“Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό……


του Λουη Σερεμετη

Όταν πηγαίναμε σχολείο και κοντοζύγωναν οι διακοπές των Χριστουγέννων, μας ρωτούσαν οι γονείς μας πότε θα κάνουμε «πάψεις» [διακοπές], για να τους βοηθήσουμε στις ελιές!

Είχανε μεγάλη αγωνία να «μπεί μέσα το πράμα» γρήγορα, να μη χαθεί σπυρί από τις ελιές, για να μπορέσουμε να περάσουμε τη χρονιά, γιατί μια φορά το χρόνο δίνει ο Θεός τις ελιές!

Μας έταζαν ότι το βράδυ θα μας φτιάξουν λαλαγγίδες και λυκότσαρδα, και όταν θα πάνε στη Σπάρτη θα μας πάρουν παπούτσια «λουστρίνια»! Για Αγιοβασίλη δε λέγανε κουβέντα.

Αφού βλέπανε ότι είχαμε τις αμφιβολίες μας, μας έριχναν στο φιλότιμο λέγοντας «μικρή βοήθεια, μεγάλη σωτηρία», για να μας εξυψώσουν και να δείξουν πόσο πολύτιμη ήταν και η μικρή βοήθεια των παιδιών!

Και πάνω που αρχίζαμε και πιστεύαμε ότι είμαστε πολύτιμοι και περιζήτητοι εργάτες, και ότι μας θεωρούσαν απαραίτητους, φρόντιζαν να μας προσγειώσουν για να μη ζητήσουμε κι εμείς κάτι εκτός από αυτά που μας είχαν υποσχεθεί, λέγοντας, «χμ, μικροί δουλέψουν, μεγάλοι πεινάσουν»!

Κάτι μου θυμίζει αυτό! 

Κάτι δηλαδή σαν «καρότο και μαστίγιο» που λέμε σήμερα!


 


Ακολουθήστε το krokeai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις.