Τελείωσαν τα σχολεία και οι εξετάσεις, και είδαμε επιτέλους παιδιά και ζωντάνια στο χωριό!
Παλιά όταν τελειώναμε το σχολείο, από τη χαρά μας που περνάγαμε στην άλλη τάξη, σκίζαμε τα βιβλία και γέμιζε ο τόπος χαρτιά, και φωνάζανε οι μεγάλοι.
Τώρα τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο για την ανακύκλωση των υλικών, και ειδικά του χαρτιού, και το λένε σαν ποίημα ότι «με την ανακύκλωση των υλικών προστατεύουμε το περιβάλλον σώζουμε δέντρα, εξοικονομούμε νερό, και ηλεκτρική ενέργεια.
Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοιο καιρό, αρχίζει από τα παιδιά η τακτοποίηση και το ξεσκαρτάρισμα της βιβλιοθήκης από αχρείαστα βιβλία και χαρτικά.
Εμείς στο σπίτι φέτος από το σχολείο και τα φροντιστήρια των παιδιών, έχουμε συγκεντρώσει περίπου εκατό κιλά χαρτί, και θέλουμε να το ανακυκλώσουμε, για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε μπας και σωθεί το έρμο το περιβάλλον.
Στο χωριό έχουμε και πράσινους και μπλέ κάδους για ανακύκλωση. Άλλο όμως το να το θέλεις να ανακυκλώσεις, και άλλο το να μπορείς να το κάνεις πράξη. Και αυτό γιατί τα απορριμματοφόρα του Δήμου μαζί με τα σκουπίδια των πράσινων κάδων, μαζεύουν και ό,τι υπάρχει και στους μπλέ.
Ανακατεμένα ανακυκλώσιμα και μη, θα τα θάψουμε όλα μαζί στην χωματερή , δηλαδή θα κάνουμε κατσουλοσκεπάσματα όπως παλιά, θα γεμίσουν οι χωματερές, θα ψάχνουμε μέρος να φτιάξουμε κι άλλες, και τα πρόστιμα θα πέφτουν από την Ευρώπη βροχή. Είμαστε όμως περίεργος λαός! Κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα του περιβάλλοντος με ένα σωρό εκδηλώσεις. Για φιέστες και πανηγύρια είμαστε μανούλες!
Την ίδια στιγμή που διαδηλώνουμε υπέρ της ανακύκλωσης και της ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων, διαδηλώνουμε και κατά της χοροθέτησης ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ, ο καθένας για τον τόπο του!
Την ίδια στιγμή που δεν έχουμε πετρέλαιο, και ξορκίζουμε τον λιγνίτη και τον πουλάμε σε ιδιώτες, διαδηλώνουμε και κατά των αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων. «Δεν μας βρίσκει κανείς ούτε στο σακί, ούτε στο παρασάκι», που λέγανε οι παλαιοί δεν ξέρω που να εκφράσω τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια! Στον Δήμο, στην Περιφέρεια, στο Υπουργείο, στην αφεντιά μας;
Φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι επειδή υπάρχει ατολμία και αναβλητικότητα από το Κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση για μια ολοκληρωμένη διαχείριση των σκουπιδιών. Αλλά κι εμείς σαν λαός είμαστε απείθαρχοι, και έχουμε το ελάττωμα να τα ξέρουμε όλα, και να έχουμε μόνο απαιτήσεις, χωρίς καν να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Και κάνουμε και ένα μεγάλο λάθος.
Πιστεύουμε με ευκολία πάντα «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», δηλώνουμε πάντα απογοητευμένοι από τις επιλογές μας, αλλά κάθε τέσσερα χρόνια είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε το ίδιο λάθος!
Για να μη τα πολυλογούμε, ευθύνες μπορεί να υπάρχουν παντού, αλλά δεν είναι δίκαιο να τηρούμε ίσες αποστάσεις απ’ όλους, γιατί κάποιοι έχουν την κύρια ευθύνη.
Δήμαρχε, «να ζήσουμε να το θυμόμαστε» το περιβάλλον!
