Αντίο , Φώτη

Γραφει ο Βαγγέλης  Μητράκος

Λοιπόν , ο Φώτης , ο Φώτης  Κανακόπουλος , μας λύπησε βαθιά , άθελά του , για μια και στερνή φορά .  Ο Φώτης , ο καλός  ο  Άνθρωπος  , ο συμπατριώτης , ο ακριβός σύζυγος , ο στοργικός  πατέρας , ο αυτοδημιούργητος  , ο φωτισμένος , ο αγαπητός , ο αγωνιστής  Δάσκαλος , ο καλός , υπεύθυνος κι ενεργός  πολίτης  , ο πολύτιμος φίλος ,  ο Φώτης ο άρχοντας , ο άνθρωπος ο μπεσαλής , ο γενναιόδωρος , ο Φώτης με τα καλοσυνάτα μάτια  που πάντα χαμογελούσε , που πάντα είχε τον λόγο τον καλό στα χείλη , που ποτέ δεν στενοχώρησε κανένα και κανείς δεν τον εχθρεύτηκε , που λάτρευε την οικογένειά του και τους ανθρώπους του και ήταν φίλος ακριβός για πολλούς , που ήταν πάντα πρώτος και διαλεχτός στην παρέα και στο γλέντι και στο τραγούδι και στο χορό , που ήξερε να δίνει κουράγιο στις δύσκολες  τις ώρες , που αγαπούσε και νοιαζόταν το συνάνθρωπο που έπασχε , που είχε τη Γορτυνία και τα Λαγκάδια  (το χωριό του)  πάντα στην καρδιά και στο νου του , που στεκόταν παλικάρι ακόμα  και στις μεγάλες τις δυσκολίες και γινόταν παράδειγμα ζωής κι απαντοχής  ,  ο Φώτης μας , ο Φώτης ΟΛΩΝ  , «έφυγε»  ξαφνικά και  αναπάντεχα , αφήνοντας ένα κενό τεράστιο στη μικρή μας κοινωνία και μια θλίψη αγιάτρευτη  και απαρηγόρητη .

Καλόν Παράδεισο , φίλε . Θα σε θυμόμαστε πάντα .

«Κόσμε γλυκέ , κόσμε πικρέ , κόσμε φαρμακωμένε ,

θα σ’ αποχαιρετήσουνε κι ώμορφοι κι αντρειωμένοι .

Κόσμε και ποιος θα σε χαρή και ποιος θα σε κερδέση ;

Θα σε κερδέσουν τα βουνά , θα σε χαρούν οι κάμποι ,

γιατί ο κόσμος είν’ δεντρί κ’ εμείς τ’ οπωρικό του

κι ο Χάρος που ειν’ ο τρυγητής μαζόνει τον καρπό του».