σκέψη μας για να την συντροφεύουν .  Αu revoir madame Εuaggelia . Νous nous retrouverons . Νous nous souviendrons toujours de toi . (Κυρία , είμαι σίγουρος πως αν βρείτε κάποια «λαθάκια» στα «γαλλικά μου» θα χαμογελάσετε διακριτικά , όπως κάνατε και τότε που κοιτάζατε τα τετράδιά μας με τις ασκήσεις των γαλλικών που μας βάζατε) .  Καλόν Παράδεισο κ. Ευαγγελία , Καλόν Παράδεισο «κυρία μας» , Καλόν Παράδεισο «Κυρία» με Κάπα Κεφαλαίο  . Δεν θα σας ξεχάσουμε ΠΟΤΕ .                                                                                                                                          *Η φωτογραφία από την ιστοσελίδα spartorama


Ακολουθήστε το krokeai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις.