Α Μαριολης : O Έλληνας γιατρός της χρονιάς σε όλη την Ευρώπη- Ευχαριστήρια Δήλωση Α. Μαριόλη

Μπορεί στην Ελλάδα οι γιατροί να μην αναγνωρίζονται για το έργο τους, αλλά στο εξωτερικό διαπρέπουν και λαμβάνουν μάλιστα όλες τις τιμητικές διακρίσεις.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Ανάργυρου Μαριόλη, Γενικού-Οικογενειακού γιατρού ο οποίος βραβεύτηκε από τους Οικογενειακούς γιατρούς της Ευρώπης (WONCA Europe) ως ο καλύτερος οικογενειακός γιατρός της χρονιάς.

Ο Ανάργυρος Μαριόλης αποτελεί ίσως το καλύτερο δείγμα καλής πρακτικής ενός γιατρού αφού εγκατέλειψε την Αθήνα και το Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου Βύρωνα που ο ίδιος ίδρυσε και διεύθυνε .

Έφυγε για την Αρεόπολη της Μάνης όπου ανέλαβε τη Διεύθυνση του Κέντρου Υγείας της περιοχής, προσφέροντας υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στους κατοίκους και των γύρω περιοχών.

Χαρακτηριστικό ειναι ότι ειδικά όλοι οι ηλικιωμένοι της περιοχής πίνουν νερό στο όνομά του αφού ο Ανάργυρος Μαριόλης σπεύδει κάθε φορά που αντιμετωπίζουν πρόβλημα υγείας και τον έχουν ανάγκη.

Ο Ανάργυρος Μαριόλης είναι Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής Ιατρικής.

Ευχαριστήρια Δήλωση Α. Μαριόλη

Λαμβάνοντας αυτήν την τιμητική βράβευση, η συγκίνησή μου δεν μετριέται με λέξεις. Καθώς αναφέρομαι στους ασθενείς και την προσπάθεια, την οποία κάνουμε τόσα χρόνια, ομοιάζουν οι στιγμές με απειράριθμους κόκκους που, ενώ δείχνουν ολόιδιοι, κανείς τους δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Το καθήκον και η ευθύνη όλα αυτά τα χρόνια θεσμοθετήθηκαν από τους ίδιους τους πολίτες-ασθενείς.

Αυτές τις ώρες, οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου διαρκώς, αβίαστες, αλλά δεν με αφήνουν να εκφράσω όλα όσα θα ήθελα. Όραμα, σκέψεις και διαδρομές. Γοητευμένος τόσα χρόνια από τη Γενική-Οικογενειακή Ιατρική και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, δεν είχα παρά μόνο μία επιλογή, να την ακολουθήσω στη δημιουργία της. Τα παιχνίδια που έπαιζα σαν παιδί, παρά τις περιορισμένες μου δυνατότητες… αν όχι όλα, τα περισσότερα ήταν δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά. Για αυτό και επέλεξα τη Μάνη, ως προτελευταίο σταθμό μου. Αυτοσχεδίαζα, καλλιτεχνούσα και μεθούσα με αυτά. Στόχος μου ήταν να ζωγραφίσουμε, στη σαγηνευτική εσχατιά της Ευρώπης, τη Μάνη, έναν Ήλιο πιο φωτεινό, με στοργή για τον Άνθρωπο. Κάθε φορά προσπαθώ να κοιτάζω μέσα από το παράθυρο του ασθενούς.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου ιδιαιτέρως για την υπομονή τους, τους Ακαδημαϊκούς Δασκάλους, αλλά και όλους τους πολίτες-ασθενείς που με κρατούν μέχρι και σήμερα τρυφερά στην αγκαλιά τους. Θα συνεχίσω να παραμένω ένας γιατρός παράλληλα λησμονημένος, γιατί η Ιατρική μου μπορεί να είναι ασυμβίβαστη και βροχερή, όμως είχα εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο και δεν απελπίστηκα ποτέ. Σας ευχαριστώ όλους, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό μου μέσα στη σιωπή.