Λ.Σερεμετης : Άλλο ενημέρωση, άλλο αδιακρισία, και άλλο τρομολαγνεία!

Από όταν αρχίσαμε να θυμόμαστε τον εαυτό μας, θυμόμαστε τα λόγια των μεγαλύτερων που είχαν φιλοσοφήσει τα πράγματα γύρω από τη ζωή και το θάνατο!

Μετά από ένα τραγικό γεγονός, μεταξύ άλλων έλεγαν, «σκληρή που είναι η ζωή», «έτσι είναι η ζωή, οι χαρές και οι λύπες έρχονται ανακατεμένες», «όπως μας πάει η ζωή θα πάμε», «κουράγιο, ο χρόνος είναι γιατρός», και άλλα.

Το ξαφνικό, το απρόσμενο, το φριχτό, πάντα συγκλονίζει, είτε αφορά ηλικιωμένους, είτε νέους.

Τα παλιά τα χρόνια το «κακό χαμπέρι» που λέγανε οι παλαιοί, μαθευόταν από στόμα σε στόμα, διακριτικά.

Στους οικείους αναλάμβανε να το μεταφέρει ο πιο ψύχραιμος, που ήξερε τρόπους να το πει, και που έκρυβε πολλές φορές κάποιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους.

Όλοι είχαν έστω και από έναν φτωχό λόγο παρηγοριάς και στήριξης να πουν!

Σήμερα στην εποχή της γρήγορης πληροφόρησης, πολλά ΜΜΕ, αλλά και τοπικές ιστοσελίδες που μιλάνε για «έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση», πολλές φορές δεν αποφεύγουν τις υπερβολές, την αδιακρισία, την τρομολαγνεία, και τις ασυναρτησίες.

Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τραγικά γεγονότα, όπως το προχθεσινό τροχαίο δυστύχημα που χάθηκε ένα παιδί από το Δαφνί, πέφτουν και σε ένα άλλο, πιο σοβαρό λάθος, στο λάθος να «ντύνουν» ένα τραγικό γεγονός με αχρείαστο και ανατριχιαστικό φωτογραφικό ρεπορτάζ τρόμου από τον τόπο του ατυχήματος.

Δεν είναι ανάγκη μόνο να θεσπιστεί ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο για αποφυγή τέτοιων δημοσιευμάτων, αλλά κυρίως θα πρέπει να επικρατήσουν κανόνες ηθικής δεοντολογίας γύρο από την ενημέρωση και τη σοβαρότητα της περίστασης.

Το ίδιο πρέπει να ισχύει και με το facebook, όπου όπου μερικοί χρήστες αναπαράγουν την είδηση, την διαδίδουν, την ξανασχολιάζουν, αδιαφορώντας αν έτσι προσβάλλεται η μνήμη του νεκρού, και αν στην προσπάθειά τους να πρωτοτυπήσουν , γίνονται κουραστικοί και βασανιστικοί στους οικείους.

Πάντα οι δύσκολες περιστάσεις απαιτούν ψυχραιμία, σύνεση, περίσκεψη.

Ένα ζεστό σφίξιμο του χεριού στον λυπημένο, δυό λόγια παρηγοριάς για κουράγιο, κάθε προσπάθειας ηθικής συμπαράστασης, είναι ό,τι απαιτούν οι δύσκολες στιγμές.

Δυστυχώς λοιπόν τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν, και οι θλιβερές ειδήσεις που μαθαίνουμε καθημερινά, είναι μέρος της ζωής.

Χαρές και λύπες εναλλάσσονται διαρκώς, αλλά τις λύπες πρέπει να τις διαχειριστούμε ψύχραιμα, παρά τον πόνο και τη θλίψη που φέρνουν, για να αντέξουμε.

Ας γίνουμε λοιπόν όλοι προσεκτικοί στην διαχείριση τραγικών περιστατικών, σεβόμενοι τη μνήμη των αδικοχαμένων.

Επειδή είναι όμως και αυτοί που μένουν πίσω, αν δεν μπορούμε να πούμε κάτι που να καταπραΰνει τον πόνο τους, ας σιωπούμε!

Ίσως να είναι και το καλύτερο!