Γραφει ο Β Μητρακος
Το Σχολείο μου . Το 1/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Βουτιάνων Λακωνίας . Τα βήματα του προσκυνητή με οδήγησαν , σήμερα , εκεί .
Να η σιδερένια , μεγάλη εξώπορτα . Ανοιχτή ! Ακόμα είναι βαμμένη (μαζί με τα κάγκελα του προαυλίου) στο γαλάζιο χρώμα που άφησα πάνω της πριν από χρόνια (πόσα άραγε;) . Βάφαμε με τα παιδιά στα διαλείμματα , κάναμε μάθημα , ξαναβάφαμε … ! Το βαρύ λουκέτο που 17 ολόκληρα χρόνια ξεκλείδωνα κάθε πρωί και κλείδωνα κάθε μεσημέρι , σφιχταγκαλιασμένο με την αλυσίδα του . Για πάντα μαζί ! Ο άσπρος κοντός της Σημαίας με το Σταυρό στην κορφή φυλάει ακόμα τις έρημες πια Θερμοπύλες του . Πόσες και πόσες φορές με τα λιγοστά παιδάκια μου κάναμε Έπαρση και Υποστολή Σημαίας , ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο!
Η κεντρική πόρτα του Σχολείου μου κλειστή για πάντα , εδώ και πολλά χρόνια . Κρατά πίσω της φυλαγμένες τις αναμνήσεις και τη ζωή του Σχολείου . Η κληματαριά μπροστά θρασεμένη ! Έβαζα άνθρωπο και την κλάδευε τότε . Όταν γίνονταν τα σταφύλια της , το σχολείο ήταν κλειστό . Το Σεπτέμβρη μόνο , που γυρίζαμε με τα παιδιά , βρίσκαμε καμιά ρώγα απομεινεμένη για το καλωσόρισμα . Τις ακακίες στο προαύλιο τις είχα βρει ώριμες κυρίες όταν το 1978 πέρασα για πρώτη φορά , νεοδιόριστος , την πόρτα του σχολείου . Αν και πολύ γριούλες και με σκοτισμένα τα λογικά τους σήμερα , με αναγνώρισαν και μου ’γνεψαν το «καλωσόρισες» . Στα παρτέρια με τα λουλούδια μόνο μερικοί βολβοί ζουν ακόμα . Έχουν πετάξει πράσινα φύλλα παρά την αναβροχιά . Θυμάμαι καλά πως έβγαζαν κάτι ωραίους κρίνους σαν εκείνον τον κρίνο που πρόσφερε στην Παναγία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ . Χαίρομαι που θα ξανανθίσουν όταν θα ’ρθει η ώρα τους !
Το προαύλιο χορταριασμένο . Γνώρισα κάθε του τόπο σαν να μην πέρασαν 21 χρόνια από τότε που το αποχαιρέτισα . Εδώ παίζαμε ποδόσφαιρο με τα παιδιά . Αγόρια – κορίτσια ! Εγώ έπαιζα με τα κορίτσια που ήταν πιο άμαθα. Όταν νικάγαμε καμιά φορά , τα αγόρια δεν μπορούσαν να το χωνέψουν . Εδώ τα μάθαινα πώς παίζαμε τις «γουβίτσες» με το τόπι και τα άλλα παλιά παιχνίδια , τον «Κουτσονήλιο» , το «Κρυφοκούτι» , τη «Μακριά Γαϊδούρα» , «Τα Μήλα» , κ.α. ! Κάναμε και τη γυμναστική και παιχνίδια και χορούς.
Τα πευκάκια που κάποτε φυτέψαμε σε μια γωνιά με τα χέιρια μας έχουν γίνει γίγαντες μεγαλόπρεποι .
Η μικρή «Παιδική Χαρά» χωρίς παιδιά και χωρίς χαρά !!! Μόνο ο αέρας σαλεύει πια τις κούνιες . Γύρισα με το χέρι μου το μύλο . Πήρε μια στροφή και «κλαίγοντας» από τη σκουριά με χαιρέτισε . Αυτή η Παιδική Χαρά ταξίδεψε με πλοίο από την Αμερική , δωρεά ενός ευεργέτη !
Περπάτησα πίσω απ’ το Σχολείο μου , εκεί που κάποτε ήταν ο σχολικός κήπος που είχαν φυτέψει οι παλιότεροι από μένα δάσκαλοι . Μόνο 3-4 αμυγδαλιές έχουν απομείνει και το κουφάρι του σιδεροβάρελου που καίγαμε τα σκουπίδια . Κοίταξα μέσα από τα τζαμωτά παράθυρα . Δεν έβλεπα καλά ! Ήταν η σκόνη του χρόνου στα τζάμια , ήταν και τα δάκρυα στα μάτια μου . Τα πλέναμε σχεδόν κάθε βδομάδα με τα παιδάκια μου τα τζάμια όταν κάναμε γενική καθαριότητα . Και μύριζε πάστρα όλο το σχολείο κι έλαμπαν τα τζάμια στο φως του ήλιου . Να και το γραφείο μου , που το ’χα πάντα καθαρό και τακτοποιημένο ! Στη μεταλλική ντουλάπα οι φάκελοι του Αρχείου , πλάτη με πλάτη , ακόμα εκεί . Πόσα έγγραφα , εισερχόμενα –εξερχόμενα , γραμμένα , πρωτοκολλημένα και αρχειοθετημένα απ’ τα χέρια μου . Κι από πάνω στην ντουλάπα δυο παλιές Υδρόγειες Σφαίρες , στη θέση ακριβώς που τις έβαλα πριν από 21 χρόνια !!! Τα καδράκια μου κρέμονται ακόμα στους τοίχους . Και η μικρή κρεμάστρα με το στρογγυλό καθρεφτάκι , που πάνω της κρέμαγα το σακάκι μου , εκεί κι αυτή . Και ο χαρτοστάτης με τους χάρτες της Πατριδογνωσίας , της Γεωγραφίας , της Ιστορίας , της Φυσικής …και το μεγάλο Αριθμητήριο με τις ξύλινες χάντρες που μάθαιναν τα πρωτάκια την αριθμητική και τους λογαριασμούς της .
Πάω πιο πάνω και «κρυφοκοιτάζω» στο διάδρομο . Οι πίνακες που είχα κρεμάσει στους τοίχους για ομορφιά και καλωσόρισμα ξεθωριασμένοι ! Και κάτι πήλινες διακοσμητικές χελιδονοφωλιές με τα χελιδονάκια τους , εκεί κι αυτές . Κι ένα καδράκι , γραμμένο απ’ το χέρι μου , πίσω απ’ την πόρτα , με το σύνθημα του Ρήγα Φεραίου : «Όποιος συλλογάται ελεύθερα , συλλογάται καλά» . Και η βαριά , γκρίζα , ξύλινη πόρτα της αίθουσας ανοιχτή .
Έκλεισα τα μάτια …άκουσα τα παιδάκια να λένε την προπαίδεια και το μάθημα… να διαβάζουν την ανάγνωση …να τραγουδάνε … να βγαίνουν φωνάζοντας και γελώντας στο διάλειμμα . Τα άκουσα να παίζουν και να τρέχουν στο προαύλιο … να παίζουν θέατρο , να τραγουδάνε και να απαγγέλλουν ποιήματα στις Εθνικές Γιορτές και στη λήξη της χρονιάς .
Άνοιξα τα μάτια και είδα ένα νέο δάσκαλο χαμογελαστό , ψηλό , αδύνατο με μαύρα μαλλιά , να πλησιάζει στο τζάμι και να με κοιτάζει κατάματα . Κι ήταν τα μάτια του δακρυσμένα όπως και τα δικά μου . Γύρισα να φύγω . Γύρισε κι ο δάσκαλος και μπήκε στην τάξη . Ξέρω πως ΠΟΤΕ δεν έφυγε από εκεί . Πως εκεί μένει (και θα μένει) ΟΛΑ τα χρόνια , ΟΛΕΣ τις μέρες κι ΟΛΕΣ τις νύχτες . Γιατί κάθε άνθρωπος βρίσκεται εκεί που έχει αφήσει την καρδιά του !!!
Έγραφα στις 5 του Νοέμβρη του 2017 .
Βαγγέλης Μητράκος
Δάσκαλος για πάντα
